Η κατά φαντασίαν «υπερδύναμη»

Η Τουρκία δεν έχει τον πληθυσμό, την έκταση και τους φυσικούς πόρους, που θα της επέτρεπαν να ελπίζει έστω, ότι θα γίνει υπερδύναμη, ώστε να συντηρεί τρείς πολέμους και να απειλεί και για τέταρτο και μάλιστα εναντίον της Ελλάδας.

Μήπως όμως έχει την ποιότητα, που θα μπορούσε να υποκαταστήσει την ποσότητα; Μην τρελαθούμε. Εχει κάνει κάποια πρόοδο στην στρατιωτική τεχνολογία, αλλά πιστεύω, ότι στην επιστήμη εξακολουθούμε να έχουμε την υπεροπλία (συμπεριλαμβανομένων των Ελλήνων του εξωτερικού βέβαια). Οσο για την πολεμική αρετή, εκεί κι αν απέχουν παρασάγγας από το επίπεδο που απαιτείται. Για τις χερσαίες επιχειρήσεις χρησιμοποιούν τους τρομοκράτες του ΙΣΙΣ και πάλι δεν τα πολυκαταφέρνουν σε κανένα μέτωπο.

Βέβαια έχουν κι αυτοί μερικές χιλιάδες ικανούς, όπως το γενναίο καθίκι, που κατέρριψε τον Ηλιάκη, αλλά δεν φτάνουν για τόσο μεγάλες φιλοδοξίες.

…

Το πρόβλημα δεν είναι, ότι εκείνοι νομίζουν, ότι είναι υπερδύναμη, αλλά ότι το νομίζουμε και εμείς και συμπεριφερόμαστε με παράλογο φόβο. Για παράδειγμα, στην παραπάνω περίπτωση η Μπακογιάννη έλεγε ότι ήταν ατύχημα, χωρίς καν να επιρρίπτει την ευθύνη στον Τούρκο!!!!!!! Ετσι όπως το πήγαινε, στο τέλος θα αποζημιώναμε το Τούρκικο αεροπλάνο!!!!!!!!!!!!! Αποφύγαμε αυτήν την έσχατη ξεφτίλα, χάρη στην μήνυση που υπέβαλε ο φίλος μου, ο Νίκος ο Λόης. Με την δικαστική απόφαση κόπηκε η φόρα του ραγιαδισμού του ΥΠΕΞ.

Ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι δεν κρύβουμε καν το φοβικό μας σύνδρομο και οι Τούρκοι προσαρμόζουν διαρκώς την τακτική τους πάνω στις ομολογημένες μας αδυναμίες. Για την ακρίβεια διαρκώς κάνουμε βούκινο τους φόβους μας.

Κι εγώ φοβάμαι τον πόλεμο· δεν είμαι παράλογος. Και όχι μόνο για τον εαυτό μου, που στα 59 έχω φάει κάμποσα ψωμιά, αλλά κυρίως για τους νέους, που έχουν κάθε δικαίωμα να θέλουν την ζωή. Όμως αν δεν γίνεται διαφορετικά, δεν είναι φρόνιμο να κάνουμε επίδειξη δειλίας και να το ονομάζουμε «σεβασμό στους κανόνες του πολιτισμού». Αυτός είναι ο μόνος σίγουρος τρόπος, για να μην τον αποφύγουμε.

Εκτός από την ψυχολογική προετοιμασία και την εκπαίδευση, δεν έχουμε δικαίωμα να αμελήσουμε να επιδιώξουμε την μέγιστη δυνατή αυτάρκεια και σε όπλα και στην παραγωγική δομή της οικονομίας. Από εδώ και εμπρός τουλάχιστον, η αμέλεια σε αυτά πρέπει να θεωρείται εθνική προδοσία.

Το πρόβλημα των στρατιωτικών εξοπλισμών δεν πρέπει να «λύνεται» αποσπασματικά και ευκαιριακά. Επειδή θα ήταν αδύνατη η επιδίωξη εθνικής αυτάρκειας σε αυτόν τον τομέα, πρέπει να φτιάξουμε συμμαχίες σταθερές και μακροχρόνιες, αγνοώντας πλέον το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. [Δεν θα τα τσουγγρίσουμε βέβαια, τουλάχιστον όχι με δική μας ευθύνη και πρωτοβουλία, αλλά και δεν θα ζητάμε την άδεια τους για οτιδήποτε.]

Το να γίνουμε ουρά οποιουδήποτε από τους πολύ μεγάλους παίκτες της διεθνούς σκακιέρας, δεν μας συμφέρει. Η ανάπτυξη της τεχνολογικής μας «αυτάρκειας», τουλάχιστον όσον αφορά τα πολύ σύνθετα και σημαντικά όπλα, πρέπει να βασιστεί στην σταθερή και μακροπρόθεσμη συνεργασία με κράτη, που είναι σχεδόν βέβαιο, ότι θα έχουμε καλές σχέσεις σε μεγάλο βάθος χρόνου. Τέτοιες χώρες είναι η Γαλλία, η Ινδία, η Ιαπωνία, ο Καναδάς. Ενας δεύτερος κύκλος συμμαχιών μπορεί να συγκροτηθεί με κράτη σχετικής βεβαιότητας, με τα οποία μπορούμε να προχωράμε σε συμπαραγωγή όπλων, αλλά όχι για πολύ σημαντικής τεχνολογικής αξίας (εκτός βέβαια αν παίρνουμε τεχνογνωσία με πολύ καλούς όρους). Τέτοιες χώρες είναι το Ισραήλ, η Βραζιλία, η Σερβία, η Ιταλία κ.α..

…

Καθώς η οικονομική μας κατάσταση δεν μας επιτρέπει να κάνουμε μεγάλα όνειρα, νομίζω ότι πρέπει να εστιάσουμε και στα εξής: 1) Τα σύγχρονα όπλα είναι σε πολύ μεγάλο βαθμό κατευθυνόμενα (πύραυλοι, ντρόουνς). Μήπως θα συνέφερε οικονομικά (και όχι μόνο) να αναπτύξουμε τεχνολογία και «πολεμική βιομηχανία» υποκλοπής, ή τουλάχιστον αποπροσανατολισμού αυτών των οπλικών συστημάτων; [Υπ αυτήν την έννοια τα «παλιάς τεχνολογίας» όπλα θα είναι πιο ασφαλή και εξουδετερώνονται οι επενδύσεις της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας σε κατευθυνόμενα όπλα.] 2) Στο ναυτικό χρειαζόμαστε πολλές μικρές μονάδες και όχι πανάκριβα βαριά πλοία, που κάνουν εντύπωση στον κόσμο, αλλά είναι απλά εύκολοι στόχοι. Ενας πύραυλος από μία πυραυλάκατο αρκεί για να βυθίσει ένα πανάκριβο αεροπλανοφόρο. Όλα αυτά τα πλοία μπορούν άνετα να φτιάχνονται εξ ολοκλήρου στα Ελληνικά ναυπηγεία και στο πλαίσιο ολοκληρωμένων προγραμμάτων στρατιωτικής συνεργασίας να πουλάμε και στους φίλους μας (αν και προς το παρόν επείγει να ενισχυθεί ο δικός μας στόλος). 3) Είναι προτιμότερο να εξασφαλίσουμε ένα ικανό στοκ ανταλλακτικών, παρά να πάρουμε ακόμα λίγα πανάκριβα αεροπλάνα από τις ίδιες πηγές (ΗΠΑ) και να είμαστε ακόμα περισσότερο εξαρτημένοι. Ακολούθως θα πρέπει να προχωρήσουμε σε συμπαραγωγές με τα κράτη μεγάλης εμπιστοσύνης, που ανέφερα. 4) Αξιοποίηση του Ελληνικού επιστημονικού προσωπικού. Τι το φοβερό έχουν οι Ισραηλινές κορβέτες, που δεν θα μπορούσαν να το σχεδιάσουν οι Ελληνες ναυπηγοί; Τότε γιατί μπαίνουμε στα έξοδα να συντηρούμε τέτοιες σχολές;

Το αμυντικό δόγμα

Το πιο μεγάλο στρατηγικό μας λάθος είναι το δόγμα του «πολέμου λίγων ημερών». Το δόγμα αυτό διαμορφώθηκε πολύ πριν τον Ερντογάν και βασίστηκε στην πικρή εμπειρία της Κύπρου, όπου και ο πλέον αισιόδοξος έχει αντιληφθεί πιά, πως ότι χάθηκε με τον πόλεμο δεν μπορεί να ανακτηθεί με την διπλωματία. Συμφωνώ απολύτως, αλλά ότι χάθηκε με πόλεμο, μπορεί να ανακτηθεί με πόλεμο.

