ΛΟΥΤΡΑΚΙ: Η κυρία του κυρίου

Είμαι ο τελευταίος που θα κατηγορούσε μία γυναίκα, γιατί δεν έχει παντρευτεί τον σύντροφο της, αλλά εδώ προκύπτει ένα πρακτικό πρόβλημα. Η σύζυγος του προέδρου λέγεται «πρώτη κυρία», συνεπώς ο σύζυγος της προέδρου λέγεται «πρώτος κύριος». Αμα δεν έχουν παντρευτεί όμως, πως λέγεται; «Πρώτος σύντροφος»; Τότε πως θα λέγεται ο Κουτσούμπας; Μήπως ίσως «Πρώτος γκόμενος»; Και τότε ο Σπαλιάρας πως θα λέγεται από δω και πέρα; Μπερδεύονται τα πράγματα παιδιά κι εμένα τα μπερδεμένα δεν μου αρέσουν.

Ασε που είναι επιρρεπής στις οπτικές βλάβες και υπάρχει κίνδυνος να μπερδέψει καμιά ώρα τα φρύδια με τα … και νάχουμε ντράβαλα. Η «οπτική βλάβη» είναι τοπικό ανέκδοτο μετά από εξαιρετικά εκκωφαντική (μας κούφανε δηλαδή) απόφαση του ΚΑΣ (κεντρικό αρχαιολογικό συμβούλιο) και του ΣτΕ. Πρέπει να εξηγήσω λίγο για τους μη Λουτρακιώτες αναγνώστες, να γελάσει κι αυτών το χειλάκι λίγο (ή να κλάψουν με τα χάλια μας).

Οι Λουτρακιώτες είχαν δυσαρεστηθεί πολύ την δεκαετία του `90 για την κάμψη του τοπικού τουρισμού και έψαχναν εναλλακτικές λύσεις, βλέποντας ότι τα παλιά ήταν αδύνατον να γυρίσουν. Βλέπανε και μόνοι τους την κατάντια της πόλης μας, που είχε καταλήξει σαν την Κυψέλη, ή τα Πατήσια, μόνο που διαθέτει και θάλασσα. Ετσι δελεάστηκαν πολύ εύκολα από τις χάντρες και τα χρωματιστά γυαλάκια των καζινιέρηδων και έμαθαν να ανέχονται τα πάντα, για να διατηρούν κάποια ψευτοευμάρεια.

Ο πολιτικός καυγάς στο Λουτράκι αφορούσε το ποιος θα κάνει την καλύτερη συμφωνία με τους καζινιέρηδες. Οι δακτυλομετρούμενοι (τότε) που δεν το θέλαμε, μπορούσαμε μόνο να το βουλώσουμε, γιατί στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζαμε τον χλευασμό, αν όχι την οργή για τις «παλαιολιθικές» μας αντιλήψεις.

Τέλος πάντων κάποτε έγινε και η συμφωνία και το καζίνο. Πριν καλά καλά ξεκινήσει την λειτουργία του, έγινε μία σειρά δολοφονιών υπαλλήλων του. Για λίγο αφελώς πίστεψα, ότι θα συνέρχονταν οι συμπολίτες μου από την παραζάλη τους, αλλά πλέον είχαν υποταχτεί οριστικά στον Μολώχ. Οι υποθέσεις μπήκαν στο αρχείο και όλα συνέχισαν, σαν να μην έγινε τίποτε.

Περνούσαν τα χρόνια όμως και οι υποσχέσεις για ανάπτυξη και ανταποδοτικά έργα παρέμεναν υποσχέσεις. Εβλεπαν τα απίστευτα κέρδη από το στράγγιγμα των ηλιθίων να φεύγουν από το Λουτράκι και να μην γίνονται τα ανταποδοτικά έργα, που δήθεν θα έφερναν τους τουρίστες πολυτελείας. Γι αυτό είχαν συναινέσει άλλωστε. Αν ήξεραν, ότι οι πελάτες θα ήσαν οι αγρότες των γύρω χωριών, δεν θα το είχαν αφήσει, όσο κι αν αγαπούν το εύκολο χρήμα. Τους είπαν, ότι θα ξεκινούσαν με μία μεγάλη μαρίνα μπροστά από το καζίνο και το ξενοδοχείο, που θα έφερνε τους λεφτάδες όλου του κόσμου. «Ε, κάτι θα τσιμπήσουμε κι εμείς» σκέφτηκαν και έκαναν τουμπεκί, που ξεκίνησε η λειτουργία του καζίνο και η μαρίνα παρέμενε στα χαρτιά, ενώ η σύμβαση είχε την κατηγορηματική πρόβλεψη να γίνει εξ αρχής και με λεφτά των «επενδυτών».

