Καλή δύναμη και κουράγιο

Οι ηγέτες προπορεύονται και οδηγούν. Οι καλοί και ικανοί οδηγούν τους λαούς που τους ακολουθούν σε επιτυχίες, σε νίκες, ακόμη και σε μεγάλους θριάμβους – οι κακοί και οι ανίκανοι, σε αποτυχίες και σε καταστροφές. Οι πονηροί, εξουσιομανείς, ανεπαρκείς και ιδιοτελείς στον όλεθρο.

Γράφει ο Βασίλης Βιλιάρδος

Η σωστή λειτουργία των κρατών σε ένα κοινοβουλευτικό σύστημα όπως της Ελλάδας (δεν θα το αποκαλούσα ποτέ Δημοκρατία), απαιτεί δύο κεντρικούς Θεσμούς: του Προέδρου και του Πρωθυπουργού. Η ορθολογική συνεργασία των δύο αυτών Θεσμών σε συνθήκες αμοιβαίας εμπιστοσύνης, η οποία είναι απόλυτα αναγκαία, εξασφαλίζει την πρόοδο και την ευημερία της χώρας, προφυλάσσοντας την από κάθε είδους παγίδες και αντιξοότητες – αρκεί τα άτομα που τους στελεχώνουν να διαθέτουν τις απαιτούμενες ικανότητες και δεξιότητες, τοποθετώντας επί πλέον την πατρίδα τους υπεράνω όλων, ακόμη και της οικογένειας ή του εαυτού τους.

Περαιτέρω, ο Πρόεδρος οφείλει να αποτελεί την ασφαλιστική δικλείδα του Συντάγματος, όπως συνέβη στην Ισλανδία το 2008 – να το περιφρουρεί κυριολεκτικά γνωρίζοντας το καλύτερα από κάθε άλλον, να είναι αξιοπρεπής, καθώς επίσης να εποπτεύει, να επιβλέπει και να ελέγχει τον Πρωθυπουργό, συμπεριλαμβανομένης της κυβέρνησης του. Αξιοπρέπεια σημαίνει σωστή συμπεριφορά, σεμνότητα, σοβαρότητα και ευγένεια – οπότε ο Πρόεδρος πρέπει να επιλέγεται μεταξύ των καλυτέρων Ελλήνων από κάθε άποψη, χωρίς κανένα κομματικό κριτήριο, υπό την προϋπόθεση να μην υπήρξε ποτέ μέλος κάποιας κυβέρνησης.

Όσον αφορά τώρα τον Πρωθυπουργό, η εξουσία του οποίου δεν είναι εποπτική αλλά εκτελεστική, η βασική του ικανότητα πρέπει να είναι η αποτελεσματικότητα – οπότε το κύριο χαρακτηριστικό του η διαχειριστική του ικανότητα, το «management». Στα πλαίσια αυτά, ένας Πρωθυπουργός που δεν έχει την ικανότητα επιλογής κυβερνητικών και λοιπών στελεχών, είναι εκ των πραγμάτων μη αποτελεσματικός – οπότε θα έπρεπε να έχει τη δυνατότητα ο Πρόεδρος να τον ανακαλέσει. Για να κρίνει λοιπόν κάποιος εάν μία χώρα έχει το σωστό Πρωθυπουργό, αρκεί να εκτιμήσει τις ικανότητες των βασικών στελεχών της κυβέρνησης και του κόμματος του – οπότε αυτό αποτελεί το κριτήριο της εκλογής του, μαζί με το πρόγραμμα διακυβέρνησης που καταθέτει.

Συνοψίζοντας, η αξιοπρέπεια οφείλει να είναι το βασικό χαρακτηριστικό του Προέδρου, η αποτελεσματικότητα του Πρωθυπουργού, ενώ η σωστή συνεργασία και των δύο εξασφαλίζει τη χρηστή διακυβέρνηση μίας χώρας – οπότε τα αντίθετα τους την οδηγούν σε μία καταστροφή, όπως αυτή που βιώνουμε στην Ελλάδα.

Η κρατική λειτουργία

Συνεχίζοντας, το Σύνταγμα ενός κράτους προέρχεται από το Καταστατικό των Ανωνύμων Εταιριών – το οποίο ιστορικά προηγήθηκε. Το ίδιο συμβαίνει και με τους δύο Θεσμούς που αναφέραμε – σημειώνοντας πως στις μεγάλες ΑΕ υπάρχει πάντοτε ένα εποπτικό συμβούλιο και ένα διοικητικό, με τους αντίστοιχους επικεφαλής τους.

