Αντισυστημική σοσιαλδημοκρατία

Τι ακριβώς θέλει να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ;

Γράφειο Σάκης Κουρουζίδης

Έχω αναρωτηθεί, φωναχτά, πολλές φορές αν κάπου, κάποτε, κάποιος από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είπε κάτι σχετικό με την σοσιαλδημοκρατικοποίησή του. Ότι δηλαδή, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, προσπαθεί ή θέλει να γίνει κόμμα σοσιαλδημοκρατικό.

Ακούγεται ότι το βράδυ των εκλογών, ο Α. Τσίπρας το υπονόησε. Μπορεί κάποιοι να διαβάζουν τους χρησμούς καλύτερα από μένα, αλλά το ερώτημα παραμένει: γιατί δεν το λέει ευθέως; Εγώ άκουσα για ένα νέο κόμμα, για να αντιμετωπίσει την αναντιστοιχία μεταξύ κομματικών μελών και ψηφοφόρων. Αυτό μεταφράζεται στην ακατονόμαστη επιδίωξη; Αλλά, ξαναλέω, την λέξη την κακιά δεν την είπε: σοσιαλδημοκρατία!

Η βάση συγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο «ριζοσπαστισμός», ο «αντισυστημισμός», ο φόβος του κακού ιδιωτικού έναντι του καλού κρατικού, μια πολύ διασταλτική ερμηνεία των «θεσμών» έναντι μιας «κινηματικής ανυπακοής», ο διαχωρισμός ανάμεσα στην καταδικαστέα «ατομική βία» και στην συλλογική, κινηματική ανομία και «αναπόφευκτη» βία, έναν λανθάνοντα αλλά και διάχυτο αντιευρωπαϊσμό, όλα αυτά σε έναν υπόστρωμα ισχυρού λαϊκισμού, δηλητηριασμένου με «τοξικές» αλχημείες πάνω στον ορθό λόγο, καλλιέργεια «εύκολων» προσδοκιών, διχαστικές αντιπαραθέσεις και παροχολογία παλαιοκομματικού τύπου.

Είναι αυτά στοιχεία που «μεταλλάσσονται» σε σοσιαλδημοκρατικά;

Υπάρχει ευρωσκεπτικιστική σοσιαλδημοκρατία;

Υπάρχει σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στην Ευρώπη που φλερτάρει με κάποιο τρόπο με τη βία;

Μπορεί να υπάρχουν διαφορετικές εκδοχές της σοσιαλδημοκρατίας, αλλά υπάρχει έστω και μία που να αυτοπροσδιορίζεται ως «ριζοσπαστική σοσιαλδημοκρατία»;

Ο λαϊκισμός διαπερνά οριζόντια τα πολιτικά ρεύματα στην Ευρώπη και διογκώνεται στα «άκρα» του πολιτικού φάσματος. Όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι από μόνος του ξεχωριστή «κατηγορία λαϊκισμού».


Έχει ακούσει κανείς κάτι για «αντισυστημική σοσιαλδημοκρατία»;

Αυτό που -συνεχίζει να- θέλει, αλλά και το μόνο που μπορεί, είναι να συνεχίσει να -λέει ότι- είναι ένα κόμμα «αριστερό», «ριζοσπαστικό», αλλά να ζητήσει να ενταχθεί στο Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα (Party of European Socialists-PES) του Ευρωκοινοβουλίου, ως σοσιαλδημοκρατικό κόμμα -το λέω συνοπτικά.

Ακόμα δεν τολμά να πει δημοσίως ότι θα ήθελε, κάποια στιγμή να γίνει ένα, ριζοσπαστικό έστω, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα! Και η λέξη ακόμα «σοσιαλδημοκρατικό» ανοίγει ένα πεδίο σύγκρουσης στο χώρο του ενεργού κομματικού μηχανισμού, αλλά, κυρίως, αφαιρεί από το «αντισυστημικό» κύρος που τον έκανε δημοφιλή στο «βαθύ» ΠΑΣΟΚ και το οποίο ήρθε στο ΣΥΡΙΖΑ με την προσδοκία να γίνει κάτι σαν το παλιό καλό ΠΑΣΟΚ και όχι να μετεξελιχθεί σε κάτι που ποτέ δεν θέλησαν, ένα κόμμα, δηλαδή, που θα θέτει κανόνες, θα κάνει ή θα υποστηρίζει, έστω, μεταρρυθμίσεις οι οποίες θα εμποδίζουν το ρουσφέτι, το επίδομα, την εξαίρεση, την παράκαμψη από τα ισχύοντα -για τους «άλλους».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κουβαλά το πιο «βαρύ» κομμάτι του ΠΑΣΟΚ, το οποίο δεν έφτασε ποτέ να γίνει ένα «κανονικό» σοσιαλδημοκρατικό ευρωπαϊκό κόμμα, ακόμα και στην εποχή του Κ. Σημίτη και αυτό όχι εξ αιτίας του Κ. Σημίτη, αλλά γιατί το κόμμα αυτό στήθηκε από την αρχή σε μια άλλη βάση και αυτά δεν αλλάζουν ούτε εύκολα, ούτε γρήγορα.

