Οι πρώην και οι επόμενοι

Υπάρχουν δύο σοβαροί βασικοί τρόποι για να τοποθετηθεί κανείς απέναντι σε μια κυβέρνηση. Ιδεολογικά και εκ του αποτελέσματος. Ο τρίτος τρόπος, αυτός με τα προσωπικά γούστα του καθενός δεν συμπεριλαμβάνεται στους σοβαρούς, παρ όλο που εκφράζεται από ένα πολύ μεγάλο κομμάτι του λαού. Με τα σοβαρά κριτήρια, η σύγκριση της προηγούμενης κυβέρνησης και αυτής θα γίνει στο τέλος της 4ετίας. Έχουμε όμως σοβαρά δείγματα γραφής.

Κατ αρχάς, τις δύο κυβερνήσεις χωρίζει ιδεολογικό χάος. Η προηγούμενη υπερασπίστηκε και εφάρμοσε μια πολιτική με επίκεντρο το δημόσιο, ενώ η παρούσα υπερασπίζεται μια πολιτική με ατμομηχανή την ιδιωτική οικονομία. Το δημόσιο για την προηγούμενη κυβέρνηση ήταν το βασικό εργαλείο παραγωγής πλούτου και διαχείρισης των ανθρωπιστικών δομών. Το δημόσιο για την παρούσα κυβέρνηση είναι το εργαλείο για να παράξει πλούτο η ιδιωτική οικονομία κυρίως, με η συμμετοχή των δημόσιων επενδύσεων. Οι ανθρωπιστικές δομές είναι ενταγμένες στην ιδέας της τάξης σ αυτή την κυβέρνηση. Στην προηγούμενη, στην ιδέα της ανοχής.

Το οξύμωρο είναι ότι και οι δύο κυβερνήσεις, δηλαδή και τα δύο αντίπαλα κόμματα, ασκούν πολιτική με τα μέσα παραγωγής στο χέρια του ιδιωτικού τομέα. Ενώ αυτή είναι η ιδεολογία μόνο της ΝΔ. Είναι οξύμωρο ιδεολογικά για τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ένα κατά δήλωσή του μαρξιστικό κόμμα εντάσσει την πολιτική που εφαρμόζει, στο σύστημα που αντιμάχεται: Στον καπιταλισμό. Σχεδιάζει και εφαρμόζει χωρίς να κοινωνικοποιεί, να κρατικοποιεί τα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, διαχειρίζεται και εφαρμόζει καπιταλισμό και οικονομία της αγοράς.


Από τα αποτελέσματα στην πράξη, διαπιστώνουμε ότι έχουμε να κάνουμε με δυό διαφορετικές νοοτροπίες στο ίδιο οικονομικό σύστημα! Είναι και οι δύο παίκτες της οικονομίας της αγοράς. Αυτήν εφαρμόζουν.

Φυσικά, η μεν ΝΔ και η κυβέρνηση δεν κρύβει την πολιτική της και την ιδεολογία που εφαρμόζει, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ, που εφάρμοσε σαν κυβέρνηση μια πολιτική της δεξιάς, διαφημίζοντάς την σαν πολιτική της αριστεράς. Με τη δικαιολογία ότι εξαναγκάστηκε σ αυτήν. Μια δικαιολογία που δεν αναγνώρισε, όμως, και στην συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Κουβέλη.

Αλλά, εκτός από τις οικονομικές παραμέτρους έχουμε και τις κοινωνικές. Η απελθούσα κυβέρνηση ήταν δικαιωματική. Ήταν δηλαδή υπέρ των δικαιωμάτων των πολιτών σε όλους τους τομείς. Αντιθέτως, η παρούσα κυβέρνηση είναι των υποχρεώσεων περισσότερο. Το γεγονός ότι στη χώρα δεν υπάρχει μέτρο, μια μέση οδός, το παραβλέπω τώρα. Η πολιτική των δικαιωμάτων εφαρμόστηκε στην Παιδεία, το προσφυγικό, την ασφάλεια και τη Δικαιοσύνη κυρίως. Η παρούσα κυβέρνηση έχει εξαγγείλει πολιτική υποχρεώσεων σ αυτούς τους τομείς.

Για να τελειώνω με τις ιδεολογίες, οι ιδεολογίες τεκμηριώνονται στην πράξη. Δεν υπάρχουν για να θεωρητικολογούμε. Η πράξη δείχνει την ιδεολογία που εφαρμόζουμε. Επομένως, αυτήν που έχουμε. Γιατί δεν νοείται ένας αριστερός να εφαρμόζει δεξιά πολιτική και να εξακολουθεί να αυτοδιαφημίζεται ως αριστερός. Επειδή για την αριστερά η αντίσταση σ’ αυτά που μας υποχρεώνουν να κάνουμε είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ταυτότητάς μας. Δεν αντιστέκεσαι, δεν είσαι αριστερός.