Στα πλαίσια αυτά, όλες οι υπόλοιπες κρατικές λειτουργίες πρέπει να είναι ανάλογες με αυτές των ΑΕ – μεταξύ των οποίων η ετήσια κατάρτιση ενός κρατικού Ισολογισμού και όχι μόνο του προϋπολογισμού,έτσι ώστε να γνωρίζουν οι Πολίτες αφενός μεν τα εκάστοτε «αποτελέσματα χρήσης» (κέρδη ή ζημίες στις εταιρείες, ελλείμματα ή πλεονάσματα στα κράτη), αφετέρου την καθαρή της θέση, η οποία προκύπτει από τα περιουσιακά της στοιχεία σε τιμές αγοράς, καθώς επίσης από τα χρέη της. Φυσικά πρέπει να τηρείται από τα κράτη το διπλογραφικό λογιστικό σύστημα των ΑΕ και όχι απλά ένα βιβλίο εσόδων-εξόδων, όπως συμβαίνει στην Ελλάδα – όπου καταχωρούνται μόνο οι υποχρεώσεις που πληρώνονται και όχι οι πραγματικές, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζει ποτέ κανείς την αληθινή οικονομική της κατάσταση.

Εύλογα τώρα στο τέλος της κάθε λογιστικής περιόδου, του εκάστοτε έτους δηλαδή, η κυβέρνηση πρέπει να απολογείται επί των πεπραγμένων της, όπως ακριβώς τα διοικητικά συμβούλια των ΑΕ στη γενική συνέλευση των μετόχων τους – οπότε να εγκρίνονται ή όχι η εκτέλεση του προϋπολογισμού και ο Ισολογισμός. Οφείλουμε να τονίσουμε εδώ πως οι μέτοχοι ενός κράτους είναι όλοι οι Πολίτες του – κάτι που δυστυχώς δεν συνειδητοποιούν, με αποτέλεσμα να μην συμπεριφέρονται ανάλογα.

Μπορεί βέβαια ο προϋπολογισμός να κατατίθεται στα τέλη του έτους, αλλά ο απολογισμός του προηγουμένου οφείλει να γίνεται το επόμενο έτος – αφού έχουν οριστικοποιηθεί όλα του τα μεγέθη. Εν προκειμένω αποφασίζει η Βουλή εκπροσωπώντας τους μετόχους, τους Πολίτες δηλαδή, όπου όμως ο Πρόεδρος πρέπει να επεμβαίνει όταν διαπιστώνονται ασυνέπειες και σημαντικές, αδικαιολόγητες διαφορές, σε σχέση με τα προγραμματισθέντα από την κυβέρνηση – απαιτώντας την έγκριση τους από μία μεγαλύτερη πλειοψηφία, οπότε από βουλευτές περισσοτέρων κομμάτων.

Στο σημείο αυτό πρέπει να αναφέρουμε πως ο κάθε βουλευτής δεν έχει το δικαίωμα να αποφασίζει κατά τη δική του συνείδηση, όπως συνήθως λέγεται, ούτε είναι υποχρεωμένος να ακολουθεί πιστά τη γραμμή του κόμματος του – αλλά να ψηφίζει κατά τη συνείδηση των Πολιτών που τον εξέλεξαν για να τους εκπροσωπεί στη Βουλή. Ως εκ τούτου, όταν αλλάζει κόμμα ή απόψεις εν μέσω της θητείας του, πρέπει να παραιτείται – αφού παύει να εκπροσωπεί αυτούς που τον «διόρισαν» με την ψήφο τους.

Τέλος στην Ελλάδα, στη μοναδική χώρα του πλανήτη που δεν έχει συνταγματικό δικαστήριο, επειδή δεν το θέλουν οι ολιγαρχικές συμμορίες του παρελθόντος που έχουν διαστρεβλώσει εντελώς το Σύνταγμα για να εξυπηρετεί μόνο τα δικά τους συμφέροντα, ο Πρόεδρος δεν έχει απολύτως καμία δικαιοδοσία – ενώ ακόμη και οι ομιλίες ή δηλώσεις του πρέπει να εγκρίνονται από τον πρωθυπουργό, οι εξουσίες του οποίου είναι ανάλογες με αυτές ενός μονάρχη ή δικτάτορα! Θα ήταν ανόητο λοιπόν να θεωρούμε πως το πολίτευμα μας είναι έστω κατ’ ελάχιστο δημοκρατικό – ενώ οι εκάστοτε πρόεδροι θα έπρεπε να ντρέπονται κυριολεκτικά για το κατάντημα του Θεσμού τους.

Χωρίς να επεκταθώ σε άλλες λεπτομέρειες, εάν τα κράτη λειτουργούσαν με τα παραπάνω ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, συμπεριλαμβανομένων βέβαια των δημοσίων επιχειρήσεων, η επιτυχία τους θα ήταν κατά πολύ ευκολότερη – ενώ θα έπαυαν να υπάρχουν οι επικρίσεις και οι εύλογες κατηγορίες εναντίον τους, μεταξύ άλλων από τους οπαδούς του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.

