Που βαδίζουμε ως χώρα;

Προσωπικά δεν περίμενα ότι η περίοδος της χαλαρότητας και της αγάπης μεταξύ των δανειστών και των εγχώριων κυβερνήσεων θα συνεχιζόταν και μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Θεωρούσα ότι αυτή η σχέση ήταν μόνο ένα δώρο του ευρωιερατείου στην κυβέρνηση Τσίπρα για το εθνικό έγκλημα της παράδοσης του ονόματος της Μακεδονίας στους σλαβοσκοπιανούς και ότι μετά τις εκλογές θα έσφιγγαν κάπως τα πράγματα στον οικονομικό τομέα. Τα γεγονότα όμως έδειξαν ότι είχαμε μια απλή αλλαγή της κυβερνητικής σκυτάλης από τον Τσίπρα στον Μητσοτάκη που την γνώριζαν οι δανειστές και είχε ήδη προϋπάρξει ο σχετικός παρασκηνιακός προγραμματισμός. Το οικονομικό μαξιλαράκι που παραδόθηκε, η γρήγορη πρόσβαση στις αγορές, η προώθηση του έργου στο Ελληνικό, το θέμα των τραπεζών, όλα ήταν έτοιμα. Θεωρώ ότι και οι θέσεις στα υπουργεία "κλειδιά" είχαν από πριν δοθεί σε ανθρώπους πιστούς στην παγκοσμιοποίηση και στον εβραιοαμερικανικό παράγοντα. Η ομόφωνη σχεδόν εκλογή του νέου προέδρου της Βουλής δείχνει και το πνεύμα της αλληλοκάλυψης και της άφεσης των αμαρτιών που χαρακτηρίζει εκατέρωθεν το εγχώριο πολιτικό σύστημα. Ξεχνάμε τα εγκλήματα των προηγούμενων για να ξεχάσουν και τα δικά μας οι επόμενοι. Κάποιες προσωπικές αντεκδικήσεις πιθανόν και να υπάρξουν.

Φαίνεται ότι το διεθνές σύστημα εξουσίας όσον αφορά τη χώρα μας έχει αλλάξει μέθοδο. Η τακτική του μαστιγίου που εφαρμόστηκε στα πρώτα χρόνια των μνημονίων έχει κάνει τον κύκλο της. Προφανώς οι δανειστές είχαν διαπιστώσει ότι το εγχώριο πολιτικό σύστημα είχε φτάσει στα όριο της αντοχής του οπότε έπρεπε να κινηθούν ακόμα πιο έξυπνα προφυλασσόμενοι από κάποια άσχημη γι' αυτούς εξέλιξη. Το δημοψήφισμα ήταν ένα δυνατό σκαμπίλι αφού έδειξε ότι υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στην λαϊκή ετυμηγορία και την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική. Από τη μια μεριά έχουμε ένα υποταγμένο και απόλυτα ελεγχόμενο από τον ξένο παράγοντα εγχώριο πολιτικό σύστημα και από την άλλη έναν λαό που παρά τα χρόνια της κρίσης ακόμα αντιστέκεται αλλά που προς το παρόν δεν έχει πολιτική ηγεσία για να τον εκφράσει. Νομίζω ότι το ευρωιερατείο των Βρυξελλών τρίβει τα χέρια του από ικανοποίηση για το αποτέλεσμα των εκλογών, τόσο για τα ποσοστά και την αυτοδυναμία όσο και για την είσοδο των δύο νέων κομμάτων στην Βουλή. Ολοκληρωτική νίκη! Τίποτα ικανό δεν φαίνεται στον ορίζοντα για να χαλάσει τους σχεδιασμούς του.

Η χώρα είναι πλέον διαλυμένη, όπως το επιζητούσαν οι ευρωατλαντιστές, και στον οικονομικό τομέα το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να επιτυγχάνονται τα πρωτογενή πλεονάσματα. Στο θέμα του δημοσίου χρέους σκοπός τους είναι να ανακυκλώνεται, το νέο να εξοφλεί το παλιό και για να μην χαλάσει αυτήν η ισορροπία κατά καιρούς θα προχωρούν σε νέες ρυθμίσεις είτε με μείωση των επιτοκίων είτε με μετάθεση πληρωμής των δόσεων και αύξηση του χρόνου εξόφλησης. Άρα αυτά που λέγονται ή γράφονται ότι κάποια στιγμή στο μέλλον θα εξοφληθεί το δημόσιο χρέος είναι ουτοπία αφού το παλαιό χρέος θα δημιουργεί συνεχώς νέο χρέος και η Ελλάδα θα είναι πάντα δέσμια των δανειστών.