Δεν λέω για κήρυξη πολέμου τώρα· απλά δεν έπρεπε να δεχτούμε ούτε ειρήνη, ούτε εκεχειρία, πριν πάρουμε πίσω, ότι μας ανήκει και αυτό θα έπρεπε να είναι η πάγια αρχή μας. Οσο για την κήρυξη του πολέμου, με τον οποίο θα ανακτήσουμε τα εδάφη μας, δεν χρειάζεται να ανησυχούμε· θα το κάνουν οι ίδιοι οι Τούρκοι.

Αυτήν την φορά όμως (ΟΙ ΠΑΝΤΕΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΟΥΝ) ότι δεν θα αρκεστούμε να μην χάσουμε κάτι παραπάνω, αλλά θα πολεμήσουμε, μέχρι να εξουδετερώσουμε για πάρα πολλά χρόνια, όποιον μας επιτεθεί.

Να ξεχάσουμε και εμείς και εκείνοι και οι πρόθυμοι διαμεσολαβητές τα «θερμά επεισόδια» και τους «μίνι πολέμους». Ηλθε ο καιρός, η Τουρκία (και οι άλλοι γείτονες) είτε να μπούν οριστικά και αμετάκλητα στον πολιτισμένο κόσμο, είτε να λύσουμε δια παντός τις διαφορές μας.

…

Για να το πάρουν χαμπάρι αυτό, πρέπει πρώτα εμείς να το πάρουμε απόφαση και να αρχίσουμε ΑΜΕΣΑ την προετοιμασία. Εχω ξαναγράψει, ότι η Γραμμή Μεταξά δεν ήταν οχυρωματικά έργα για στατική άμυνα, αλλά για άμυνα λίγων ημερών, ή εβδομάδων, ώστε να δοθεί χρόνος εκκένωσης (πρωτίστως των αμάχων) της ανατολικής Μακεδονίας –Θράκης.

Ξεκίνησε από τα Ελληνοβουλγαρικά σύνορα, που ήταν τα πιο επισφαλή τότε, με σκοπό να καλύψει όλη την βόρεια μεθόριο και να κατασκευαστεί τελική (και πολύ ισχυρότερη) γραμμή άμυνας στο ύψος του Ολύμπου (αλλά τελείωσαν τα λεφτά).

Παρά το ότι και τότε ήμασταν εξαρτημένοι από τους «μεγάλους», η πολιτική και η στρατιωτική ηγεσία όριζαν σχετικά τα του οίκου μας και σχεδίαζαν την άμυνα μας με εθνικά κριτήρια. Τώρα είμαστε απλά ένας βοηθητικός στρατός του ΝΑΤΟ και ένας (πρόθυμος) πελάτης της Αμερικάνικης πολεμικής βιομηχανίας. Λίγο πολύ μας λένε, ότι πρέπει να αγοράζουμε όπλα παρωχημένης τεχνολογίας, για να ενισχύουμε την Αμερικάνικη οικονομία και την κρίσιμη ώρα «θα καθαρίσουν αυτοί»…

Το πώς «καθαρίζουν» το είδαμε με την Κύπρο και επειδή είδαμε, πως ότι χαθεί στην μάχη, χάθηκε οριστικά, υιοθετήσαμε το ολέθριο δόγμα της στατικής άμυνας μέχρις εσχάτων πάνω στην οριογραμμή. 45 χρόνια τώρα σχεδιάζουμε την άμυνα μας πάνω σε αυτήν την αυτοκτονική αρχή. Αυτό διδάσκεται στις στρατιωτικές σχολές, κόντρα στην πολεμική μας παράδοση, που συνδυάζει την γενναιότητα και την αυταπάρνηση με την σύνεση, την επινοητικότητα, την οικονομία αίματος, την εκμετάλλευση των γεωγραφικών δεδομένων.

Δεν θα πάρουμε την άδεια από κανέναν, για να συνεχίσουμε τον πόλεμο, μέχρις ότου ανακτήσουμε τα εδάφη μας και επιβάλουμε τους όρους μας στους ηττημένους εχθρούς. Εμείς στην πρώτη φάση του πολέμου πρέπει να διασώσουμε τους πληθυσμούς της Θράκης, Αν. Μακεδονίας, Αιγαίου, άρα θα μείνουμε στην οριογραμμή, όσο χρόνο χρειάζεται να γίνει αυτό. Ο χρόνος αυτός φτάνει να συνέλθουν και οι «σύμμαχοι» μας, ή αλλιώς να βρεθούν έκθετοι στην κοινή γνώμη των χωρών τους.

Η διεθνής κοινή γνώμη είναι ένα διπλωματικό υπερόπλο, που διαθέτουμε μόνο εμείς. Τώρα μπορούν και την κατευθύνουν ακριβώς λόγω του φοβικού μας συνδρόμου, που είναι καταφανές. Κανείς δεν αγαπάει τον δειλό βολεψάκια, όποια κι αν είναι η ιστορία των προγόνων του. Αν μας δουν να πολεμάμε όμως (ή να είμαστε έτοιμοι για πραγματικό πόλεμο και όχι «βατραχομυομαχίες», που έλεγε και ο Αλέξανδρος) αυτό θα αντιστραφεί και οι πάντες θα πλειοδοτούν σε φιλελληνισμό. Πολύ περισσότερο αν δεν σπεύσουμε να ικετεύσουμε για διαμεσολάβηση. Το αντίθετο· πρέπει από τώρα να καταστήσουμε σαφές στους πάντες, ότι δεν θα δεχτούμε καμία διαμεσολάβηση. Οποιος μας επιτεθεί θα το πληρώσει ακριβά, τόσο που να μην το ξανασκεφτεί καν για πολλά πολλά χρόνια. Ετσι θέλουν να μας δουν και οι δυνητικοί φιλέλληνες, για να μας υποστηρίξουν. Ετσι θέλουν να μας δουν και πολλοί δυνητικοί σύμμαχοι, για να ξεδιπλωθούν. Αν εμείς δεν διακόπτουμε ούτε τις εμπορικές μας σχέσεις με αυτούς που κρατάνε την μισή Κύπρο και καθημερινά μας απειλούν, πως μπορούμε να περιμένουμε οτιδήποτε από οποιονδήποτε;

…

Οι μεγάλοι μας «φίλοι», όχι μόνο δεν μας εξασφαλίζουν από τους εχθρούς μας, αλλά στην ουσία μας επιβάλλουν και τον τρόπο που θα πολεμήσουμε, για να είναι βέβαιοι ότι θα χάσουμε και θα συρθούμε ως ηττημένοι σε διαπραγματεύσεις. Γιατί μόνο σε πόλεμο λίγων ημερών μπορεί να χάσουμε. 1) Το μέτωπο χερσαίο και νησιωτικό είναι τεράστιο. Οι Τούρκοι θα εστιάσουν σε όποια σημεία βρούν αδυναμίες και είναι πολύ δύσκολο να μην βρουν πουθενά. Το μέτωπο αυτό μπορεί να διευρυνθεί με δραματικό τρόπο, καθώς κανένας από τους βόρειους γείτονες δεν μπορεί να χαρακτηριστεί αξιόπιστος γείτονας. 2) Η «Ελληνική καρδιά» θα μιλήσει, αλλά αυτήν την στιγμή δεν είναι έτοιμη να μας πει κάτι σπουδαίο. Πάρα πολλοί φλώροι θα γίνουν ήρωες, αλλά είναι απαραίτητο το ψήσιμο στην φωτιά του πολέμου και αυτό δεν προλαβαίνει να γίνει σε πόλεμο λίγων ημερών. 3) Οσο κι αν τρέχουν τα πράγματα στην εποχή μας, χρειάζεται λίγος χρόνος για να αναπτυχθεί το φιλελληνικό κίνημα και να πάρει τις διαστάσεις, που θα μας ωφελήσει. Ούτε βέβαια θα προλάβουν να έλθουν οι Ελληνες της διασποράς σε λίγες ημέρες. 4) Οι Τούρκοι δεν θα αντέξουν μακρύ πόλεμο και θα αναπτυχθούν στο εσωτερικό διαλυτικές τάσεις. 5) Οι απώλειες αίματος (αλλά και οπλικών συστημάτων) αυτού του δόγματος θα μας γονατίσουν σε λίγες ημέρες. Φοβάμαι, ότι θα επικρατήσουν συνθήματα όπως «ούτε βήμα πίσω», που θα εγκλωβίσουν τους γενναιότερους πολεμιστές μας στο σφυροκόπημα των τουρκικών βαρέων όπλων. Ετσι καταπτοημένοι από την αιμορραγία θα προσέλθουμε σε διαπραγματεύσεις ήττας.

