ΤΙ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΞΥΛΟΚΑΣΤΡΟΥ; (Η ΠΛΑΤΕΙΑ ΗΤΑΝ ΓΕΜΑΤΗ… ΑΠΟ ΠΕΤΡΕΣ)

ΑΝΑΝΕΩΝΟΥΝ κόλπα ζόρικα που ήξεραν οι παλιοί και ξεπατικώνουν ως νεότεροι. Δεν ΣΥΝΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ με κανένα, την κοινωνία, δεν ενδιαφέρονται να ακούσουν και να ενημερώσουν, δεν τηρούν τους θεσμικούς κανόνες δημοκρατίας. Είναι οι κύκλοι της παράταξης ΑΝΑΝΕΩΤΙΚΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ και ο Βλάσης Τσιώτος, που διευθύνουν τον Δήμο,

Στην κεντρική πλατεία γίνονται κάποια έργα, έχει εγκατασταθεί κάποιος εργολάβος και δεν έχει ενημερωθεί κανένας. Το θέμα δεν έχει απασχολήσει, ούτε έχει έγκριση του Δημοτικού Συμβουλίου. Δεν γνωρίζουμε αν έχει την έγκριση του Τοπικού Συμβουλίου της πόλης.
Ο πολυγραφότατος θαμών του fb Δήμαρχος σε αυτό το ζήτημα τηρεί σιγή. Έχει γίνει διαγωνισμός; Υπάρχει μελέτη και σχέδια; Το κόστος του έργου; Από ποιους κωδικούς πληρώνεται;

Υπάρχουν προεκτάσεις ευρύτερου ελέγχου; Θα το διερευνήσουμε. Ο Δήμαρχος Βλάσης Τσιώτος, οι αντιδήμαρχοι Σ. Αποστολόπουλος, Τ. Λόντος, Γ. Μαστέλλου, Ε. Μενούνου, ο πρόεδρος εδώ στην πόλη του Ξυλοκάστρου Ν. Χαβέλης, οι υπηρεσίες του Δήμου δεν απαντούν. Δεν είδα κάποια αντίδραση και από αντιπολιτεύσεις, όσων εκπροσωπούν ή διεκδίκησαν ψήφο. Μόνο ο Σ. Καραβάς έδειξε να συναινεί στις παρατηρήσεις μου. Μια τοπική δημοσιογράφος απαξιοί να συμπεριλάβει στα ενδιαφέροντά της το τι έργα γίνονται στην κεντρική πλατεία Αγίου Βλασίου. Όλοι είναι μπλεγμένοι σε δημόσιες σχέσεις, φόβο «πολιτικού κόστους», φόβο, μήπως χάσουν πελατεία, ή άγνοια αντικειμένου;

Για πρώτη φορά και μετά 20 χρόνια θα καταφύγω στην ενημέρωση από συνδημότες μας, από «δημοσιογραφικές πηγές». Εφόσον δεν υπάρχει επίσημη κάλυψη του θέματος από αρμοδίους, έμαθα ότι το έργο είναι δωρεά κάποιου. Εάν αυτό ισχύει, μιλάμε για παράβαση δημοκρατικών αρχών και όταν κανένα όργανο θεσμικό δεν έχει συζητήσει την αποδοχή, υπάρχουν και αδικήματα που πρέπει να εξεταστούν. Για κάθε δωρεά υπάρχει εισήγηση στο Δημοτικό Συμβούλιο και συζητείται η αποδοχή της. Ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου, που είναι και δικηγόρος, δεν το γνωρίζει;

Όλες οι πράξεις μας ορίζονται από χαρακτήρες. Έτσι και την αυθάδεια αυτού που νομίζει ότι μια καρέκλα ορίζει ανωτερότητα. Ψωνίζουν από τρύπιο καλάθι αξιοπιστίας. Βέβαια, έχουν βαθμομετρήσει τα αντισώματα της κοινωνίας που έχουν υποστεί καθίζηση, αλλά θα έπρεπε να μην αποκλείουν ότι κάπου υπάρχουν ακόμα. Ότι δεν είναι όλοι οι πολίτες του ατομικού συμφέροντος και για το «άρμεγμα της πιο εύκαιρης αγελάδας».

Για αυτά που κάνουν στην πλατεία άλλοι μιλούν, άλλοι μουρμουρίζουν, άλλοι σωπαίνουν. Εδώ είμαστε, μιλάμε και βλέπουμε, μας μιλούν και βλέπουν. Για τα δημόσια ζητήματα, που η διαχείρισή τους έχει και οικονομικές συνέπειες, όταν δεν έχουν αναγγελθεί και δεν πραγματοποιούνται με όλες τις τυπικές και ουσιαστικές διαδικασίες, δεν μπορούν να κατηγορηθούν οι πολίτες για καχυποψία.

Η αγνόηση της κοινωνίας ως μεθοδολογία από τους εκλεγμένους αντιπροσώπους, η απαξίωση να δώσουν απάντηση για τα έργα τους, σημαίνει ότι υποτάσσουν το αίσθημα της ντροπής στο ρίσκο του τυχοδιωχτισμού. Τότε αντί για την ευγενική πράξη της πολιτικής, το «φιλείν έφυν», το ηθικό και κοινωνικό καθήκον γίνεται τροφή του εγωτικού μινώταυρου. Θεριεύουν μια πρόσκαιρη ικανοποίηση ναρκισσιστικού τυμπανισμού.

Για τους συνδημότες μας της άλλης Δημοτικής Ενότητας Ευρωστίνης: να αντιληφθούν ότι σε έναν δήμο οι πληγές κάνουν μετάσταση, η παγίωση μιας συνήθειας δυσκολεύει την αποκατάσταση, όταν θεριεύει. Η Ιστορία μας διδάσκει ότι μικρές – μικρές υποχωρήσεις από τα καθήκοντά μας ως πολίτες μας εξασφαλίζουν ένα δυσοίωνο μέλλον. Το υπενθυμίζει «το λίγο – λίγο είναι μεγάλη πονηριά». Είναι όμως αυτοί πονηροί ή η θέλησή μας λίγη;

Για τις σχεδιαστικές επιλογές και την υποβάθμιση και κακοποίηση του κοινωνικού περιβάλλοντος και του δημόσιου χώρου της πόλης, την κακογουστιά και τα ψυχικά κίνητρά τους θα μιλήσουμε ξεχωριστά. Προέχει να δηλώσουμε ότι δεν είμαστε άβουλοι θεατές. Το πρώτο καθήκον δεν είναι η υπηρεσία του εαυτού μας αλλά ο λόγος και η πράξη κοινωνικής αυτοδημιουργίας. Από την κοινωνία, τους θεσμούς, για την κοινωνία. Από τους ασεβείς προς τον δήμο, έχει αλήθεια το «το δικό τους το πρέπει, ένα πρέπει θαμπό».

Γρηγόρης Κλαδούχος – Ξυλόκαστρο – 15 Ιουλίου 2020

Δημοσίευση: Ιουλίου 16, 2020