Η ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων

Κατά το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος

Γράφει ο Δημήτρης Σπηλιώτης
Εφέτης ΔΔ

1. Στο άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματος καθιερώνεται η υποχρέωση του Κράτους για την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων. Εθνική συνείδηση για τους Έλληνες είναι η γνώση τους ότι ανήκουν στο Ελληνικό έθνος και η επίγνωσή τους ότι αποτελούν τους άμεσους κληρονόμους των Βυζαντινών (Ρωμιών) και τους έμμεσους κληρονόμους των Ελλήνων της αρχαιότητας. Θρησκευτική συνείδηση για τους Έλληνες Χριστιανούς Ορθοδόξους είναι η γνώση τους ότι ανήκουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και η επίγνωσή τους ότι αποτελούν μέλη του Σώματος του Χριστού.

2. Ο συνταγματικός νομοθέτης εννοεί ως αλληλένδετες την εθνική και τη θρησκευτική συνείδηση των Ελλήνων και απαιτεί από το Κράτος την ανάπτυξή τους (και όχι απλώς τη δημιουργία ή την καλλιέργειά τους), μέσω της παρεχόμενης παιδείας στα κρατικά και στα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια. Όσον αφορά τη θρησκευτική συνείδηση, το Συμβούλιο της Επικρατείας αποφάνθηκε προσφάτως ότι ως ανάπτυξη της θρησκευτικής συνείδησης των Ελλήνων νοείται η εμπέδωση και ενίσχυση της ορθόδοξης χριστιανικής συνείδησης των μαθητών με τη διδασκαλία των δογμάτων, ηθικών αξιών και παραδόσεων της Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού (ΣτΕ 1749-1750/2019, 660, 926/2018). Σύμφωνα δε με την Ορθόδοξη Παράδοση, σκοπός της Εκκλησίας είναι η θεραπεία και ο αγιασμός των μελών της (κάθαρση, φωτισμός, θέωση).


Όσον αφορά την εθνική συνείδηση, ως ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων πρέπει να γίνει, κατ’ αναλογία, δεκτό ότι νοείται η εμπέδωση και ενίσχυση της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων μαθητών με τη διδασκαλία της ιστορίας, των πνευματικών αξιών, των παραδόσεων αλλά και των οραμάτων του Ελληνικού έθνους. Σύμφωνα δε με το Ελληνικό πνεύμα, προορισμός των Ελλήνων ήταν, είναι και θα είναι ο εξανθρωπισμός της οικουμένης. Προορισμός που δεν είναι ασυμβίβαστος με τον σκοπό της Εκκλησίας, διότι αφορά τη διάδοση του τρόπου σκέψης και του πολιτισμού των Ελλήνων, ενώ ο σκοπός της Εκκλησίας αφορά την πνευματική ανακαίνιση του ανθρώπινου προσώπου.

3. Την ανάπτυξη όμως της εθνικής συνείδησης των Ελλήνων απαιτεί ο συνταγματικός νομοθέτης από το Κράτος και για έναν ακόμη λόγο (σκοπό): για να καταστήσει τους Νεοέλληνες ικανούς να αντισταθούν στη συρρίκνωση του Ελληνισμού και τον διαμελισμό της Ελλάδας που επιχειρείται από τους εχθρούς της Ρωμιοσύνης, ακόμη και αν κάποιοι από αυτούς φορούν το προσωπείο του φίλου ή του συμμάχου, υπό την ανοχή (αν όχι τη συνεργασία ενίοτε) του Ελληνικού Κράτους. Κατάληψη και κατοχή της Βόρειας Κύπρου, διωγμοί στη Βόρεια Ήπειρο, έμπρακτη αμφισβήτηση του καθεστώτος του Ανατολικού Αιγαίου, διαμόρφωση συνθηκών ημιαυτονομίας στη Δυτική Θράκη, περιέλευση της Χώρας σε καθεστώς χρεωκοπίας, παράδοση του ονόματος, της γλώσσας και της εθνικότητας της Μακεδονίας είναι μερικά από τα πεδία, όπου τα τελευταία χρόνια ο Ελληνισμός ματώνει. Χωρίς ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης, οι Νεοέλληνες αποδεχόμαστε σταδιακά τη μετεξέλιξη της Πατρίδας μας σε ένα ψοφοδεές και ασπόνδυλο κρατίδιο, αρκούμενοι απαθώς στην καθημερινή μας επιβίωση, κλεισμένοι στο καβούκι της φιλαυτίας μας. Είναι προφανές ότι παρόμοια προοπτική ο συνταγματικός νομοθέτης ουδόλως ανέχεται.

Αντιθέτως, με ανεπτυγμένη την εθνική συνείδηση, είμαστε ικανοί, όταν οι διεθνείς συνθήκες το επιτρέψουν, κατά τη Θεία Πρόνοια και τους πνευματικούς νόμους, ενόψει και του ότι τα αποτελέσματα μιας αιτίας, κατά την ιστορική αιτιότητα, εμφανίζονται συχνά ύστερα από αιώνες (οι Τούρκοι θα πληρώσουν ακριβά για τις γενοκτονίες και τα παντοειδή εγκλήματα που διαπράττουν έξι αιώνες τώρα, ενώ θα δοθεί η ευκαιρία στους μεν Δυτικούς να επανορθώσουν για το 1204 στους δε Ρώσους να ανταποδώσουν για τον εκχριστιανισμό τους), να πραγματοποιήσουμε με επιτυχία τα οράματα του Ελληνικού έθνους που αφορούν την ανάκτηση των απολεσθέντων, την επιστροφή δηλαδή των Ελλήνων στην κοιτίδα και φυσική πρωτεύουσα της Ρωμιοσύνης, την Κωνσταντινούπολη, προοπτική την οποία ο συνταγματικός νομοθέτης ουδόλως αποκρούει.

4. Συνεπώς, στην εν λόγω υπερνομοθετικής ισχύος διάταξη αντίκεινται ρυθμίσεις νόμων ή κανονιστικών διοικητικών πράξεων, με τις οποίες, μέσω κυρίως των προγραμμάτων διδασκαλίας του μαθήματος της ιστορίας στους Έλληνες μαθητές (και – ως έναν βαθμό – στους αλλοδαπούς μαθητές που έχουν την Ελληνική ιθαγένεια), δεν υπηρετείται ο πιο πάνω συνταγματικός σκοπός, η ανάπτυξη δηλαδή, υπό την εκτεθείσα έννοια, της Ελληνικής εθνικής συνείδησης (πρβλ ΣτΕ 1749-1750/2019, 660, 926/2018).

KoukFamily

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 21, 2019