Επίσης σε διάστημα λίγων ημερών είναι πολύ αμφίβολο, αν θα έχουμε καταφέρει να ελέγξουμε τους αλλοδαπούς (και ημεδαπούς) Μουσουλμάνους, που θα λειτουργήσουν ως πέμπτη φάλαγγα στα μετόπισθεν. Διαμορφώνονται λοιπόν από τώρα οι όροι της ήττας μας και αν δεν θέλουμε να το δούμε να γίνεται πραγματικότητα, πρέπει να τους αντιστρέψουμε άμεσα. Το καταστροφικό δόγμα πρέπει να μπεί σήμερα στο συρτάρι και να αναδιαμορφώσουμε την στρατηγική μας με στόχο την τελική νίκη και όχι τον επονείδιστο συμβιβασμό.

Επίσης πρέπει να γίνει στρατιωτικό δόγμα, ότι η ζωή και του τελευταίου Ελληνα είναι υπερπολύτιμη, πολλώ δε μάλλον οι ζωές των γενναιότερων πολεμιστών μας και δεν τις χαραμίζουμε άσκοπα, μόνο και μόνο για να γίνουμε αμέσως μετά τα «καλά παιδιά», που υποτάσσονται πάντα στα κελεύσματα των «μεγάλων» διαμεσολαβητών. Οσες ζωές ηρώων θα χαθούν, πρέπει να πιάσουν τόπο και αυτό θα γίνει μόνο αν ελευθερωθούμε από τα δεσμά των ψευτοσυμμάχων. Το δόγμα αυτό είναι το χειρότερο από όλα τα δεσμά, που μας έχουν επιβάλλει.

…

Πρέπει λοιπόν 1) Να ανασυντάξουμε τα αμυντικά μας σχέδια, υιοθετώντας την ευέλικτη άμυνα σε διαδοχικά μέτωπα, που θα καταπονήσουν τους επιτιθέμενους, χωρίς μεγάλες δικές μας απώλειες και θα δημιουργήσουν τις προϋποθέσεις κεραυνοβόλου αντεπίθεσης. Τα σχέδια μας πρέπει να προβλέπουν ακόμα και την περίπτωση αιφνιδιαστικής ύπουλης επίθεσης και δεύτερου μετώπου απέναντι ακόμα και σε όλους τους βόρειους γείτονες. Μπορεί βέβαια να μην χρειαστεί να υποχωρήσουμε ούτε βήμα και να αποδειχτεί εντελώς ψόφια η «υπερδύναμη». Εμείς όμως πρέπει να είμαστε έτοιμοι και για το πιο δύσκολο σενάριο. 2) Να διπλασιαστεί η στρατιωτική θητεία ΜΟΝΟΝ αν καταργηθούν εντελώς οι ανόητες ενασχολήσεις των εφέδρων. Αλλιώς να μειωθεί κι άλλο. Ο στρατός δεν είναι συγκρότημα ψυχαγωγίας των στρατόκαυλων. Μειώνοντας διαρκώς την θητεία, αντί να καταργούν τις ανοησίες, μειώνουν διαρκώς την ουσιώδη πολεμική εκπαίδευση. Αν κάποιοι νοιώθουν την ανάγκη να κάνουν παρελάσεις και «παρουσιάστε», ας το κάνουν μόνοι τους στον ελεύθερο χρόνο τους. Καλύτερα να μην ξανατσακωθούμε γι αυτά, όπως γίνεται σε κάθε εθνική επέτειο. Απλά να συμφωνήσουμε, ότι από εδώ και εμπρός και ανεξάρτητα του χρόνου της στρατιωτικής θητείας, δεν θα ξοδεύουμε άσκοπα ούτε δευτερόλεπτο. Οι πεζικάριοι πρέπει να γίνουν κομάντα και τα κομάντα σούπερμαν. Ακόμη και οι ανάπηροι έχουν θέση (χρήσιμη) σε αυτόν τον στρατό, γιατί είναι ο στρατός που θα υπερασπιστεί την πατρίδα, όχι οι γιωτάδες του ΝΑΤΟ. Η άποψη ότι ο σύγχρονος πόλεμος κερδίζεται από την αεροπορία μπορεί να είναι βάσιμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει, ότι ο στρατός ξηράς είναι ένα άχρηστο μπούγιο, η εκπαίδευση του οποίου δεν έχει καμία σημασία. Στην Συρία χρόνια τώρα βομβαρδίζουν οι πάντες, αλλά δεν έχουν καταφέρει να γονατίσουν τον στρατό του Ασσαντ. 3) Να αρχίσει ΑΜΕΣΑ εκτεταμένο πρόγραμμα επανεκπαίδευσης ΟΛΩΝ των εφέδρων. 4) Να αρχίσουν ΑΜΕΣΑ ασκήσεις του γενικού πληθυσμού για την εκκένωση των παραμεθόριων περιοχών και την στελέχωση της διοίκησης και της παραγωγής σε περίοδο πολέμου. 5) Να φτιαχτούν καταφύγια στα νησιά για όλον τον πληθυσμό, κοντά στα σημεία αναχώρησης. 6) Το σύνολο της πολεμικής βιομηχανίας να μπεί σε ρυθμούς παραγωγής πολέμου.

Πόλεμος και ειρήνη

Ισως φαίνονται υπερβολικά όλα αυτά. Οι παραξενιές ενός μπάρμπα, που όλα του φαίνονται μαύρα και ψάχνει για απόλυτες, για υπερβολικές λύσεις. Το πόσο «αγαπώ» τον πόλεμο και τα όπλα το αποδεικνύει η στάση μιάς ολόκληρης ζωής. 30 χρόνια τρελαμένος βουνίσιος, με χιλιάδες αναβάσεις και δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα στο δάσος, δεν κυνήγησα ποτέ. Χωρίς να έχω κανένα ιδεολογικό πρόβλημα επ αυτού και χωρίς να έχω κανένα κόμπλεξ απέναντι στα όπλα. Εργαλεία είναι. Εργαλεία που κάνουν κακό βέβαια, αλλά και εργαλεία που υπερασπίζονται τα μεγαλύτερα αγαθά. Δεν πρέπει να τα λατρεύουμε φυσικά, αλλά όπως έχω δουλέψει και δουλεύω τόσα εργαλεία, με την ίδια ψυχραιμία θα τα χειριστώ κι αυτά, χωρίς καμία τύψη.

Τύψεις θα έχω, αν δεν το κάνω. Αν πω «ας σβήσουν την φωτιά άλλα στήθη» και ακολούθως να παριστάνω τον ειρηνιστή. Ποια μεγαλύτερη ξεφτίλα για έναν άντρα, από το να καταλήξει «Δικαιόπολις»; Καιρός της ειρήνης και καιρός του πολέμου. Οποιος διάγει αξιοπρεπώς τον βίο του στην ειρήνη, θα είναι αξιοπρεπής και στον πόλεμο και μόνο έτσι υπάρχει κάποια περίπτωση να τον αποτρέψει. [Στην πραγματικότητα δεν είναι απλώς «κάποια περίπτωση», αλλά ο μόνος σίγουρος τρόπος. Απλά δεν το λέω με απόλυτη σιγουριά, γιατί Ερντογάν είναι αυτός… Μπορώ όμως να πω με απόλυτη σιγουριά, πως αν προετοιμαστούμε, όπως είπα, θα διαλύσουμε κάθε εισβολέα με τις μικρότερες δυνατές απώλειες.]