Επίσης, δεν νοείται από έναν δεξιό να εφαρμόζει αριστερή πολιτική. Στην ιστορία των εξουσιών, όμως, έχουμε πλείστα όσα από τα παραδείγματα των αριστερών με δεξιά διακυβέρνηση και ελάχιστα από των δεύτερων. Ίσως γιατί οι δεξιοί δεν ντρέπονται για τις πολιτικές που εφαρμόζουν.

Ιδεολογικά, λοιπόν, θα λέγαμε ότι η απελθούσα κυβέρνηση δεν τα πήγε πολύ καλά. Ούτε στη θεωρία ούτε στην πράξη. Γιατί δεν μπόρεσε να εφαρμόσει τη θεωρία της ούτε στην οικονομία ούτε στην κοινωνία. Με εξαίρεση τον τομέα της Υγείας, όπου ο υπουργός ξεκαθάρισε αρκετούς άρρωστους τομείς προμηθειών, φαρμάκων και διοικήσεων, χωρίς να καταφέρει να εξανθρωπίσει τα νοσοκομεία και τη δουλειά των νοσοκομειακών. Δεδομένου και ότι οικονομία και κοινωνική πολιτική πάνε χέρι χέρι.

Το ιδεολογικό στίγμα της παρούσας κυβέρνησης είναι σαφές: Νόμος και τάξη. Πρώτα υποχρεώσεις και μετά δικαιώματα. Πρώτα δουλειά και μετά αμοιβές. Πρώτα να κερδίσει ο εργοδότης και μετά ο εργαζόμενος. Πρώτα να στρωθεί ο δρόμος και μετά να τον βαδίσουμε.

Οι δυό διαφορετικές οπτικές έχουν τους λόγους τους. Η μία λέει ότι η συγνώμη και η ανοχή κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Η άλλη λέει ότι «ο φόβος φυλάει τα έρμα». Η πρώτη λέει ότι η επιείκεια κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Η άλλη λέει ότι η αυστηρότητα κάνει τους ανθρώπους καλύτερους. Η πρώτη λέει ότι ο νόμος πρέπει να είναι ελαστικός. Η άλλη λέει dura lex sed lex.

Αφήνω τον αναγνώστη να κρίνει ποια από τις δύο οπτικές είναι πιο αποτελεσματικές στη ζωή. Αφού πρώτα δει τι θέλει ο ίδιος από τη ζωή.

Και περνάω στο δεύτερο σκέλος της αρχικής τοποθέτησης, που είναι η κριτική εκ του αποτελέσματος.

Η απελθούσα κυβέρνηση κρίθηκε στην πράξη σε όλους τους τομείς. Η παρούσα έχει μόλις 5 μέρες ζωής. Δεν είναι συγκρίσιμες. Κάτι, όμως, είναι συγκρίσιμο. Ο επαγγελματισμός. Κι αυτό είναι οξύμωρο. Στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη οι θεωρητικοί επιστήμονες είναι στην πλειονότητά τους αριστεροί. Με πλήθος πτυχίων και ισχυρή κατάρτιση. Κυρίως στις κοινωνικές επιστήμες, που αφορούν απολύτως στην πολιτική. Και στην Παιδεία. Και στην Οικολογία και τις επιστήμες της Γής. Και στις επιστήμες του Ανθρώπου. Ο επαγγελματισμός τους είναι περιζήτητος από όλες τις πολιτικές δυνάμεις.

Στην Ελλάδα, αντιθέτως, είδαμε ένα αριστερό κόμμα να παίρνει την εξουσία και στη σύνθεσή του να είναι ελάχιστοι οι εγγράμματοι και ακόμα λιγότεροι οι επαγγελματίες σε όλους τους χώρους δουλειάς. Και όταν μιλάμε για επαγγελματίες δεν μιλάμε για υπαλλήλους. Αλλά, για ανθρώπους με επαγγελματική πληρότητα και νοοτροπία.

Αποτέλεσμα του αντιεπαγγελματισμού της απελθούσας κυβέρνησης σε όλους σχεδόν τους τομείς ήταν η καθυστέρηση στην αντιμετώπιση επειγουσών αναγκών, η πλημμελής αντιμετώπιση άλλων, η λανθασμένη αντιμετώπιση των περισσότερων, που διορθώνονταν εκ των υστέρων και αφού διαπιστωνόταν εκ του αποτελέσματος το λάθος. Χαμένος χρόνος, χρήμα, φήμη, ταλαιπωρία πολιτών, θύματα.