Αυτό που δεσμεύτηκε να κάνει ο Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του είναι η επίσπευση του ξεπουλήματος των ασημικών που έχουν μείνει ακόμα στο ελληνικό δημόσιο βαφτίζοντάς το επενδύσεις.

Κάπως έτσι θα κινηθούν τα πράγματα στο οικονομικό μέτωπο εκτός απροόπτων εξωτερικών γεγονότων αφού οι δανειστές όσον αφορά την οικονομία έχουν κηρύξει παύση των εχθροπραξιών όμως στα άλλα μέτωπα είναι αποφασισμένοι να προχωρήσουν αποφασιστικά. Ήδη ο πρωθυπουργός ανακοίνωσε ότι η κυβέρνησή του θα προχωρήσει στην έκδοση των νέων ηλεκτρονικών ταυτοτήτων ικανοποιώντας την απαίτηση του εγχώριου εβραϊκού λόμπυ όπως άλλοτε είχε κάνει ο Σημίτης που αφαίρεσε το θρήσκευμα από τις ταυτότητες.

Οι Η.Π.Α. και οι δυτικοευρωπαίοι δεν βλέπουν την Ελλάδα ως ισότιμό σύμμαχο ή εταίρο αλλά ως ένα οικόπεδο προς εκμετάλλευση. Και η λεία όπως έχει δείξει η ιστορία μοιράζεται ανάμεσα στα αρπακτικά, ανάλογα με την δύναμη του καθενός. Δεν γνωρίζουμε επακριβώς το σχέδιο του παγκόσμιου συστήματος εξουσίας για την χώρα μας αφού αυτά γίνονται κεκλισμένων των θυρών αλλά από τις κινήσεις που γίνονται βλέπουμε ότι επίκειται διαμελισμός της πατρίδας μας. Πηγαίνουμε επομένως στη χάραξη μιας νέας βαλκανικής και μιας νέας Μέσης Ανατολής, ο σχεδιασμός των οποίων θα εξυπηρετεί τα συμφέρονται των Η.Π.Α.., της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του Ισραήλ.

Ερωτηματικό παραμένει η σχέση ανάμεσα στην Τουρκία και τις Η.Π.Α. Ενώ η Τουρκία ήταν μέχρι πρότινος το αγαπημένο τους παιδί και βασικός σύμμαχος στην μάχη για την ανατροπή του Άσαντ στην Συρία και την δημιουργία του μεγάλου σουνιτικού κράτους, τα πράγματα άλλαξαν όταν άρχισε να φαίνεται το σχέδιο των Η.Π.Α. και του Ισραήλ για την δημιουργία ανεξάρτητου Κουρδικού κράτους στο χώρο της βόρειας Συρίας και του βόρειου Ιράκ, η δημιουργία του οποίου θα έθετε τις βάσεις για μια μελλοντική απόσχιση εδαφών από την Τουρκία κυρίως του τουρκικού Κουρδιστάν.

Η Τουρκία γνωρίζει ότι για να γίνει μεγάλη περιφερειακή δύναμη χρειάζεται πέραν όλων των άλλων η απόκτηση στρατηγικών όπλων τα οποία οι Η.Π.Α. δεν τα δίνουν σε κανέναν άλλο παρά μόνο στο Ισραήλ. Έτσι κατέφυγε στον μόνο που μπορούσε να τις δώσει αυτά τα όπλα που ήταν η Ρωσία. Το πόσο σημαντικό όπλο είναι οι S400 φαίνεται από τον οικονομικό πόλεμο που έκαναν οι Η.Π.Α. στην Τουρκία για να λυγίσει και να μην τους αποκτήσει κάτι που δεν το κατάφεραν. Βέβαια θα μπορούσε να είχε προ πολλού πάρει η χώρα μας τα στρατηγικά όπλα της Ρωσίας που σήμερα θα άλλαζαν κατά πολύ τον συσχετισμό των δυνάμεων υπέρ μας αλλά εμείς όπως είναι γνωστό ανήκουμε εις την Δύση.