Τον πόλεμο δεν τον αποφεύγεις ούτε με διαδηλώσεις ειρήνης, ούτε με λιτανείες. Μπορεί να τον αποφύγεις μόνο, αν είσαι απόλυτα έτοιμος γι αυτόν. Γι αυτό προτείνω όλα τα παραπάνω. Και για να μπορέσουμε να ανταποκριθούμε βέβαια, αν ξεκινήσει το κακό, αλλά και γιατί μόνο έτσι υπάρχει περίπτωση να τον αποτρέψουμε, χωρίς να παραχωρήσουμε κι άλλα κυριαρχικά δικαιώματα.

Ποιο είναι το χειρότερο σενάριο; Και να μην τον αποφύγουμε και να παραχωρήσουμε κυριαρχικά δικαιώματα, προσερχόμενοι στις διαπραγματεύσεις ως ηττημένοι. ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΑΔΕΛΦΙΑ. ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΠΑΜΕ ΣΕ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΝΑ ΠΑΜΕ ΤΩΡΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ. Το ότι θα χάσουμε πολλά είναι σίγουρο. Το ότι θα ρεζιλευτούμε είναι σίγουρο. Ως ηττημένοι όμως θα χάσουμε πολύ περισσότερα.

Αυτά που λέω εγώ, γίνονται μόνο αν έχουμε αμετάκλητη απόφαση να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας μέχρι τέλους. Αν δεν ξέρουμε τι θέλουμε, αν νομίζουμε ότι τελικά θα καθαρίσουν άλλοι, καλύτερα μην μπλέξουμε, γιατί μόνο εμείς θα μετράμε απώλειες και θα είναι πολύ μεγάλες.

Ελπίζοντας ότι η δύσκολη πραγματικότητα δεν θα μας κάνει περισσότερο ηττοπαθείς, αλλά περισσότερο σκεπτόμενους και ελπίζοντας, ότι σε αυτό υπερτερούμε των αντιπάλων μας, θα παραθέσω κάποιες σκέψεις ως υπεράσπιση και επέκταση των προτάσεων μου.

…

Αν κάναμε τα παραπάνω, από την μία θα ενθουσιάζαμε τους φίλους μας και από την άλλη θα τρομοκρατούσαμε τους εχθρούς μας, αλλά θα υπήρχε και τρίτο σημαντικότατο κέρδος. Οι αμφιταλαντευόμενοι θα έρχονταν οριστικά προς εμάς. Και δεν είναι μόνο οι πολύ εμφανείς (Ισραήλ, Αίγυπτος, Ιταλία) αλλά και αφανείς, που για εμάς είναι πολύ σημαντικοί. Π.χ. στην Αλβανία υπάρχουν εκείνοι που γουστάρουν τον Ερντογάν, εκείνοι που δεν τον θέλουν με τίποτα και ο πολύς κόσμος, που σταθμίζει τα πράγματα και ανάμεσα στην Ελλάδα και την Τουρκία θα προτιμήσει τον πιο αξιόπιστο.

Ακόμα και στην ίδια την Τουρκία, μπορεί το νεοθωμανικό όνειρο να γοητεύει πλατιές μάζες πλέον, αλλά μόνο αν δεν συνεπιφέρει εκατόμβες νεκρών. Ο Ερντογάν λοιπόν ξέρει, ότι αυτό αποκλείεται να το πετύχει σε παρατεταμένο πόλεμο και η αποτυχία θα πληρωθεί με την ζωή του ίδιου και της οικογένειας του.

Ηδη υπάρχουν φωνές προβληματισμού για την αμετροέπεια του σουλτάνου, οι οποίες θα δυναμώσουν, αν δουν την αποφασιστικότητα μας, όχι απλά να αντιδράσουμε σε εισβολή, αλλά να νικήσουμε κατά κράτος. Αυτό το μήνυμα θα έδιναν οι ασκήσεις απομάκρυνσης των αμάχων. Θα ξέρουν, ότι δεν μπορούν να εγκλωβίσουν δικούς μας αμάχους, για να μας εκβιάζουν μετά. Θα ξέρουν, ότι οι στρατιώτες της πρώτης γραμμής θα πολεμάνε χωρίς το άγχος της προστασίας των αμάχων. [Ηδη κωλώνουν πολύ και μόλις το 35% δέχονται τον πόλεμο με την Ελλάδα. Λίγο θέλουμε να τους πείσουμε, αλλά αυτό δεν γίνεται με λόγια.]

Το μήνυμα θα πάει και στους βόρειους γείτονες, που είναι όλοι αμφιταλαντευόμενοι. Οσο εύκολο είναι να μην το τολμήσει κανένας, τόσο εύκολο είναι να το τολμήσουν και οι τρείς. Το βέβαιο είναι, ότι και οι τρείς θα βλέπουν καιροσκοπικά, που θα κλίνει η ζυγαριά και αναλόγως θα πράξουν. Με το σημερινό στάτους δεν πρόκειται να κινηθεί κανείς, αλλά αυτά τα πράγματα μεταβάλλονται και όσο εμείς ζούμε στην νιρβάνα μας, τίποτε δεν αποκλείεται.

…

Οι τελευταίες υπαναχωρήσεις του Ερντογάν, δείχνουν ότι δεν είναι έτοιμος· άρα έχουμε χρόνο· αρκεί να τον εκμεταλλευτούμε. Προς το παρόν δείχνει, να μην θέλει ούτε θερμό επεισόδιο. Απλά ένταση θέλει, μήπως και τσακώσει ξώφαλτσα καμιά διπλωματική επιτυχία.

Στην πραγματικότητα τα αδιέξοδα του είναι τόσα, που ένα φύσημα χρειάζεται. Ένα φύσημα που δεν το δίνουν ούτε οι Αμερικανοί, ούτε οι Ρώσοι, ούτε φυσικά οι Γερμανοί. Για τους υπόλοιπους δεν είναι τόσο εύκολο, αλλά φάνηκε αυτόκλητος σύμμαχος, με τον οποίο μπορούμε να κάνουμε μία αρχή. Στο ερώτημα αν ο υποψήφιος σύμμαχος είναι ο Μακρόν, ή η Γαλλία, η απάντηση είναι «και τα δύο». Ισως ο Μακρόν να είναι πιο θερμός, αλλά η πολιτική της Γαλλίας προς την Ελλάδα συνήθως ήταν ήπια και κάποιες φορές φιλική. Συνεπώς δεν χρειάζεται να φοβόμαστε, για το τι θα γίνει μετά τον Μακρόν. Είναι ευκαιρία λοιπόν να χτίσουμε τώρα τις στενές σχέσεις με τους καλύτερους δυνατούς όρους.

Προς το παρόν, ο Μητσοτάκης εξακολουθεί να παραμένει δορυφόρος της Μέρκελ και αρνείται πεισματικά να συναθροίσει την Ελλάδα στο ενδοευρωπαϊκό μπλοκ, που επιχειρεί να συστήσει η Γαλλία. Ούτε στην τελευταία κόντρα βόρειων νότιων δεν θέλησε να ταχτεί ολοκληρωτικά με το μπλοκ των νότιων και προτίμησε τον ρόλο του διαμεσολαβητή, όπως ακριβώς έκανε και η ίδια η Μέρκελ.

Επί πλέον πήρε την μπουκιά από το στόμα του Μακρόν, για να δώσει την εργολαβία των φρεγατών στους Αμερικάνους. Όπως είπα, ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμαστε μεγάλα πλοία. Συνεπώς μάλλον πρέπει να ακυρωθεί γενικά η παραγγελία (στρατηγικά όπλα μπορούμε να αναπτύξουμε και στην ξηρά) αλλά αν τέλος πάντων οι ναύαρχοι επιμένουν, αυτονόητα πρέπει να δοθεί στην Γαλλία, αν δεχτεί να γίνει το χτίσιμο στην Ελλάδα. Είμαι βέβαιος, ότι αν εγκαταλείψουμε την γερμανόδουλη και αμερικανόδουλη στάση μας, θα το δεχτούν. Βεβαίως η προθυμία των Γάλλων για αμυντικό σύμφωνο, δεν πρέπει να μας παρασύρει, γιατί μία υπογραφή είναι· δεν ξέρουμε τι θα κάνουν την κρίσιμη ώρα (το `22 μας πούλησαν). Η διαπραγμάτευση πρέπει να είναι σκληρή και συνολική και το αποτέλεσμα δεσμευτικό (π.χ. συμπαραγωγή οπλικών συστημάτων, από τα οποία κάποια τμήματα θα τα παράγει αποκλειστικά η Ελλάδα για όλους τους παραλήπτες –και για τον Γαλλικό στρατό δηλαδή. Συμφωνία για συμπαραγωγή κάθε μεταγενέστερης τεχνολογίας με τους ίδιους όρους κ.λ.π.). Πρέπει να καταλάβουν και οι Γάλλοι, ότι δεν αποφασίσαμε απλά να αλλάξουμε νταβατζή, αλλά γενικώς να μην κάνουμε πεζοδρόμιο… [Βέβαια μετά τα τελευταία ξεφτιλίκια με την Αίγυπτο, που να τα πεις αυτά τα πράγματα, αλλά λέμε τώρα…]