Ο Κ. Σημίτης, ένας σοσιαλδημοκράτης, ευρωπαϊστής, μεταρρυθμιστής, ήπιος, μετριοπαθής, του διαλόγου και της συνεννόησης δεν κατάφερε να «σύρει» το χώρο αυτό προς μία σοσιαλδημοκρατική κανονικότητα, έχοντας στο πλευρό του και ένα «εκσυγχρονιστικό ρεύμα», εντός του ΠΑΣΟΚ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε από το ΠΑΣΟΚ το κομμάτι που ήταν στον αντίποδα, στην αντιπολίτευση προς τον Κ. Σημίτη, το κομμάτι εκείνο που τον εμπόδισε να κάνει το βήμα αυτό προς τη σοσιαλδημοκρατικοποίηση. Το τμήμα αυτό του ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ το «διοικεί» με τα «ριζοσπαστικά» του εργαλεία, τη ρητορική και τα πρόσωπα. Αυτό το «αντάμωμα» μπορεί να μεταλλαχθεί σε κάτι που θα παραπέμπει σε «σοσιαλδημοκρατία» ευρωπαϊκού τύπου;

Η δική μου απάντηση είναι, όχι!

Και αυτό δεν το ισχυρίζομαι επειδή γενικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατο να γίνει, αλλά γιατί αυτά δεν γίνονται με «κόλπα» και από ανθρώπους που δεν τα πιστεύουν αλλά απλώς θέλουν να τα χρησιμοποιήσουν για την πολιτική τους μακροημέρευση.

Είναι ποτέ δυνατόν κάποιος που εν έτει 2019 να λέει ότι είναι κομμουνιστής και ταυτόχρονα να θέλει -και να μπορεί πειστικά- να σύρει έναν ολόκληρο χώρο, εμποτισμένο στο βαθύ αριστερό λαϊκισμό, προς τη σοσιαλδημοκρατική κανονικότητα;

Αν, όμως, αυτό που είναι ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, στην ουσία του είναι σοσιαλδημοκρατικό και το μόνο που του λείπει είναι να το «βαφτίσει» έτσι, τότε τα πράγματα θα ήταν πιο εύκολα, σχεδόν αποκλειστική δουλειά κάποιων επικοινωνιολόγων.

Είναι κανείς που ισχυρίζεται κάτι τέτοιο; Περιμένω να ακούσω έστω και έναν που να λέει ναι, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ήδη ένα κόμμα σοσιαλδημοκρατικό! Μην το ψάξετε, δεν υπάρχει ούτε ένας!

Τι πρέπει να αλλάξει για να φτάσει να γίνει, κάποια στιγμή; Είναι τόσα πολλά που ξεπερνούν το ανώτατο όριο λέξεων ενός άρθρου. Και πώς μπορεί να γίνει, λοιπόν; Μακάρι να ήξερα ή να ήξερα κάποιον που να ήξερε.

Δεν γίνεται!

Τι άλλο μπορεί να γίνει;

Εμείς (ο ΣΥΡΙΖΑ εννοώ) να τους λέμε κατ’ ιδίαν ότι γίναμε σοσιαλδημοκράτες και αυτοί να λένε δημοσίως ότι μας (τον ΣΥΡΙΖΑ) πιστεύουν.

Διατηρώ πολλές αμφιβολίες αν αυτό «συμφέρει» το ΣΥΡΙΖΑ, αν δηλαδή μπορεί να μετατραπεί σε ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα στα ύψη του 30% και πάνω. Για αυτό όμως, δεν μου πολυπέφτει λόγος.

Γιατί, όμως να τον θέλουν οι αντίστοιχοι Ευρωπαίοι στη φάση αυτή με τα μεγάλα ποσοτικά και ταυτοτικά προβλήματα του χώρου αυτού; Το ποσοτικό είναι προφανές, αλλά η συνεισφορά του ΣΥΡΙΖΑ στη διαμόρφωση της νέας ταυτότητας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας είναι κανείς Ευρωπαίος σοσιαλδημοκράτης που να την …περιμένει αμάν και πώς; Αν αναζητήσουμε μόνον «σοβαρές» απαντήσεις, τότε θα πρέπει να κινηθούμε ανάμεσα στο «άπαπα» και στο «μακριά από εδώ»!

Αν σε όλα αυτά προσθέσουμε και το τι θα προκύψει από το πώς θα εξελιχθεί η διακυβέρνηση του Κ. Μητσοτάκη, μπορεί όλο αυτό το λεγόμενο εγχείρημα σοσιαλδημοκρατικοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ να μείνει ένα μετέωρο βήμα που θα απασχολεί στο μέλλον μόνον τους «βιτσιόζους» μελετητές του «αριστερού βολονταρισμού».

Μεταρρύθμιση

Δημοσίευση: Αυγούστου 14, 2019