Εμείς, το διεθνές Δίκαιο και το αυγό του φιδιού

Του Μιχάλη Γκλεζάκου

Ήταν το καλοκαίρι του 1974, όταν η Τουρκία εισέβαλε στην Κύπρο, με αφορμή το πραξικόπημα των ανεγκέφαλων της Χούντας. Νομίζω ότι δεν αποτελεί υπερβολή να σκεφτούμε ότι αυτή η εισβολή είχε πάρει το πράσινο φως από τις ΗΠΑ και ενδεχόμενα από άλλες μεγάλες χώρες. Εκείνο που απέμενε ήταν να βρεθούν οι μαριονέτες που θα έπαιζαν στο έργο. Και βρέθηκαν το 1974. Ήταν τα αξιοθρήνητα ανθρωπάκια της Χούντας, που χειρίζονταν τα κρίσιμα εθνικά θέματα σαν να έπαιζαν με στρατιωτάκια play mobile.

Προφανώς ήταν προαποφασισμένη και συμφωνημένη η εισβολή. Γιατί, αν δεν ήταν έτσι, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ, οι μεγάλες ευρωπαϊκές χώρες, θα ανάγκασαν την Τουρκία να αποχωρήσει από την Κύπρο. Δεν θα συνεχιζόταν η κατοχή ακόμη και σήμερα, 45 χρόνια μετά.

Η Τουρκία αποτελούσε πάντοτε κρίσιμο πιόνι στη γεωπολιτική σκακιέρα της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής. Παίζονται πολλά εκεί. Από τον έλεγχο της παγκόσμιας αποθήκης πετρελαίου και αερίου, μέχρι την προστασία του Ισραήλ και τον περιορισμό της επιρροής Ρωσίας - Ιραν - Κίνας στην περιοχή.

Η Τουρκία ήταν πάντοτε πιόνι - κλειδί της Δύσης εκεί. Έκανε πάντοτε τα παζάρια της, έπαιρνε τα δώρα της και ήταν όλοι ευχαριστημένοι. Ένα από αυτά τα δώρα ήταν και η Βόρεια Κύπρος. Έκοψαν ένα κομμάτι από την Κύπρο και της το έδωσαν. Τόσο απλά. Φτιάχνοντας μάλιστα το σενάριο που θα δικαιολογούσε αυτό το δώρο. Υποκρινόμενοι εδώ και 45 χρόνια ότι είναι πιστοί στο διεθνές δίκαιο και γι αυτό δεν εγκρίνουν την κατοχή. Τόσο πιστοί που σφυρίζουν αδιάφορα, ακόμη και σήμερα, που βλέπουν την Τουρκία να κάνει εφόδους στην Κυπριακή ΑΟΖ.


Η Τουρκία όμως απoφάσισε να εγκαταλείψει τον παραδοσιακό της ρόλο και από πιόνι να γίνει παίκτης. Άρχισε λοιπόν να εξοπλίζεται όλο και περισσότερο, να γίνεται και η ίδια παραγωγός πολεμικού υλικού, να δίνει προτεραιότητα στο μεγάλωμα της στρατιωτικής της δύναμης.

Το περίεργο είναι ότι η Δύση πιάστηκε στον ύπνο. Είναι πιθανό να καμάρωνε που το πιόνι της γινόταν πιο δυνατό και επομένως θα μπορούσε να το χρησιμοποιεί για πιο σκληρά "τζαρτζαρίσματα" στην περιοχή. Όπως και να έχει, ήταν αδικαιολόγητος ο εφησυχασμός της, γιατί πέρα από τη διεύρυνση της στρατιωτικής ισχύος της, η Τουρκία του Ερντογάν έδειχνε καθαρά και ξάστερα τις προθέσεις της για αυτόνομη λειτουργία και ανεξέλεγκτη επέκταση της.

Αλλά πώς να το καταλάβουν οι δυτικές χώρες και ιδιαίτερα οι ΗΠΑ και η ΕΕ, αφού είχαν το «μυαλό» τους αλλού; Οι μεν ΗΠΑ κατάντησαν ένα ακυβέρνητο καράβι, με έναν διαταραγμένο λαϊκιστή για πρόεδρο, ο οποίος διαδέχθηκε έναν «κοσμοπολίτη» πρόεδρο, που έπαιζε στη διεθνή σκακιέρα χαλαρά, κάτι σαν εκδρομέας του Σαββατοκύριακου, αφήνοντας Ρωσία και Κίνα να αλωνίζουν χωρίς περιορισμό και φόβο, αφήνοντας την Τουρκία να εξοπλίζεται σαν «αστακός».

Από την άλλη πλευρά, η Ευρωπαϊκή Ένωση λειτουργούσε (και δυστυχώς εξακολουθεί να λειτουργεί) με τη λογική ότι η προστασία των μακροπρόθεσμων συμφερόντων της, σε γεωπολιτικό επίπεδο, εξασφαλίζεται με δηλώσεις και μάλιστα άτολμες, όπως αυτές που κάνει τώρα για την κατάφωρη παραβίαση των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου. Πορεύεται στο χρόνο με την ψευδαίσθηση ότι δεν απειλείται από κανένα, ότι μπορεί να είναι πάντοτε ρυθμιστής σε παγκόσμιο επίπεδο, χωρίς να έχει ολοκληρωθεί πολιτικά, χωρίς αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της, χωρίς να διαθέτει στρατιωτική ισχύ.