Σκέφτηκαν (πολίτες και δημοτικοί άρχοντες) ότι θα γίνει τουλάχιστον με τα λεφτά των κερδών κι ενώ το καζίνο θέριζε παρά, κερδίζοντας τα περισσότερα χρήματα από όλα τα καζίνο της Ευρώπης, τα μόνα που ξόδευαν οι Εβραίοι καζινιέρηδες, ήταν όσα χρειάζονταν για την διαφθορά πολιτικών, μεγαλοαξιωματούχων του κράτους, συνδικαλιστών και τοπικών παραγόντων.

Κάποια στιγμή το χρυσορυχείο με θράσος μας παρουσίασε «ζημίες» και άρχισε να βάζει φέσι στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων. Ηταν η ώρα του «μεγάλου ξεσηκωμού»… Η εικόνα που έβγαινε εκείνες τις ημέρες, ήταν ότι όλοι οι Λουτρακιώτες ήσαν μαζί (πλην μερικών εκ των εργαζομένων του καζίνο). Ολες οι δημοτικές παρατάξεις, όλα τα σωματεία και οι σύλλογοι αντιμετώπισαν μέσα στο δημοτικό μέγαρο το άγριο αγόρι των καζινιέρηδων, που απείλησε τους πάντες, ότι θα τους σπάσει τα χέρια!!!!!!!!!!! Και οι «ακατάβλητοι Αρβανίτες» έγιναν αμέσως αρσακειάδες και η «επανάσταση» τελείωσε εκεί, μαζί με την προσωρινή ομοθυμία… Εκτοτε συμβαίνει το θέατρο του παραλόγου με τους τοπικούς παράγοντες. Την μία αλληλοβρίζονται δημόσια, την άλλη τα βρίσκουν και συνεργάζονται και μετά πάλι τα ίδια με τις συμμαχίες και τις έχθρες να μεταβάλλονται από μέρα σε μέρα.

Μέσα σε αυτό το κομφούζιο έχουν ξεκινήσει σειρά δικαστικών αγώνων σχετικών με το θέμα. Κάποιες δίκες αφορούν την διένεξη των καζινιέρηδων με τον Δήμο και το κράτος. Δηλαδή την κατάφορη παραβίαση της σύμβασης και τον εξευτελισμό των νόμων από τους Εβραίους μαφιόζους (ή απλά πράκτορες του βαθέως κράτους του Ισραήλ).

Στο σημείο αυτό να σημειώσω, ότι έχουν εμπλακεί στην ιστορία και ΟΛΟΙ οι βουλευτές του νομού Κορινθίας των τελευταίων 25 ετών και των τριών κομμάτων (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ) οι οποίοι ανερυθρίαστα παρίσταναν τους φίλους μας. Και όχι μόνο του νομού, αλλά και κορυφαία στελέχη και υπουργοί όλων των κυβερνήσεων. Αλήθεια, μπορεί να μου εξηγήσει κανείς, γιατί μία επιχείρηση σαν το καζίνο, νοίκιασε γραφεία δίπλα στην Βουλή; Πόσες επιχειρήσεις έχουν γραφεία εκεί; [Εκτός των άλλων είναι και πανάκριβη για εκείνους, που «δεν μπορούν» να πληρώσουν τα ένσημα των υπαλλήλων τους.]

Ας έλθουμε λοιπόν στο θέμα, που υποσχέθηκα γέλια. Αφού είχε πάρει όλες τις νόμιμες άδειες το έργο (της μαρίνας) οι καζινιέρηδες μετά από χρόνια παρουσίασαν απαγορευτική απόφαση του ΚΑΣ για την προστασία του Δίολκου. Αν και πρέπει να επισκεφτεί κανείς το σημείο, για να αντιληφθεί πλήρως το μέγεθος του παραλογισμού, θα περιγράψω γιατί χτυπιόμουν απ τα γέλια, όταν μου το είπε φίλος.

Ολοι οι Λουτρακιώτες έχουμε περάσει άπειρες φορές από την βυθιζόμενη γέφυρα της διώρυγας, γιατί είναι ο συντομότερος δρόμος για την Κόρινθο. Μόλις περνάμε την γέφυρα δεξιά είναι ένα μικρό κομμάτι του Δίολκου, που δεν είχα δώσει ποτέ σημασία, γιατί πάντα ήταν γεμάτο σκουπίδια, καθώς βοηθάει και η κλίση. Δεν μου πήγαινε στο μυαλό, ότι ένα τόσο εγκαταλειμμένο λιθόστρωτο, ήταν αρχαιολογικός χώρος.

