Ο Ρομπέν των μπαχαλάκηδων

Και αποκαλυπτικό. Και χρήσιμο. Και διδακτικό. Το σκηνικό της πορείας για την επέτειο εξέγερσης του Πολυτεχνείου 17 Νοεμβρίου του 1973

Ενα λοιπόν. Η πορεία, η διαδήλωση και ολόκληρη η διαδικασία για τον εορτασμό της επετείου ολοκληρώθηκε με την εκκωφαντική «απουσία» μπαχαλάκηδων και λοιπών άλλων «διακοσμητικών στοιχείων». Που συνήθως, με την ασυγκράτητη σκηνοθετημένη και οργανωμένη μανία τους ασελγούσαν πάνω στους τάφους όλων αυτών των «ανώνυμων» πεσόντων και ηρώων εκείνης της χουντοκρατούμενης εποχής.

Δύο λοιπόν. Αρα εφικτή η διαφύλαξη της πορείας. Αρα είναι ζήτημα πολιτικής βούλησης. Αρα ο Μιχάλης Χρυσοχόιδης έπραξε σωστά και ορθά. Αρα οι προηγουμένοι σφύριζαν αδιάφορα. Αρα σφύριζαν αδιάφορα για κάποιο λόγο. Αρα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Αρα, έτσι το βλέπω εγώ με το δικό μου καχύποπτο μυαλό, ανέχονταν τους μπαχαλάκηδες. Αρα η ανοχή προς τους μπαχαλάκηδες, λειτουργούσε αντικειμενικά, ως προσβολή της επετείου.

Τρία λοιπόν. Και λειτουργούσε προσβλητικά επειδή ουδεμία σχέση ανάμεσα στους μπαχαλάκηδες και σε εκείνα τα παιδιά του Πολυτεχνείου που με το ανδιοτελές αγώνα τους και με το αίμα τους τροφοδότησαν και κορύφωσαν τον αντιχουντικό αγώνα του ελληνικού λαού.

Τέσσερα λοιπόν. Εν ολίγοις ο Αλέξης Τσίπρας με τους «λοχαγούς» του έκλειναν το μάτι σε όλα αυτά τα τάχα μου αναρχικά και αντιεξουσιαστικά στοιχεία.


Πέντε λοιπόν. Αυτή η ανεκτική τακτική ενθάρρυνε κάθε είδους προβοκάτσιας. Αυτή η τακτική έδιωχνε χιλιάδες απλούς και φιλήσυχους πολίτες από τον εορτασμό της επετείου. Αυτή η ανεκτική τακτική περιόριζε το εύρος και το πλήθος της πορείας. Και αυτή η ανεκτική τακτική λειτοργούσε εις βάρος της μνήμης της επετείου.

Εξι λοιπόν. Με απλά λόγια, η μεν ταχαριστερή πολιτική κατασυκοφάντησε την επέτειο την επαναστατική. Η δε δεξιά πολιτική περιφρούρησε το περιεχομένο της πορείας. Οπως έλεγε και ο Αλμπερ Καμί, όταν ο Ζαν Πολ Σατρ τον κατηγόρησε για δεξιά στροφή «όταν η αλήθεια πορεύεται με την Δεξιά, είμαι κι εγώ δεξιός».

Εφτά λοιπόν. Κάθε σύστημα λειτουργεί και στηρίζετε σε δύο κομματικούς πόλους. Από τη μια η Νέα Δημοκρατία. Από την άλλη το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα. Στοιχειώδες.

Οκτώ λοιπόν. Ομως, αν ο Αλέξης Τσίπρας επιθυμεί να κατοχυρώσει μεγάλα εκλογικά ποσοστά και το κόμμα του να είναι ελκυστικό για μεγάλη μερίδα πολιτών, πρέπει πάση θυσία να αποκολληθεί, να πάρει οριστικό διαζύγιο από τους μπαχαλάκηδες και από πάσης φύσεως «σταγονίδια».

Εννέα λοιπόν. Διαφορετικά, αν εξακολουθήσει να χαιδεύει όλα αυτά τα γκρουπούσκουλα, στο τέλος θα κατρακυλήσει. Στο τέλος γκρουπούσκουλο το κόμμα του θα γίνει.

Δέκα και τελευταίο. Το δίλημμα απλό και καταλυτικό. Είτε με την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Είτε με θλιβερή, ανεμάρτιστη μειοψηφία των κακομαθημένων παιδιών. Εκεί εκεί στην τρίτη εθνική. Αλέξη μου εύκολα τους χάνεις, δύσκολα, πολύ δύσκολα τους ξανακερδίζεις.

Γιατί είναι εντελώς εξωφρενικό, από τη μια το ΚΚΕ, που επαγγέλεται τον κομμουνισμό, να πορεύεται μέσα στα πλαίσια της ευπρέπειας και της νομιμότητας. Και από την άλλη ο πάντα «πρόθυμος» της Ουάσινγκτον και των Βρυξελλών, να παριστάνει των μπαχαλάκηδων τον Ρομπέν των δασών!

Δημήτρης Δανίκας
Πρώτο Θέμα

Δημοσίευση: Νοεμβρίου 25, 2019