Η Ελλάδα

Περαιτέρω, εάν η Ελλάδα είχε καταρτίσει έναν κρατικό Ισολογισμό έστω το 2009, την αναγκαιότητα του οποίου για όλες τις χώρες υποστηρίζει σήμερα και το ΔΝΤ, θα ανακάλυπτε πως δεν ήταν χρεοκοπημένη, αλλά υπερχρεωμένη – παράγοντας όμως μεγάλες ζημίες (ελλείμματα), εξαιτίας της πολιτικής των κυβερνήσεων της, ειδικά των αθρόων, ανεύθυνων προσλήψεων στο δημόσιο, στις οποίες δυστυχώς συμμετείχε ενεργητικά και ο σημερινός της πρόεδρος. Εκείνη την εποχή μία αποτελεσματική κυβέρνηση, αφενός μεν θα μείωνε αμέσως τις δαπάνες, αφετέρου θα έκανε τα πάντα για να τα καταφέρει με δικά της μέσα, χωρίς να υπαχθεί στο ΔΝΤ – ενώ, όπως είχαμε αναλύσει τότε, υπήρχαν πολλές δυνατότητες (ανάλυση).

Φυσικά πριν από κάθε τι άλλο θα έπρεπε να συντάξει έναν κρατικό Ισολογισμό, για να δουν την πραγματική της εικόνα, την καθαρή της θέση, οι εταιρείες αξιολόγησης – παράλληλα με ένα δικό της σχέδιο για το μέλλον που θα μπορούσε να πείσει αφενός μεν τους Έλληνες, για να μην βγάλουν στο εξωτερικό τις καταθέσεις τους, αφετέρου τις αγορές. Δυστυχώς δεν συνέβη κάτι τέτοιο, επειδή η Ελλάδα δεν είχε ούτε έναν αξιοπρεπή πρόεδρο, ούτε έναν αποτελεσματικό πρωθυπουργό, ούτε μία χρηστή διακυβέρνηση – υπενθυμίζοντας τα εξής:
«Οι ηγέτες προπορεύονται και οδηγούν. Οι καλοί και ικανοί οδηγούν τους λαούς που τους ακολουθούν σε επιτυχίες, σε νίκες, ακόμη και σε μεγάλους θριάμβους – οι κακοί και ανίκανοι, σε αποτυχίες και σε καταστροφές. Οι πονηροί, εξουσιομανείς, ανεπαρκείς και ιδιοτελείς στον όλεθρο».
Η Ελλάδα συνεχίζει δυστυχώς να μην έχει τίποτα από τα παραπάνω, ακόμη και σήμερα – γεγονός που αφορά όλες τις έκτοτε κυβερνήσεις. Επομένως βαδίζει ολοταχώς προς τη χρεοκοπία 2.0 και στην έξοδο από το ευρώ – εναλλακτικά στην αλλαγή της ιδιοκτησίας της, με τη μετατροπή της σε πλήρη γερμανική αποικία. Αυτό δεν οφείλεται στην έλλειψη λύσεων, αλλά στο ότι το διεφθαρμένο κομματικό-πελατειακόκράτος της εμποδίζει τις αλλαγές που θα έπρεπε να δρομολογηθούν – αφενός μεν για να μην τιμωρηθεί για τα εγκλήματα του, αφετέρου για να συνεχίσει να σφετερίζεται την εξουσία, εισπράττοντας τα οφέλη της και αδιαφορώντας για την Ελλάδα.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, χωρίς να ισχυρίζομαι πως μόνο στα μνημόνια οφείλεται η καταστροφή της χώρας, έχοντας ήδη αναφέρει πολλές άλλες αιτίες, αδυνατώ να καταλάβω όλους αυτούς που θεωρούν ακόμη πως τα μνημόνια είναι ωφέλιμα – αφού είναι δεδομένη η κατάρρευση που προκάλεσαν, αποδεδειγμένη από διάφορες μελέτες (ανάλυση), ενώ ακόμη και το ΔΝΤ αποδέχθηκε τα λάθη του πολλές φορές.

Ειδικότερα, εκτός του ότι η σημερινή κατάσταση της χώρας μετά τη χρεοκοπία του 2012 είναι απείρως χειρότερη, σε όλους τους τομείς, δεν αντιμετωπίσθηκε καθόλου η βασική αιτία, στην οποία οφείλεται η καταστροφή: τα τεράστια θεσμικά ελλείμματα και το κομματικό κράτος που ζει και βασιλεύει, όταν σε άλλα κράτη που υπέστησαν την εισβολή του ΔΝΤ, όπως η Τουρκία, το προηγούμενο «πολιτικό κατεστημένο» κυριολεκτικά εξαϋλώθηκε.

Το γεγονός αυτό και μόνο τεκμηριώνει πως οι εισβολείς, η Γερμανία που έμεινε μόνη στη συνέχεια εκδιώκοντας ουσιαστικά το ΔΝΤ, είχαν και έχουν εντελώς διαφορετικές προθέσεις, στις οποίες έχουμε αναφερθεί αναλυτικά – σε καμία περίπτωση την εξυγίανση της πατρίδας μας. Ως εκ τούτου, αυτοί που τάσσονται υπέρ των μνημονίων, απλά δεν έχουν συνειδητοποιήσει μετά από οκτώ χρόνια απολύτως τίποτα – κάτι εξαιρετικά θλιβερό, αφού δεν παύουν να είναι Έλληνες που ασφαλώς αγαπούν την πατρίδα τους.

Analyst

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 12, 2019