Ρώταγα λοιπόν τον φίλο μου «που στο καλό είναι αυτός ο Δίολκος και δεν τον έχω δει ποτέ»; Όταν μου εξήγησε, δεν κουφάθηκα μόνο για το δήθεν ενδιαφέρον τους, αλλά κυρίως για την υποτιθέμενη ζημία. Καθώς ο Δίολκος τέμνεται σε ένα σημείο με την διώρυγα, κάποιες από τις πέτρες είναι εκτεθειμένες στο νερό της διώρυγας. Ισχυρίζονται λοιπόν οι αθεόφοβοι, ότι ο κυματισμός από τα γιώτ θα προκαλούσε ζημιές σε αυτές τις πέτρες, ενώ αυτές βρίσκονται μέσα στο λιμανάκι της εισόδου της διώρυγας και η μαρίνα θα ήταν έξω από αυτό προς την πλευρά του Λουτρακίου!!!!!!

Αν κάτι επηρέαζε αυτές τις πέτρες, θα ήταν η ίδια η διώρυγα και τα μεγάλα πλοία, που περνούν από αυτήν, αλλά όπως απεδείχθη έναν αιώνα τώρα, δεν έπαθαν τίποτα. Αν υπήρχε όμως κάποιος κίνδυνος, είναι αυτός που υφίσταται έναν αιώνα τώρα κι αυτοί δεν έκαναν τίποτα. Χωρίς ντροπή λοιπόν παρουσίασαν ως κίνδυνο, κάτι που δεν θα είχε την παραμικρή επήρεια και δεν μας λένε, γιατί δεν εισηγήθηκαν ποτέ μέτρα για τον κυματισμό των πλοίων, που περνάνε ακριβώς δίπλα.

Όπως είπα, δεν χρειάζεται τίποτα, αλλά κι αν χρειαζόταν, ήταν πολύ εύκολο να γίνει, γιατί το σημείο αυτό δεν είναι μέσα στην διώρυγα, αλλά στο λιμανάκι της εισόδου και δεν θα ενοχλούσε καθόλου τα πλοία ένα έργο προστασίας και ανάδειξης τους αρχαιολογικού χώρου. Το κυριότερο όμως είναι, ότι δεν έχει καμία σχέση με οποιονδήποτε κυματισμό εκτός αυτού του λιμανιού, είτε του ασήμαντου που προκαλείται από τα γιώτ, είτε ακόμη του πολύ μεγαλύτερου φυσικού κυματισμού της θάλασσας. [Ισως ο Μαΐστρος κι ο Πουνέντες να επηρεάζουν λίγο, αλλά πραγματικά ελάχιστα.]

Αφού λοιπόν ξεσηκώθηκαν και οι ίδιες οι πέτρες του Δίολκου με την ειρωνεία προς την λογική, άλλαξαν τροπάρι και με τον ίδιο κυνισμό ισχυρίζονται πλέον, ότι η μαρίνα έξω από το λιμάνι θα προκαλεί «οπτική βλάβη» στον επισκέπτη του αρχαιολογικού χώρου!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Θα ήταν «οπτική βλάβη» τα κατάρτια των ιστιοφόρων 200-300 μέτρα μακριά, αλλά τα γκαζάδικα που περνάνε στα 10-20 μέτρα δεν είναι, το στρατόπεδο στα 50 μέτρα δεν είναι, τα εγκαταλειμμένα μαγαζιά και κτίρια και οι σωροί των σκουπιδιών δεν είναι…

Εφτασε λοιπόν η υπόθεση στο Συμβούλιο της Επικρατείας, καθώς περισσότερο και από τον Δήμο ζημιώνεται το ίδιο το κράτος. Ποια λέτε, ότι ήταν η εισηγήτρια υπέρ των καζινιέρηδων; Σωστά μαντέψατε· η κυρία του κυρίου. Και τι αποφάσισε το ΣτΕ; Πάλι σωστά μαντέψατε· πείστηκε απολύτως από την εισηγήτρια. Όταν ακούω τέτοιες αποφάσεις, πάντα μου έρχεται στο μυαλό ο γραφικός (και διεφθαρμένος) ανακριτής, που αποφάσισε πως «…το θύμα έξυνε την πλάτη του στον τοίχο και ατυχώς εκπυρσοκρότησε το όπλο, που ήταν κρεμασμένο επ αυτού…»

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Φεβρουαρίου 15, 2020