Υπάρχει διάθεση από την πλευρά των Η.Π.Α. να περιορίσουν την γεωπολιτική ισχύ της Τουρκίας; Πολλοί μάλιστα αναφέρονται ακόμα και σε σχέδια διαμελισμού της! Για να απαντήσουμε θα πρέπει πρώτα να δούμε την νεώτερη ιστορία η οποία μας διδάσκει ότι Η.Π.Α., Αγγλία, Ισραήλ και Γερμανία είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι. Ακόμα και να ήθελαν να το κάνουν δεν έχουν τα μέσα να το κατορθώσουν. Τουλάχιστον όχι όσο θα είναι στην εξουσία ο Ερντογάν. Ένα κράτος των 80.000.000 δεν είναι εύκολος αντίπαλος. Αλλά πέραν της δημιουργίας του κουρδικού κράτους που ίσως περιορίσει λίγο την ισχύ της Τουρκίας και που δεν μπορεί να παίξει τον ρόλο πού έχει για το ΝΑΤΟ η Τουρκία ως υπογάστριο της Ρωσίας, δεν υπάρχει κάποιος άλλος δυνητικός κίνδυνος γι αυτήν. Οι σύμμαχοι χρειάζονται την Τουρκία, την θέλουν όμως ως τοποτηρητή και όχι ως αφεντικό της περιοχής κάτι το οποίο επιθυμεί ο Ερντογάν. Επίσης επιθυμούν την επιστροφή στην εξουσία των κεμαλιστών με τους οποίους έχουν άριστες σχέσεις. Έτσι από την μια μεριά θα κάνουν τα χατίρια στην Τουρκία για να την τραβήξουν και πάλι κοντά τους και από την άλλη θα πριονίσουν τα πόδια του Ερντογάν και αυτό δεν θα είναι καλό για την παραπαίουσα Ελλάδα.

Οι σχέσεις Ρωσίας – Τουρκίας έχουν μόνο παρόν και δεν έχουν μέλλον. Τα συμφέροντα τους μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα είναι αντίθετα και η βραχυπρόθεσμη συγκυρία που τους έφερε κοντά έχει γρήγορη ημερομηνία λήξης. Οι επάνοδος των κεμαλιστών στην εξουσία που αργά ή γρήγορα θα γίνει αφού η κακή οικονομική κατάσταση και οι διωγμοί δημιουργούν τις βάσεις για την επαναφορά τους θα επαναφέρει την Τουρκία στον "σωστό" δυτικό δρόμο.

Ο αδύναμος κρίκος στην γειτονιά μας είναι η Ελλάδα που κινδυνεύει όχι μόνο από ανατολάς αλλά και από βορειοδυτικά. Το όνομα της Μακεδονίας δεν δόθηκε για να λύσει αλλά για να δημιουργήσει καταστάσεις. Η επικείμενη ένωση του Κοσυφοπεδίου με την Αλβανία και ο αλβανικός εθνικός επεκτατισμός σε συνάρτηση με τον εσωτερικό ενδοτισμό δημιουργούν και εδώ πηγή κινδύνου για την χώρα μας. Ήδη υπάρχουν έξωθεν δρομολογημένες κινήσεις που προς το παρόν η θυσία του εθνομάρτυρα Κωνσταντίνου Κατσίφα τις είχε παγώσει. Γι' αυτό και η δημόσια εκφρασμένη στεναχώρια του εθνικού παραχωρητή Κοτζιά για την άρση του εμπόλεμου μεταξύ των δύο χωρών.

Ακόμα και η μελλοντική απόσχιση της Κρήτης είναι εύκολη υπόθεση για το παγκόσμιο σύστημα εξουσίας μια και κατάφερε να αλλοιώσει το εθνικό φρόνιμα των σύγχρονών Κρητικών οι οποίοι θα είναι διαχειρίσιμοι και επιρρεπείς στα καλά που θα φέρει το χρήμα των υδρογονανθράκων. Λίγοι είναι αυτοί που έχουν κρατήσει τις ελληνορθόδοξες αξίες για να μπορέσουν να αντισταθούν.