…

Ας επανέλθουμε όμως στον Ερντογάν και τα αδιέξοδα του, που προσπαθεί να τα «λύσει» καταλαμβάνοντας …την Κωνσταντινούπολη… Οσο κι αν έχει καταντήσει γραφικός, εξακολουθεί να είναι πολύ επικίνδυνος, αν βρει την ευκαιρία να κάνει την ζημιά. Ποια μπορεί να είναι αυτή η ευκαιρία; Κάποιοι αναλυτές, ορίζουν το επικίνδυνο διάστημα από τώρα μέχρι τις Αμερικάνικες εκλογές, γιατί θα επιδιώξει να εκμεταλλευτεί την καλή του σχέση με τον Τραμπ. Δεν συμφωνώ, γιατί ο Τραμπ δεν μπορεί να αγνοήσει ούτε τους Ελληνοαμερικάνους ψηφοφόρους, αλλά ούτε και τους φιλέλληνες που θα προκύψουν. Αντίθετα· η επικίνδυνη περίοδος είναι μετά τις εκλογές. Αν τις έχει κερδίσει ο Τραμπ, δεν θα έχει πλέον ανάγκη τους ψηφοφόρους και έχοντας ανανεωμένη την εντολή, θα είναι ελεύθερος να κάνει τα δικά του. Αν τις έχει κερδίσει ο Μπάιντεν, μέχρι τον Ιανουάριο θα συνεχίσει να είναι πρόεδρος ο Τραμπ, ο οποίος θα είναι τουλάχιστον αδιάφορος, αν δεν θελήσει κιόλας να εκδικηθεί τους Ελληνοαμερικάνους ψηφοφόρους και να δώσει ένα τελευταίο χέρι βοηθείας στο φιλαράκι του, τον Ερντογάν.

Επιπλέον σε αυτό το διάστημα (Νοέμβριος –Ιανουάριος) μπορεί να πάρει ανεξέλεγκτες διαστάσεις ο κορωνοϊός και να απορρυθμιστούν ξανά και σε μεγαλύτερο βαθμό τα δυτικά κράτη. Αυτή θα είναι η μεγάλη του ευκαιρία και εκτιμώ, πως αν δεν του κόψουμε την φόρα, με τον τρόπο που πρότεινα, θα το ρισκάρει.

Βέβαια ακόμα και με το σημερινό δόγμα, δεν είναι βέβαιο ότι θα τα καταφέρει, αλλά σίγουρα θα έχει πολύ περισσότερες πιθανότητες να καταφέρει τον πολιτικό στόχο του· να μας σύρει σε διαπραγματεύσεις ως ηττημένους. Τι θα γίνει, αν ας πούμε, καταφέρει να καταλάβει ένα νησί και να έχει στα χέρια του κάποιες χιλιάδες άμαχους;

Ενώ αν δεν έχει ομήρους στα χέρια του, ότι και να καταλάβει, μπορούμε να το ανακαταλάβουμε. Θα έχουμε ελεύθερα τα χέρια μας και δεν θα δεχτούμε καμία ταπεινωτική «διαμεσολάβηση».

Να λοιπόν γιατί πρέπει να ξέρει ο Ερντογάν, ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ, τα πράγματα να μείνουν σε «θερμό επεισόδιο», ή πόλεμο λίγων ημερών. Για να είναι σίγουρος, πως αν το τολμήσει, παίζει και το ίδιο το κεφάλι του πλέον.

Οσο για τα χαλίφικα όνειρα του είναι για γέλια. Κανένας ηγέτης Μουσουλμανικού κράτους δεν θα δεχτεί να γίνει υποτελής του (εκτός από κάτι ανδρείκελα, που δεν μπορούν όμως να επιβληθούν στον λαό τους, όπως ο Σάρατζ). Επίσης κανένας Μουσουλμανικός λαός δεν θα εμπιστευτεί τον χασάπη των Κούρδων και τον προστάτη του ΙΣΙΣ.

Κι όμως αυτός, ο σουλτάνος σε αποδομή, μπορεί να κάνει κίνηση ματ, αν αμελήσουμε· αν πούμε «Ελα μωρέ δεν χρειάζονται μεγάλες ετοιμασίες. Και να γίνει κάτι, θα μπουν στην μέση οι μεγάλοι». Φυσικά θα μπούνε στην μέση οι μεγάλοι και θα μας πούν, ότι μας είπαν και στην Κύπρο.

Αν καταφέρει και μας στριμώξει, τότε όλα αλλάζουν. Δεν θα είναι πιά αυτός σε αποδομή, αλλά εμείς. Τότε θα μπορεί να ελπίζει και σε αναβίωση του χαλιφάτου, καθώς θα έχει καταγάγει περιφανή νίκη κατά των «απίστων» και θα μπορεί να ελπίζει σε μία Ισλαμική υπερδύναμη, έχοντας ξεπεράσει το πρόβλημα, ότι η Τουρκία δεν μπορεί να γίνει υπερδύναμη από μόνη της. Θα γίνει ο αδιαμφισβήτητος και παντοδύναμος αρχηγός όλων των «πιστών», δηλαδή όλων των ισλαμοφασιστών, έχοντας στα χέρια του τεράστιους ανθρώπινους και φυσικούς πόρους.

Το αν θα αναστήσουμε τον μισοπεθαμένο, είναι στο χέρι μας. Μόνο εμείς μπορούμε να το «καταφέρουμε» αυτό με την αδράνεια μας. Για να μην παραδεχτούμε, ότι κάναμε λάθος μέχρι τώρα, είμαστε ικανοί να το συνεχίσουμε μέχρι τέλους και να ρισκάρουμε τα πάντα σε μία ζαριά.

Γι αυτό λέω, ότι στην πραγματικότητα ακόμα δεν ξέρουμε τι θέλουμε. Από την μια ντρεπόμαστε να ηττηθούμε χωρίς να πέσει ντουφεκιά, από την άλλη έχουμε αγκιστρωθεί στην «λύση» που θα δώσουν οι μεγάλοι, μετά από λίγες μέρες πόλεμο στα σύνορα.

Μοιάζουμε με τους τύπους, που στην πραγματικότητα δεν θέλουν να χτυπηθούν και αλληλοσπρώχνονται φωνάζοντας, βρίζοντας και απειλώντας. Στην πραγματικότητα δεν φωνάζουν μεταξύ τους, αλλά στον κόσμο γύρω να πάει να τους χωρίσει…

Αν είναι έτσι, δεν είναι προτιμότερο, να τα βρούμε, πριν αρχίσουν να πέφτουν οι «ψιλές»; Γιατί εν προκειμένω, οι «ψιλές» θα είναι οι ζωές εκατοντάδων, ή χιλιάδων συμπολιτών.

…

Η κυβέρνηση είναι φανερό, ότι θα κινηθεί στην γραμμή του ρεαλισμού και της υποτέλειας. Αυτά που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό με τις συνομιλίες στο Βερολίνο και την «διαμεσολάβηση» της Μέρκελ και των Αμερικανών το επιβεβαιώνουν. Οσο κι αν στενοχωρήσω τους αναγνώστες, αν εμείς, οι πολίτες, δεν της δώσουμε διαφορετικό μήνυμα, έτσι πρέπει να πράξει. Αν δεν θέλουμε να δώσουμε το φιλί της ζωής στον Ερντογάν, πρέπει να το διατρανώσουμε, αλλά αυτήν την φορά με σοβαρότητα.

