Ο… ενωτικός ΣΥΡΙΖΑ

Κι όμως ο Αλέξης Τσίπρας παρά τα όσα του καταλογίζουν για διχαστικές στρατηγικές, διαχωριστικές γραμμές και συνθήματα πόλωσης, κατάφερε να ενώσει όλους τους Έλληνες. Μας έκανε όλους –και τους ευρισκόμενους στην αντιπολίτευση και τους Συριζαίους– καταθλιπτικούς!

Γράφει ο Κώστας Λογαράς

Κι όμως, στα χρόνια που ο ΣΥΡΙΖΑ πρωταγωνιστεί στην πολιτική σκηνή, τα κατάφερε με θαυμαστή μεθοδικότητα να συμβάλει στην ομοψυχία του ελληνικού λαού.
Κι ας λένε οι εχθροί του ό,τι τους κατέβει (για διχαστικές στρατηγικές, διαχωριστικές γραμμές και συνθήματα πόλωσης) δεν είναι αλήθεια. Τόσο ως αντιπολίτευση όσο και σαν συμπολίτευση η απερχόμενη κυβέρνηση έχει πετύχει την ομοιογένεια της ελληνικής κοινωνίας, την άμβλυνση των αντιθέσεων και την γεφύρωση των ποικίλων διαφορών.

Με την ασφαλή μέθοδο της «δημιουργικής ασάφειας» και τού «είπα-ξείπα» ο Συριζανέλ επέβαλε στη χώρα τον παραλογισμό μετατρέποντας σταδιακά τους πολίτες σε ανθρώπους καταθλιπτικούς: τους μεν επικριτές του, όταν ήταν ήδη στην αντιπολίτευση και τους πρώτους μήνες τής «αξιοπρεπούς αντίστασης», τότε που βλέπαμε το κακό να πλησιάζει και τη χώρα να οδηγείται στην καταστροφή· τις παλινωδίες , το ψέμα και τις (αυτ)απάτες , τα σούρτα φέρτα του Βαρουφάκη στην Ευρώπη και από κοντά το αφελές χαμόγελο τού Πρωθυπουργού, τότε λέω οι επικριτές του καταφύγαμε σε αντικαταθλιπτικά.


Λίγο αργότερα τα χρειάστηκαν οι Συριζαίοι οπαδοί. Όταν το βράδυ τού δημοψηφίσματος τα «όχι» έγιναν «ναι» και συνειδητοποίησαν την (αυτ)απάτη. Τότε τούς ζώσανε τα φίδια και κατέφυγαν στα χάπια τής χαράς. Τα σταματήσαμε εμείς και άρχιζε ο Γολγοθάς των άλλων. (Εδώ υπήρξε η τομή, το σημείο τής συγκόλλησης, η ομογενοποίηση, η απαρχή της εθνικής μας ενοποίησης κατόρθωμα της πιο παράλογης και… ενωτικής κυβέρνησης στη μεταπολιτευτική Ελλάδα).

Κι ενώ στην αποθεραπεία τη δική μας –των «μενουμευρωπαίων γερμανοτσολιάδων»– συνετέλεσαν ο Χατζόπουλος, ο Πετρουλάκης, ο Αρκάς και άλλοι πολλοί (ήταν η πιο σθεναρή αντιπολίτευση, όπως σε περίοδο δικτατορίας), απ’ την άλλη τη μεριά ο δικός τους Λαζόπουλος αποδείχθηκε ανεπαρκής (η πολιτική σάτιρα είναι εύστοχη, μόνο όταν διακωμωδεί την εξουσία, όχι όταν τη σιγοντάρει. Γιατί τότε γίνεται γελοία προπαγάνδα, αποδυναμώνεται η φαρμακερή της γλώσσα, κι ο δημιουργός καταντάει σκέτη φλαταδούρα).

Έκτοτε, ο ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί. Ορκισμένοι του οπαδοί αποσύρθηκαν στα σπίτια τους, οι κράχτες εγκατέλειψαν τα στασίδια τους στο facebook, οι σοβαροί πήραν αποστάσεις κι απαγκιστρώθηκαν από το σμάρι των τυχοδιωκτών (η προσγείωση ήταν ανώμαλη – ίσως αυτοί να χρειάστηκαν ενισχυμένη δόση).

Ποιοι παρέμειναν πιστοί;

α) όσοι έχουν οικονομικά συμφέροντα –η στήριξή τους προς το παρανοϊκό καθεστώς Συριζανέλ κρύβει σκοπιμότητες και ιδιοτέλειες, υπόσχεση διορισμών ή μπίζνα,

β) πρόθυμοι σιτιζόμενοι στα κομματικά στρατόπεδα, προσκολλημένα κομματόσκυλα στην εξουσία –κατ’ επίφαση «αριστεροί» ή «δεξιοί» αποδείχτηκε πως έχουν ίδια κίνητρα,

γ) πολιτικά αναλφάβητοι, αδιάφοροι και γι’ αυτό χειραγωγούμενοι. Και τέλος,

δ) μια ιδιαίτερη –και συμπαθής– κατηγορία είναι κάποιοι ρομαντικοί που όλα τα κόμματα τούς έχουν για ξεκάρφωμα: όντας εύπιστοι και αφελείς, δεν αντέχουν να παραδεχτούνε την απάτη.

Protagon

Δημοσίευση: Ιουλίου 04, 2019