Καθοριστικές θα είναι οι οποιεσδήποτε εξελίξεις και για την μελλοντική επιβίωση της Ρωσίας. Τόσο μια μετατόπιση των ελληνικών συνόρων προς τα δυτικά με απώλεια της Θράκης και των νήσων του Ανατολικού Αιγαίου όσο και ένα δυτικό χτύπημα στο Ιράν, θα είναι ισχυρά πλήγματα για την ασφάλεια της Ρωσίας. Το τελευταίο εάν δεχθεί επίθεση θα πρέπει όχι μόνο να έχει τα μέσα για να αμυνθεί αποτελεσματικά αλλά και να απαντήσει άμεσα καταστρέφοντας πέραν όλων των άλλων τους κύριους κυβερνητικούς και στρατιωτικούς στόχους στη Σαουδική Αραβία.

Τα γεγονότα της εποχής μας ομοιάζουν καταπληκτικά με αυτά πριν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Ελεγχόμενες από τον αμερικανοισραηλινό παράγοντα πολιτικές ηγεσίες που καθησυχάζουν τον ελληνικό λαό ότι δεν πρόκειται να γίνει τίποτα περισσότερο από ένα θερμό επεισόδιο λίγων ωρών μια και οι Αμερικάνοι θα επέμβουν αμέσως για να ρυθμίσουν την κατάσταση. Αν είναι έτσι ας επέμβουν πριν γίνει για να μην γίνει. Μήπως οι τελευταίοι επιθυμούν μια σύγκρουση που εκατέρωθεν θα φθείρει και θα ανοίξει τον δρόμο για γρήγορες εξελίξεις στην γειτονιά μας;

Δεν λείπουν στην χώρα μας και αυτοί που κατά καιρούς δηλώνουν ότι και να χάσουμε κάνα δυο νησάκια δεν έγινε και τίποτα προκειμένου να έχουμε την ησυχία μας ή κάποιοι άλλοι που ως λαγοί ετοιμάζουν το έδαφος δηλώνοντας δήθεν την προσωπική τους γνώμη ότι συμφωνούν με μια συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και στην Κύπρο.

Πως όμως κάποιοι "δικοί" μας είναι σίγουροι ότι εάν η Τουρκία κατορθώσει να καταλάβει ένα δυο νησιά δεν θα τις ανοίξει η όρεξη για να καταλάβει και τα υπόλοιπα; Μήπως το παράδειγμα του Αττίλα δεν μας είναι αρκετό; Και αν το επιχειρήσουν ποιος θα τους σταματήσει; Οι Αμερικάνοι, οι Άγγλοι ή οι Γερμανοί; Τα πράγματα δεν είναι για γέλια αλλά για κλάματα.

Βγήκε και ο πρώην υπουργός εθνικής άμυνας και μας είπε ότι σε περίπτωση ελληνοτουρκικής σύρραξης θα είμαστε εντελώς μόνοι. Να μας εξηγήσει τότε γιατί έκανε όλη την χώρα αμερικανική βάση!

Υπάρχουν και κάποιοι στρατιωτικοί που αφού πήραν τη σύνταξή τους και απόχτησαν φωνή, προσπαθούν και αυτοί να κάνουν αισθητή την παρουσία τους λέγοντας ότι πρέπει κάτι να κάνουμε πριν να είναι αργά. Δυστυχώς όταν ήταν να μιλήσουν δεν μίλησαν. Αυτά έπρεπε να είχαν αρχίσει να υλοποιούνται πριν από δέκα χρόνια. Π.χ. η απόκτηση ενός αεροπλάνου αεροπορικής υπεροχής. Τώρα ο μόνος που μπορεί να βοηθήσει την πατρίδα μας είναι ο Θεός και εύχομαι να το κάνει.

Ηλίας Ευαγγελόπουλος
Οικονομολόγος

Δημοσίευση: Ιουλίου 25, 2019