Τα αποτελέσματα των διαδηλώσεων και των φωνασκιών τα είδαμε (και) στο Μακεδονικό. Και τότε έλεγα, ότι αυτά είναι για να εκτονώνεται ο λαός και μετά να περνάνε, ότι θέλουν. Και τότε έλεγα, ότι όλες αυτές οι φασαρίες γίνανε ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΝΑ ΥΠΟΝΟΜΕΥΤΕΙ Η ΣΥΛΛΟΓΗ ΥΠΟΓΡΑΦΩΝ και δυστυχώς επαληθεύτηκα απόλυτα.

Ας μην κάνουμε το ίδιο λάθος. Ας γραφτεί ένα υπερκομματικό κείμενο, που θα δηλώνει την αμετάκλητη απόφαση μας να υπερασπιστούμε μέχρι τέλους τα εθνικά μας δίκαια και θα απαιτεί από την κυβέρνηση προετοιμασία για παρατεταμένο ίσως πόλεμο μέχρι την τελική δικαίωση, εφιστώντας την προσοχή στις ασκήσεις εκκένωσης, για να μην βρεθεί σε καμία περίπτωση ο Ερντογάν με ομήρους στα χέρια του. [Ετσι μόνο μπορούν να γίνουν αυτά που λέει ο κ. Φλώρος.] Ακολούθως θα το υπογράψουμε όλοι και θα το στείλουμε στην Πρόεδρο και την Κυβέρνηση.

Δεν χρειάζεται τίποτα άλλο. Καμία φασαρία, κανένα κάψιμο σημαίας (που ατιμάζει εμάς τελικά και δίνει προσχήματα στον εχθρό). Η πολιτική ηγεσία θα καταλάβει αμέσως, αυτά που πρέπει να καταλάβει και θα πράξει αυτά που πρέπει να πράξει.

Κάθε μία υπογραφή μετράει όσο δέκα και εκατό διαδηλωτές, γιατί ο υπογράφων δεν κρύβεται στην ανωνυμία και το μπούγιο. Και βέβαια, αν κάποια στιγμή αρχίσουν να μπαίνουν και «βαριές» υπογραφές, το πράγμα θα πάρει μεγάλη δυναμική.

Οι σημαίνοντες πολίτες όμως δεν βάζουν εύκολα την υπογραφή τους, γι αυτό ίσως χρειαστεί να ξεκινήσει η πρωτοβουλία από κάτω, από απλούς πολίτες, όπως ξεκίνησε και η Φιλική Εταιρεία.

Προσωπικά δεν θα ψειρίσω (για να βρώ λάθη και διαφωνίες) ένα πραγματικά υπερκομματικό κείμενο, εφόσον ζητάει τα παραπάνω. Περιμένω να δω πρωτοβουλίες εθνικής ενότητας.

…

Αν είμαστε τόσο μικρή μειοψηφεία, ώστε να μην μπορεί να μαζευτεί ένας αξιοπρεπής αριθμός υπογραφών, πρέπει να το δεχτούμε (όσο οδυνηρό κι αν είναι αυτό). ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΦΥΓΟΥΜΕ ΠΑΣΕΙ ΘΥΣΙΑ, ΕΙΝΑΙ Ο ΙΜΙΤΑΣΙΟΝ ΠΟΛΕΜΟΣ. ΕΙΝΑΙ ΣΤΗΜΕΝΟ ΑΔΕΛΦΙΑ. Μόνο έτσι μπορούμε να χάσουμε πάρα πολλά. Ή κανονικός πόλεμος, ή επονείδιστος συμβιβασμός. Ο ψευτοπόλεμος, στον οποίο πολλοί πάνε να μας εγκλωβίσουν, θα είναι η αρχή της δικής μας διάλυσης.

Υπ αυτήν την έννοια, η κυβέρνηση της υποτέλειας και του ραγιαδισμού, θα μπορούσε να θεωρηθεί μία πατριωτική κυβέρνηση, που παίρνει επάνω της το εθνικό όνειδος, που θα χάσει πολλά από τους Τούρκους, αλλά σίγουρα όχι τόσο πολλά, όσο μετά από στρατιωτική ήττα και τέλος δεν στέλνει κανέναν Ελληνα στον θάνατο.

Τι θα γίνει όμως μετά τον επονείδιστο συμβιβασμό; Ο Ερντογάν και η Τουρκία θα αρκεστούν στα οφέλη, τα οποία θα διατεθούν για την ευμάρεια του τουρκικού λαού, ή θα επενδύσουν και το τελευταίο ευρώ που θα κερδίσουν σε όπλα, που θα ξαναστρέψουν εναντίον μας μετά από λίγα χρόνια; Τι πατριωτική να είναι λοιπόν μία κυβέρνηση, που ενισχύει τον εχθρό, μόνο και μόνο για να τραινάρει τα πράγματα;

Από την άλλη, για να απεγκλωβιστεί η Ελληνική κυβέρνηση από τα δεσμά της υποτέλειας, πρέπει να πάρει το μήνυμα από τον λαό. Αλλιώς θα ήταν ανεύθυνο να το κάνει. Και δεν μιλάω για την πλειοψηφεία, που αργεί να πάρει μεγάλες αποφάσεις, αλλά τελικά ακολουθεί χωρίς διαμαρτυρίες. Μιλάω απλά για έναν ικανό αριθμό πολιτών, που θα συμπεριφερθούν σοβαρά και υπεύθυνα, χωρίς να διαταράξουν στο παραμικρό την κοινωνική ειρήνη.

Η πρωτοβουλία αυτή πρέπει να έχει διάρκεια, καθώς είναι πολύ απίθανο να έχει άμεση μαζική αποδοχή. Θεωρώ σχεδόν βέβαιο, ότι από κάποιους (ίσως και από πολλούς) θα λασπολογηθούμε ως φιλοπόλεμοι. Κάποια μέρα όμως ο κόσμος θα καταλάβει, ότι αυτός είναι ο μόνος τρόπος να διασφαλίσουμε την ειρήνη.

Δεν πρέπει λοιπόν να πούμε «αφού είναι δύσκολο να κάνει πάταγο η πρωτοβουλία μέσα σε λίγες μέρες, ας το αφήσουμε». Όπως και στον πόλεμο, έτσι και στην ειρήνη, η νίκη είναι αποτέλεσμα επιμονής και υπομονής. Το κείμενο μπορεί να υπάρχει και οι υπογραφές να αυγαταίνουν έστω και αργά. Υποθέτω, ότι κάποιες ιστοσελίδες θα βοηθήσουν την πρωτοβουλία. Θεωρώ, ότι ακόμα και λίγες δεκάδες χιλιάδες υπογραφές θα μετρήσουν, γιατί θα είναι προς μαρτυρίαν, αν τις αγνοήσει τώρα η κυβέρνηση και θα επιστρέψουν ως ρομφαία την ώρα του απολογισμού.

Αλλωστε στόχος αυτής της πρωτοβουλίας, δεν είναι κάποιο θεαματικό πολιτικό γεγονός. Να πει δηλαδή η κυβέρνηση «Εκανα λάθος και τώρα το αλλάζω». Αρκεί να αλλάξει το αυτοκτονικό «αμυντικό» δόγμα κι ας πει, ότι το έκανε μόνη της, ή ακόμα καλύτερα, ας μην πει τίποτα. Μα το νόημα αυτής της πρωτοβουλίας είναι να σταματήσουν τα λόγια τα μεγάλα. Για την ακρίβεια, να σταματήσουν εντελώς τα λόγια και να αρχίσουν τα έργα.

Η ανεπαρκής ελίτ

Το να αναλάμβανα εγώ την πρωτοβουλία, δεν θα είχε καμία τύχη, γι αυτό απλά καταθέτω την πρόταση κι όποιος μπορεί και θέλει, ας το κάνει. Πάντως θεωρώ πολύ απίθανο να το κάνει κάποιος από την καλοβολεμένη ελίτ της χώρας, καθώς αυτοί δεν κινδυνεύουν να πάνε στην πρώτη γραμμή και οι δικές τους ζωές δεν κινδυνεύουν να χαραμιστούν σε έναν ψευτοπόλεμο. Αντίθετα· κάποιοι τον θέλουν κιόλας, ως δικαιολογία για την «γη και ύδωρ» που θα παραδώσουν μετά, καθώς το μόνο αληθινό σε αυτό το στημένο σκηνικό θα είναι οι νεκροί, οι όμηροι στα χέρια του Ερντογάν και η αγωνία του κόσμου, που για άλλη μια φορά θα έχει καταληφθεί εξ απροόπτου και θα διαπιστώνει με τρόμο, ότι ζει σε ένα κράτος, που δεν μπορεί να του εγγυηθεί ούτε την ζωή του. Ετσι θα διαμορφωθεί η ψυχολογία του συμβιβασμού και είναι βέβαιο, ότι κανένας δεν θα αντιδράσει.