Τώρα είναι ήδη αργά. Η Τουρκία σήκωσε μπαϊράκι. Είναι μέλος του ΝΑΤΟ (δεύτερο σε στρατιωτική ισχύ) και ταυτόχρονα μαγειρεύει αλλαγές σε γεωπολιτικό επίπεδο, από κοινού με τη Ρωσία. Χρησιμοποιεί ήδη ρωσικό εξοπλισμό και διεκδικεί, κατά παράβαση κάθε έννοιας ηθικής και διεθνούς δικαίου, κομμάτια άλλων χωρών. Η Κυπριακή ΑΟΖ, το Αιγαίο και η Βόρεια Συρία είναι η αρχή. Τρώγοντας έρχεται η όρεξη. Παρατηρώντας κανείς τις δηλώσεις του Ερντογάν και των υπουργών του, έχει την αίσθηση ότι ζει τη στιγμή που εκκολάπτεται το αυγό του φιδιού. Εκκολάπτεται μια ανεξέλεγκτη δύναμη που διακρίνεται για την αλαζονεία της, τη βουλιμία της και την ολοσχερή έλλειψη κάθε ηθικής αναστολής.

Σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, η ΕΕ και οι ΗΠΑ, σπεύδουν να την παρακαλέσουν να μείνει κοντά τους. Εν ανάγκη να την μοιράζονται με τη Ρωσία. Δεν αντέχουν τη σκέψη ότι θα την χάσουν.

Οι ΗΠΑ έσπευσαν ήδη και απόθεσαν στα πόδια του «Σουλτάνου» τους Κούρδους, τους χθεσινούς συμμάχους τους στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους, μαζί με το κομμάτι της Βόρειας Συρίας το οποίο ελέγχουν. Μετά ήρθε η σειρά των Ρώσων. Παραχώρησαν και αυτοί έδαφος της … Συρίας, αλλά αυτή τη φορά αυτή η ζώνη έχει πλάτος 10 χιλιόμετρα και όχι 32 όπως εκείνη που έδωσαν οι αμερικάνοι. Θα κάνουν, λέει, περιπολίες από κοινού εκεί. Η «φτωχή πλην τίμια» Ευρώπη, δεν έχει (ξένα) εδάφη να προσφέρει, γι αυτό θα δώσει χρήματα και ανοχή. Θα βαφτίσει και εκείνη, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, την παραχώρηση εδαφών της Συρίας ως «ζώνη ασφαλείας» για να προστατεύεται η Τουρκία από τους… Κούρδους «τρομοκράτες». Οι Κούρδοι, που, αντί να τους αναγνωρισθεί το δικαίωμα να ζουν στη δική τους χώρα, υποχρεώνονται να ζουν σκορπισμένοι σε 4 χώρες, που πολέμησαν τους πραγματικούς τρομοκράτες του ISIS, βαφτίστηκαν τώρα τρομοκράτες για να υποκρίνεται η παγκόσμια κοινότητα ότι λειτουργεί με βάση το διεθνές δίκαιο, αυτή την κουρελού που δεν χωράει άλλο μπάλωμα πάνω της.

Πόσος αμοραλισμός αλήθεια! Ακρωτηριάζονται χώρες, ακρωτηριάζονται ζωές, για να παιχτούν γεωπολιτικά παιχνίδια εξουσίας. Πρώτα διαστρέφεται η πραγματικότητα, βαφτίζεται με άλλα ονόματα, και στη συνέχεια αναλαμβάνεται δράση εν ονόματι αυτής της πλαστής πραγματικότητας. Με αυτό το, κλασικό πλέον, τρυκ μπορεί να «νομιμοποιηθεί» οποιοδήποτε έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα.

Η Τουρκία σύντομα δεν θα ελέγχεται. Για σκεφθείτε το λίγο: Ακόμη και αν αποφασίσει μελλοντικά η Δύση να της επιβληθεί δυναμικά, θα έχει απέναντι της τη Ρωσία, χωρίς να αποκλείεται η εμπλοκή του Ιράν και της Κίνα, που έχουν ήδη αρχίσει να συνδέονται με κοινά συμφέροντα με την Τουρκία. Ξέφυγε η κατάσταση. Πολύ δύσκολα θα μπορούσε να ελεγχθεί.

Εμείς, που είμαστε άμεσα ενδιαφερόμενοι για τις εξελίξεις στη γειτονιά μας, έναν δρόμο έχουμε: Να γίνουμε πιο δυνατοί. Να κάνουμε όποιες οικονομικές θυσίες απαιτούνται για να συμπληρώσουμε και να εκσυγχρονίσουμε τον εξοπλισμό μας, να επεκτείνουμε την ισχύ μας, να είμαστε σε θέση να υπερασπιστούμε τη Χώρα μας μόνοι μας. Κάποτε θα πάμε από τις παραβιάσεις ρουτίνας του εναέριου χώρου μας, στο επόμενο στάδιο. Κάποτε, τα τουρκικά γεωτρύπανα θα κάνουν έρευνες στην Ελληνική υφαλοκρηπίδα. Τότε, θα πρέπει να αποφασίσουμε αν θα πούμε όχι στις διεκδικήσεις της Τουρκίας ή θα συνθηκολογήσουμε. Δεν ξέρω πόσο μακριά είναι εκείνη η ώρα. Κανείς μας δεν ξέρει. Γι αυτό, ας προετοιμαστούμε από τώρα. Ας στηριχθούμε στις δικές μας δυνάμεις. Μπορούμε να υπερασπιστούμε τη Χώρα μας, αλλά όχι με λόγια. Με πολεμικό υλικό, με εκπαίδευση, με μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, με συμμαχίες. Ας ξεκινήσουμε τώρα, ας μην χάσουμε άλλο πολύτιμο χρόνο!

Liberal

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 22, 2019