Οι ένοχοι της ελληνικής τραγωδίας

Θεωρούμε άδικη την επίρριψη όλων των ευθυνών της οικονομικής κατοχής της Ελλάδας στους Πολίτες, πόσο μάλλον όταν χειραγωγούνται βίαια, με τις πλέον εξελιγμένες μεθόδους – ακόμη περισσότερο όταν είναι έρμαιο ιδιοτελών, συμφεροντολόγων, δουλοπρεπών και σε μεγάλο βαθμό νάρκισσων ή/και αλαζονικών πολιτικών υποχειρίων τόσο των Γερμανών, όσο και των Αμερικανών.

Εισαγωγικά οφείλουμε να τονίσουμε πως τη μεγαλύτερη ευθύνη για το κατάντημα της Ελλάδας, για τη μετατροπή της σε γερμανική αποικία, την έχει η οικονομική και πολιτική της ηγεσία – η οποία, σε αντίθεση με άλλες χώρες, δεν ενδιαφέρεται καθόλου για την πατρίδα της. Η αιτία είναι πως αυτή διαθέτει ή/και ελέγχει τους πόρους ανάπτυξης της οικονομίας, ιδιωτικούς και δημόσιους, καθώς επίσης τα μέσα διαμόρφωσης και επηρεασμού της κοινής γνώμης – τα οποία όμως αντί να χρησιμοποιεί δημιουργικά, προς όφελος του συνόλου, επιλέγει αποκλειστικά και μόνο την εξυπηρέτηση των στενών δικών της συμφερόντων.

Το γεγονός αυτό διαπιστώνεται ακόμη και από τις δημοσκοπήσεις οι οποίες, παρά το ότι μπορούν να είναι επιστημονικά ακριβείς, αφού υπάρχουν όλες οι δυνατότητες, έχουν μετατραπεί σε εργαλείο χειραγώγησης της «ετερόκλητης μάζας» – επειδή χρηματοδοτούνται από τα κόμματα και τις οικονομικές ελίτ που στηρίζουν τόσο αυτές, όσο και τα ΜΜΕ που τις προβάλλουν, με στόχο να επηρεάσουν τους ψηφοφόρους προς όφελος τους.

Η μεγαλύτερη ευθύνη βέβαια προσάπτεται στην οικονομική ελίτ της χώρας και ειδικά στον ισχυρότερο κλάδο της ελληνικής οικονομίας: στη ναυτιλία, η οποία είναι το νούμερο ένα στον πλανήτη. Εν προκειμένω, η αδιαφορία της για την Ελλάδα είναι απίστευτα μεγάλη – ενώ οι δικαιολογίες που επικαλούνται οι εφοπλιστές, οι οποίοι θα έπρεπε να ντρέπονται που διαθέτοντας τέτοια οικονομική ισχύ άφησαν την πατρίδα τους να χρεοκοπήσει, είναι εντελώς έωλες. Μεταξύ άλλων οι ισχυρισμοί τους, σύμφωνα με τους οποίους εμποδίζονται από τις συνθήκες που έχουν επιβάλλει οι διεφθαρμένοι πολιτικοί – αφού θα ήταν ασφαλώς σε θέση να συμβάλλουν στην ορθολογική διαμόρφωση του οικονομικού, φορολογικού, επιχειρηματικού και λοιπού περιβάλλοντος, ακόμη και αν έπρεπε να ανατραπούν ορισμένες κυβερνήσεις, εάν πράγματι αγαπούσαν την Ελλάδα.


Αντίθετα, η γερμανική οικονομική ελίτ μπορεί μεν να είναι πολύ περισσότερο διεφθαρμένη από την ελληνική, αλλά δεν θα επέτρεπε ποτέ τη χρεοκοπία της χώρας της – πόσο μάλλον να κερδοσκοπεί εις βάρος της ή, ακόμη χειρότερα, να συνεργάζεται με τις ξένες αποικιοκρατικές δυνάμεις. Οφείλουμε πάντως να σημειώσουμε εδώ πως οι Γερμανοί λατρεύουν την Ελλάδα, αλλά την προτιμούν χωρίς τους Έλληνες – ενώ θα κάνουν ότι είναι δυνατόν για να τα καταφέρουν.