Κι επειδή πολύ φοβάμαι, ότι κανείς δεν θα αναλάβει την πρωτοβουλία που πρότεινα, γράφω απλώς προς μαρτυρίαν… Η ελίτ της χώρας (δηλαδή όλα τα ευγενή επαγγέλματα) έχει μοιραστεί σε δύο στρατόπεδα. Το μεγάλο είναι εκείνο των ρεαλιστών. Δεν είναι προδότες φυσικά, πλην λίγων, που όμως έχουν πολύ μεγάλη δύναμη. Απλά κρίνοντας κυρίως εξ ιδίων, θεωρούν ότι ο λαός δεν είναι διατεθειμένος για μεγάλες θυσίες και δεν διανοούνται άλλη λύση, εκτός από την προσκόλληση στους ισχυρούς. [Ισως να μην έχουν άδικο σε αυτήν την θλιβερή διαπίστωση, αλλά δεν μπορώ τώρα στα γεράματα να πάω με τους ρεαλιστές, καθώς μια ζωή ολόκληρη δεν έμαθα «να τσακάω τη μέσημ», όπως είπε κι αμίμητος Δημήτρης Μακρής.] Οι εσωτερικές τους διαφορές αφορούν την επιλογή προστάτη. Οι ηγήτορες αυτής της παράταξης έχουν αθεράπευτη αυτοπεποίθηση για τις διπλωματικές τους ικανότητες και θεωρούν τον στρατό απλά ένα διπλωματικό εργαλείο περιορισμένης χρήσης. Μάλιστα όταν λέμε «διπλωματικό εργαλείο» δεν το εννοούν καν με την ερμηνεία της προβολής ισχύος, αλλά με την έννοια κυρίως του καλού πελάτη της πολεμικής βιομηχανίας των ισχυρών «συμμάχων» και του ιδανικού υποτελή.

…

Η άλλη παράταξη είναι αυτή των πατριωτών και είναι πιο επικίνδυνη από την προηγούμενη, γιατί δεν μας εξωθεί απλά σε ήττα (όπως κάνουν οι ρεαλιστές) αλλά σε πανωλεθρία. Η παράταξη αυτή είναι μειοψηφική στην ελίτ, αλλά έχει μεγάλη απήχηση στον λαό (πάνω από 45%, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση). Και αυτοί που ακολουθούν είναι όντως πατριώτες, αλλά ισχύει και σε αυτήν την παράταξη, ότι ισχύει και στην προηγούμενη· κάποιοι από τους ηγήτορες είναι προδότες και παρασέρνουν τον κόσμο σε έναν πόλεμο, για τον οποίο δεν προετοιμαζόμαστε όπως πρέπει. Οσο πιο παχιά λόγια ακούω από τους ηγήτορες αυτής της παράταξης, τόσο πιο πολύ φοβάμαι, για το τι θα ακολουθήσει.

Και ποιος τρόπος υπάρχει, για να ξεχωρίσει κανείς τους προδότες, από τους αγνούς πατριώτες; Κανείς· λένε ακριβώς τα ίδια. Οι ανιδιοτελείς πατριώτες έχουν τυφλωθεί από την εθνική έπαρση και νομίζουν ότι ο πόλεμος είναι σπορ και θα τον κερδίσουμε μόνο με την ορμή μας και τους «ακαταμάχητους» στρατηγούς μας, που δεν έχουν πολεμήσει ποτέ...

Κάποιοι αναλυτές και πολιτικοί αυτής της παράταξης έσπευσαν να γλύψουν την στρατιωτική ηγεσία για την υπαναχώρηση του Ερντογάν, η οποία δήθεν δεν οφείλεται στους γερμανοαμερικάνους, αλλά στην επιθετική διάταξη του στόλου μας!!!!!!!!!!! Να θυμίσω, ότι ο Ερντογάν δεν κώλωσε να καταρρίψει Ρώσικο (δηλαδή, εκτός των άλλων, φιλικό) πολεμικό αεροπλάνο, επειδή πέρασε για μερικά δευτερόλεπτα στον εναέριο χώρο του. Οι φρεγάτες του έστρεψαν τα όπλα κατά των Γαλλικών. [Οσο για εμάς, απλά μας είπαν «στρίβε» και γίναμε μπουχός –δεν επιστρέψαμε ούτε καν μαζί με τους Γάλλους.]

Η στρατιωτική μας ηγεσία είναι κομμάτι της ελίτ και δεν διαφέρει σε τίποτα από τα άλλα κομμάτια της. Η πρόοδος και η άνοδος κάθε στελέχους εξαρτάται από τον βαθμό της υποταγής του. Γι αυτό και έχουν κολλήσει στην «εκπαίδευση» της «προυσχήηης». Βαρώντας προσοχές αναβαίνουν τα σκαλοπάτια της ιεραρχίας σε όλα τα τμήματα της ελίτ· στον στρατό, στην πολιτική, στην επιστήμη, στην δικαιοσύνη, στην δημόσια διοίκηση, στην δημοσιογραφία, στις επιχειρήσεις, παντού. Αυτή είναι η πεμπτουσία του πολιτικοκοινωνικού μας συστήματος. Σε τι διαφέρει αυτή η «δημοκρατία» από την αριστοκρατία, την δικτατορία, την μοναρχία; Αμα είσαι υποταγμένος, σε όλα τα πολιτικά συστήματα προοδεύεις. Αυτός είναι ο κοινός παρανομαστής σε όλα τα πολιτεύματα. Αραγε με αυτόν τον τρόπο προάγονται στις ανώτερες θέσεις οι καλύτεροι; Γιατί τάχα ο στρατός να αποτελούσε εξαίρεση σε ένα πολιτικό σύστημα αναξιοκρατίας και παραγοντισμού;

Από όσο έχω δεί στα βιογραφικά των πιο προβεβλημένων αξιωματικών, κοινό στοιχείο σε όλα είναι η προϋπηρεσία σε θέσεις στρατιωτικών ακολούθων σε διπλωματικές αποστολές. Εφτιαξαν δηλαδή στρατιωτικό διπλωματικό σώμα, από το οποίο προκύπτουν οι ανώτατοι επιτελικοί αξιωματικοί. Οι πραγματικά μάχιμοι σπάνια φθάνουν σε ανώτατους βαθμούς και σχεδόν ποτέ σε ανώτατες επιτελικές θέσεις.

Αποτέλεσμα; Στα Ιμια είχαμε δύο επιλογές. Η πρώτη ήταν να καταλάβουμε και τις τρείς νησίδες, αφού αυτές διεκδικούσαν οι Τούρκοι εκείνη την περίοδο. Η δεύτερη να μην αποβιβάσουμε στρατιώτες σε καμία και να βομβαρδίσουμε τους Τούρκους αν το επιχειρούσαν. Και τα δύο ήταν λογικά. Αντ αυτού η στρατιωτική ηγεσία (Λυμπέρης) επέλεξε την συμβολική κατάληψη της μίας εξ αυτών!!!!!!!!!!!!! Και δεν έφτασε αυτό, έστειλε μέσα στην νύχτα το ελικόπτερο «για να δεί» αν υπάρχουν Τούρκοι στην άλλη. Τι το πέρασε; Επιχείρηση διάσωσης ναυαγών; Ηταν δυνατόν να μην το καταρρίψουν οι Τούρκοι κομάντος; Ακόμα κι αν δεν είχαν τις χειρότερες προθέσεις, που να τους πάει το μυαλό, ότι εν μέσω θύελλας και στρατιωτικών επιχειρήσεων στα όρια του πολέμου και ενώ είχαν καταλάβει Ελληνικό έδαφος, θα στέλναμε ελικόπτερο νυχτιάτικα, μόνο και μόνο «για να δεί» και να γυρίσει πίσω!!!!!!!!!!!!!!!