Τα μέλη της απελθούσας κυβέρνησης, όπως ομολόγησαν και οι ίδιοι, δεν ήταν έτοιμοι για την εξουσία. Αναρωτιέται κανείς τι έκαναν όσα χρόνια ήταν στην αντιπολίτευση! Έμαθαν στου κασίδη το κεφάλι. Οι λίγοι που έμαθαν. Επιστρατεύοντας από τα παλιά κόμματα «επαγγελματίες», που οι περισσότεροι αποδείχτηκαν περισσότερο ζημιογόνοι από όσο επιτυχημένοι.

Με τα ευρωπαϊκά μέτρα σύγκρισης, αυτή δεν ήταν εικόνα σοβαρής αριστεράς. Ήταν περισσότερο ένα μπουλούκι από ανειδίκευτους που ανέλαβε την εξουσία. Πηγαίνοντας τη χώρα 5 χρόνια πίσω και την αριστερά 50 χρόνια πίσω. Στη συνείδηση της πλειονότητας των πολιτών.

Από την άλλη πλευρά είδαμε μια κυβέρνηση να σχηματίζεται εν ριπή οφθαλμού, να ενεργοποιείται εν ριπή οφθαλμού, να ξέρει ο καθένας τη δουλειά του, να είναι συνεπείς στους χρόνους, να αποτελείται από επαγγελματίες και να δρα στην πρώτη κρίση με συντονισμό και ταχύτητα. Αυτά είναι πραγματικά περιστατικά είτε αρέσουν είτε δεν αρέσουν. Και είναι ντροπή που δεν χαρακτήριζαν και την προηγούμενη κυβέρνηση της αριστεράς. Ντροπή για την αριστερά και την υπευθυνότητα που όφειλε να έχει.

Θα μπορούσα να πάρω όρκο ότι τις τελευταίες 5 μέρες ο τέως πρωθυπουργός, βλέποντας την οργάνωση, την ταχύτητα και τα βιογραφικά της κυβέρνησης ζήλεψε. Και ότι θα ήθελε πολύ να έχει και ο ίδιος την οργάνωση, την ταχύτητα και τα καταρτισμένα στελέχη που απαιτεί μια διακυβέρνησή του. Αριστερά, ναι. Αλλά, καταρτισμένα. Και παίρνω όρκο ότι έχει επίγνωση των δικών του ευθυνών στην εικόνα της διακυβέρνησής του. Το διαβάσαμε στην ήπια και πολιτισμένη δήλωσή του για τη θεομηνία στη Χαλκιδική. Ευχόμαστε για τη χώρα και την αριστερά να βρει έναν υπεύθυνο δρόμο.

Φυσικά, η παρούσα είναι μια συντηρητική κυβέρνηση. Και οι πολίτες πρέπει να περιμένουν μια συντηρητική πολιτική. Δηλαδή μια πολιτική με περισσότερες υποχρεώσεις από δικαιώματα και με λιγότερη επιείκεια. Αλλά, αυτό θα φανεί στην πράξη. Και στην πράξη θα φανεί πόσο αποτελεσματική θα είναι απέναντι στις ανάγκες των πολιτών.

Η διαφορά με την προηγούμενη κυβέρνηση θα είναι μεταξύ της ελληνίδας μάνας που καλομαθαίνει τα παιδιά της και ενός αυστηρού πατέρα που ήρθε να βάλει τάξη στο σπίτι. Η ίδια διαφορά που υπάρχει μεταξύ αριστερόστροφων και δεξιόστροφων κυβερνήσεων παγκοσμίως.

Σ ένα σπίτι, όμως, χρειάζονται και οι δύο γονείς. Χωρίς τις υπερβολές της μάνας που κάνει τα παιδιά της παραχαϊδεμένα και υπερπροστατευμένα και χωρίς τις υπερβολές του πατέρα που ασκεί αυταρχική εξουσία και υπερπροστατεύει τα παιδιά του έναντι τρίτων. Γιατί έτσι, και οι δύο παράγουν παιδιά ανίκανα να ανταπεξέλθουν στη σκληρή πραγματικότητα.

Έτσι και στο ελληνικό σπίτι- κράτος η συνύπαρξη μιας αριστεράς- μητέρας και μιας δεξιάς- πατέρα μπορεί να είναι ωφέλιμη για τα παιδιά- πολίτες μόνο αν οι δυο γονείς είναι επαρκείς και ξέρουν να ανταπεξέρχονται «επαγγελματικά» στους ρόλους τους. Έχοντας πάντα υπ όψιν τους ότι οι ρόλοι εναλλάσσονται και ότι αποφάσεις μοιράζονται ανάλογα με τις δεξιότητες του καθενός. Διαρκώς. Και ότι στην πολιτική δημοκρατία δεν υπάρχουν μονογονεϊκές οικογένειες. Και το ποιος γονιός θα κάνει κουμάντο το αποφασίζουν τα παιδιά. Ανάλογα με τη στάση των γονιών τους.

Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
Liberal

Δημοσίευση: Αυγούστου 13, 2019