Η Ευρώπη και η διεθνής κοινότητα σε κατάσταση ομηρίας!

Με δεδομένη την εμμονική στάση της Τουρκίας να προβαίνει στο εγχείρημα κατάργησης θαλάσσιων ζωνών, νησιών -όπως η Κρήτη, η Ρόδος, η Κάρπαθος, το Καστελόριζο και την συνεχιζόμενη επιθετικότητα απέναντι στη χώρα μας μέσω της αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, προβληματιζόμαστε για το κατά πόσο απαθής και αμέτοχη είναι η στάση της Ευρώπης αλλά και της παγκόσμιας κοινότητας καθώς και των διεθνών οργανισμών. Καθημερινές παραβιάσεις στον θαλάσσιο και εναέριο χώρο μας, μας αφήνουν ενεούς και μας καθιστούν αμήχανους μπρος στην θρασύτατη προκλητικότητα της γειτονικής χώρας. Ποια είναι η θέση της Ευρωπαϊκής ένωσης και της διεθνούς κοινότητας; Γιατί κωφεύουν όλοι;

Είναι πράγματι έτσι ή μήπως η επίτευξη της ευρωπαϊκής ιδέας και το όραμα για μια διεθνή συνεργασία ήταν πάντα μια ουτοπία; Οσμιζόμαστε σχεδόν όλοι, αυτήν την αδυναμία της ευρωπαϊκής οικογένειας και όχι μόνο να επιτελέσει τον αρχικό της ρόλο και να ενσαρκώσει τις αξίες της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης και της ισότητας, να προστατέψει τα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία ενός λαού να αποφασίσει για το μέλλον του, να ακολουθήσει τα όνειρά του, αλλά και να φτιάξει τους δικούς του κανόνες, πέρα και πάνω από κάθε εθνικιστική ιδεολογία.

Η Ευρωπαϊκή ένωση βλέπουμε πως δεν αναμιγνύεται στην πράξη και ακολουθεί την τακτική οπισθοχώρησης. Τα μέτωπα που έχουν δημιουργηθεί κινούνται ανάλογα με τα εθνικά τους συμφέροντα, προκαλώντας σύγχυση ιδεών και σύγκρουση σκοπών, παραμερίζοντας το ευρωπαϊκό καλό και αλλοιώνοντας το πολιτιστικό ευρωπαϊκό πρότυπο.


Η ευρωπαϊκή ιδέα και η ιδέα της παγκοσμιοποίησης ως προθάλαμος για μια ενιαία και ειρηνική διεθνή κοινότητα, με τις τακτικές της τοκογλυφίας, της τεχνοκρατίας και του πολιτικού ιμπεριαλισμού έχει ήδη εκφυλιστεί, εφόσον οι φτωχοί θα γίνονται φτωχότεροι και θα πολλαπλασιάζονται ενώ οι χώρες των δύο ταχυτήτων θα είναι μια πραγματικότητα και ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ολοσχερούς καταστροφής.

Ο εθνικός αυτός υποβιβασμός κάποιων αδύναμων χωρών θα επιφέρει αλυσιδωτούς εκβιασμούς και υποβιβασμούς που θα προκαλέσουν αφύπνιση συνειδήσεων ενάντια στην ευρωπαϊκή ή και διεθνή πολιτική ελίτ που σταδιακά θα θεριεύει και έτσι θα ταράξουν συθέμελα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα και την ειρήνη στον κόσμο.

Μήπως τελικά η λύση είναι λιγότερο Ευρώπη ή λιγότερες συνεργασίες; Μήπως ολοένα γίνεται αισθητή πλέον η αποδόμησή της; Δεν πιστεύω πως θα ήταν η κατάλληλη λύση. Νομίζω, όμως, πως έφτασε η ώρα να συνειδητοποιήσουμε πως η ευρωπαϊκή μας μοίρα είναι τραγική και πως η υπερθεμάτιση του ευρωπαϊκού ψευτοοράματος ενδεχομένως να οδηγήσει στη διάλυσή της, αν δεν υπάρχει άμεση και συλλογική κινητοποίηση σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές. Γιατί η ανηλεής στάση των δυνατών και των ισχυρών του πλανήτη οδηγεί στον ακρωτηριασμό του ευρωπαϊκού ονείρου και όχι μόνο αλλά και σε μια κατάσταση αθεράπευτης αναπηρίας της ιδέας για ενότητα και συνεργασία των χωρών σε κάθε επίπεδο.

Μοναδικός τρόπος αντίστασης σε αυτήν την προδικασμένη αναπηρία είναι να ξαναγεννηθούμε από τις στάχτες μας, μέσα από την προαιώνια δυναμική που διαθέτει κάθε λαός, να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να ξανασηκωθούμε με όπλο μας, το μυαλό και την ψυχή μας, την πλούσια παράδοση… αυτό είναι το εναρκτήριο λάκτισμα, μην περιμένουμε από τους άλλους. Κάθε λαός θα πρέπει να αντισταθεί στην ηγεμονία της απληστίας μια για πάντα.

Θα πρέπει να καλέσουμε όλους τους λαούς της Ευρώπης αλλά και όλου του πλανήτη που βρίσκονται σε δεινή θέση να ενωθούν απέναντι στην απανθρωπιά, την στυγνή εκμετάλλευση και την αδικία. Και στη συνέχεια θα πρέπει να επιδιώξουμε, ενωμένοι οι λαοί, μια ανασύνθεση όλων των συντεταγμένων δυνάμεων των χωρών όσο αντικρουόμενα κι αν είναι τα συμφέροντα και οι επιδιώξεις, να θέσουμε ως βασική προϋπόθεση τον παράγοντα άνθρωπο και το συναίσθημα αυτού δίνοντάς του δικαίωμα σε μια ζωή πιο ανθρώπινη και ποιοτική. Και τέλος θα πρέπει να δοθεί έμφαση στο «όλον», γιατί μόνο εάν το προτάξουμε θα αναπτυχθεί και το μέρος.

Οφείλουμε να καταστήσουμε σαφές πως αν τονωθούν οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες και επέλθει οικονομική σύγκλιση και δικαιότερη κατανομή του πλούτου, μόνον τότε οι λαοί θα συναισθανθούν την ευρωπαϊκή ενότητα και δικαιοσύνη και θα θελήσουν να συνεχίσουν το ευρωπαϊκό όνειρο.

Πετροπούλου Δ. Μαρία
Το Βήμα

Δημοσίευση: Δεκεμβρίου 14, 2019