Όσον αφορά τώρα τις ευθύνες της πολιτικής ελίτ, δεν χρειάζεται περαιτέρω τεκμηρίωση – αφού σε αυτήν οφείλεται το προπατορικό αμάρτημα της υπερχρέωσης, η προδοσία του PSI, η δολοφονία της τελευταίας ελπίδας των Ελλήνων, η ενδοτική παράδοση του ονόματος της Μακεδονίας με τους κινδύνους διαμελισμού της χώρας που εμπεριέχει κοκ. Είναι απαράδεκτη δε η πλήρης υποταγή κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στους Γερμανούς, οι οποίοι θεωρούν πλέον την Ελλάδα δική τους ιδιοκτησία – όπως φάνηκε από την άρνηση τους να επιτρέψουν στους Κινέζους τη διεξαγωγή περισσοτέρων επενδύσεων στη χώρα μας, παρά το ότι τις έχει απόλυτη ανάγκη.

Για παράδειγμα της COSCO στον ΟΛΠ, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να επικαλεστεί τα αρχαιολογικά μνημεία μέσω του ΚΑΣ – υπενθυμίζοντας πως η Κίνα σχεδίαζε να μετατρέψει τον Πειραιά στο μεγαλύτερο τερματικό σταθμό εμπορευματοκιβωτίων στη Μεσόγειο και να συνδέσει την Ελλάδα με το δρόμο του μεταξιού, επιλέγοντας την για τη διείσδυση της στην Ευρώπη. Διαπιστώνοντας βέβαια την υποταγή των ελληνικών κομμάτων στη Γερμανία και στις Η.Π.Α., αφού η κυβέρνηση δεν δίστασε να έλθει σε σύγκρουση ούτε με τη Ρωσία αδιαφορώντας για τα οφέλη της συμμαχίας και τις επενδύσεις που θα διενεργούσε, προτίμησε τελικά την Ιταλία – το λιμάνι της Τεργέστης, τη σύνδεση της με το δρόμο του μεταξιού και τη διεξαγωγή επενδύσεων της τάξης των 50 δις €.

Ευθύνες βέβαια έχει και η πνευματική ελίτ της χώρας η οποία, μεταξύ άλλων, δεν θέλει να λερώσει τα χέρια της επεμβαίνοντας στα βρώμικα πολιτικά δρώμενα, επιλέγοντας να τα κρίνει θεωρητικά, από μακριά και εκ του ασφαλούς – αφού θα ήταν σε θέση να επηρεάσει την κοινή γνώμη, έτσι ώστε να είναι πιο σωστές οι κομματικές της επιλογές και πιο δημιουργική η οικονομική δραστηριοποίηση της.

Εν τούτοις, όταν τα περισσότερα μέλη της πνευματικής ελίτ είναι δημόσιοι υπάλληλοι (ένα ακόμη μειονέκτημα της σκόπιμης μη ύπαρξης ιδιωτικών πανεπιστημίων, με καθηγητές που θα ήταν ανεξάρτητοι από το κράτος και θα το έκριναν αντικειμενικά), δεν μπορούν να περιμένουν οι Έλληνες κάτι καλύτερο – αφού είναι δεδομένη η εξάρτηση τους, όσο και αν προσπαθούν να την κρύψουν.

Ολοκληρώνοντας, θεωρούμε άδικη και σκόπιμη την επίρριψη όλων των ευθυνών της οικονομικής κατοχής της Ελλάδας στους Πολίτες – πόσο μάλλον όταν χειραγωγούνται βίαια, με τις πλέον εξελιγμένες μεθόδους (ανάλυση). Ακόμη περισσότερο όταν είναι έρμαιο ιδιοτελών, συμφεροντολόγων, δουλοπρεπών και σε μεγάλο βαθμό νάρκισσων ή/και αλαζονικών πολιτικών υποχειρίων τόσο των Γερμανών, όσο και των Αμερικανών – χωρίς ουσιαστικά σοβαρές εναλλακτικές εκλογικές δυνατότητες, αφού κυριολεκτικά θάβονται από το σύστημα όσοι δεν συμφωνούν μαζί του.

Analyst

Δημοσίευση: Απριλίου 27, 2019