Τα ίδια καραγκιοζιλίκα δεν έγιναν και στην Κύπρο; [Οπου καταρρίψαμε μόνοι μας δικό μας μεταγωγικό αεροπλάνο!!!!!!!!!!] Τι να πρωτοθυμηθώ από τις στρατιωτικές «επιτυχίες» μας. Τα «στελέχη» μας που μπήκαν ένα χιλιόμετρο μέσα στο Τουρκικό έδαφος και παρέδωσαν τα όπλα; Τους χιλιάδες λαθρομετανάστες που συνεχίζουν να μπαίνουν από τα «στεγανά σύνορα» του Εβρου;

Αυτό που με τρομάζει δεν είναι τα ανθρώπινα λάθη. Είναι η ακατάσχετη καυχησιολογία τους και οι διαρκείς δημόσιες δηλώσεις περί «απόλυτης ετοιμότητας». Είναι οι «στρατηγοί» που φοράνε στολή παραλλαγής, για να πάνε …στο Πεντάγωνο!!!!!!!!! Είναι οι «σοβαροί αναλυτές», που ονομάζουν «κατσαπλιάδες» τους μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές του Κουρδικού και του Συριακού στρατού.

Αγκυροβόλησαν ένα παλιό καράβι και επειδή κατάφεραν να το βυθίσουν, βγήκαν (στρατιωτικοί, πολιτικοί και «αναλυτές») και θριαμβολογούσαν, ότι οι Τούρκοι τα έκαναν πάνω τους με την ευστοχία μας… Λες και υπήρχε περίπτωση με τέτοια όπλα να αστοχήσουν κιόλας!!!!!!!!!!! Και μετά από αυτό, να τα παράσημα και οι προαγωγές…

Το μόνο παρήγορο είναι ότι και οι Τούρκοι στρατηγοί δεν είναι καθόλου καλύτεροι, γιατί κι αυτοί με τον ίδιο τρόπο ανεβαίνουν στην ιεραρχία. Μόνο που για την τουρκική ηγεσία δεν έχουν καμία αξία οι ζωές των στρατιωτών της και του λαού της και έχουν τεράστιο απόθεμα για να σπαταλήσουν. [Ασε που στην πρώτη γραμμή θα βάλλουν τους αντικαθεστωτικούς και τους Κούρδους, για να τους σκοτώσουμε εμείς.]

…

Δύο αιώνες τώρα «χτίζουμε» αυτόν τον στρατό με την καθοδήγηση των «συμμάχων» μας. Ακόμα και οι επιτυχίες μας οφείλονται αποκλειστικά και μόνο στο φιλότιμο του λαού και βέβαια πληρώθηκαν με πολύ περισσότερο αίμα, από όσο ήταν απαραίτητο, γιατί ελάχιστοι ικανοί αξιωματικοί κατάφεραν να φτάσουν σε ανώτατες θέσεις, όπως ο Ν. Πλαστήρας, ο Χρ. Τσιγάντες, ο Κ. Δαβάκης, ο Γ. Στανωτάς κι αυτοί γιατί βρέθηκαν σε περιόδους μεγάλων (και παρατεταμένων) πολέμων. Σε περιόδους ειρήνης επιπλέουν πάντα οι φελλοί.

Δεν διάλεξα τυχαία αυτά τα ονόματα. Κι άλλοι ήσαν γενναίοι και σωστοί σε όλα, αλλά δυστυχώς δεν έφτασαν σε ανώτατες θέσεις. Οι συγκεκριμένοι όμως και δικαίως ανέβηκαν στην στρατιωτική ιεραρχία και απέδειξαν ότι η αξία του πολεμιστή δεν έχει καμία σχέση με τις πολιτικές του πεποιθήσεις. Ο δημοκράτης Πλαστήρας είχε σχέσεις φιλίας και αλληλοεκτίμησης τόσο με τον Παπάγο, όσο και με τον Κονδύλη. Όταν ανέλαβε το 5/42 με την ευθύτητα που τον διέκρινε, έβγαλε λόγο εναντίον του βασιλιά και οι βασιλόφρονες τσολιάδες μουρμούριζαν «όταν αρχίσει το πανηγύρι, η πρώτη σφαίρα είναι γι αυτόν». Σε τρείς μέρες είχαν αλλάξει γνώμη και σε τρεις εβδομάδες τον είχαν ερωτευτεί ΟΛΟΙ. Όταν αργότερα, μεσούσης της Μικρασιατικής εκστρατείας, άλλαξε η κυβέρνηση, οι επιτελικοί χαλβάδες επιχείρησαν να τον αντικαταστήσουν με ένα βασιλόφρονα και οι τσολιάδες στασίασαν, γιατί δεν άλλαζαν τέτοιον αρχηγό με κανέναν ομοϊδεάτη τους. Ο εθνικιστής και βασιλόφρων Στανωτάς είχε ανάλογες σχέσεις με τον δημοκράτη Τσιγάντε (διοικητή του Ιερού Λόχου) γιατί τα αληθινά παλικάρια πάντα τα βρίσκουν μεταξύ τους και πάντα βάζουν το εθνικό συμφέρον απείρως παραπάνω από το κομματικό. Άλλο γεγονός που αποκαλύπτει το ήθος και την ποιότητα του, είναι ότι αρνήθηκε να γίνει υπασπιστής του βασιλιά, γιατί όπως είπε «δεν του αρέσουν τα καραγκιοζιλίκια και οι στολές» (αργότερα αρνήθηκε και την θέση του υπουργού αμύνης). Αρνήθηκε την συνθηκολόγηση (όπως και ο Παπάγος) αλλά επεκράτησαν οι ρεαλιστές, που συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς. Στον εμφύλιο κυνήγησε τους αντάρτες, χωρίς όμως την ζέση και εκδικητική μανία των δωσίλογων, που έκανε ότι μπορούσε για να τους περιορίσει. [Στην Γαλλία ο δεξιός Ντε Γκωλ τους κρέμασε όλους. Δεν άφησε ουρούντα επί τον τοίχον. Στην Ελλάδα ο κεντρώος Παπανδρέου τους έβαλε να κυνηγήσουν τους πρώην αντιστασιακούς. Βέβαια έπρεπε να τους κυνηγήσει, αφού στασίασαν, αλλά με τους δωσίλογους; Αυτός έβαλε τα θεμέλια του παρακράτους, για το οποίο μετά διαμαρτυρόταν.]

Θα μπορούσα και φυσικά θα άξιζε να γράψω πολλά άρθρα (για να μην πω βιβλία) γι αυτούς τους ήρωες, αλλά δεν είναι του παρόντος. Προς το παρόν ρωτάω κάθε καλόπιστο και έντιμο πατριώτη: Εχουν καμία σχέση αυτοί (και φυσικά οι ήρωες του `21) με τους σημερινούς φαφλατάδες; Επειδή γράφω άλλο άρθρο γι αυτούς δεν θα επεκταθώ, αλλά ας μου βρεί κάποιος έστω μία φράση οίησης και ψωροϋπερηφάνειας από τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, τον Νικηταρά, τον Κανάρη.

Οι σημερινοί πουλάνε «τσαμπουκά» και «πατριωτισμό» εκ του ασφαλούς, καθώς γνωρίζουν, ότι δεν πρόκειται να κληθούν να αποδείξουν την «αξία» τους, αλλά και αν γίνει αυτό, ελπίζουν ότι σε λίγες μέρες θα μπουν στην μέση οι «σύμμαχοι». Κι αν τα πράγματα πάνε στραβά (όπως στην Κύπρο και τα Ιμια) απλά θα κατηγορούν τους πολιτικούς…

Από τώρα βάζουν τις βάσεις, για τις δικαιολογίες, που θα μας ξεφουρνίσουν, ζητώντας εξοπλισμούς υπερδύναμης. Με αυτά που ζητάνε, χρειάζεται να είσαι στρατηγικός νους, για να τα καταφέρεις; Και να χαμε λίγους τουλάχιστον. Εχουμε όσους στρατηγούς έχουν και οι ΗΠΑ. [Περισσότερους από Γαλλία, Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία κ.λ.π.] Οι άνθρωποι το βρίσκουν πολύ φυσικό και να συντηρούμε στρατιές στρατηγών και να αγοράζουμε σωρηδόν τα πιο ακριβά όπλα… Διαμαρτυρήθηκε έστω ένας για αυτήν την σπατάλη; Όχι βέβαια· μόνο για τα αναδρομικά διαμαρτύρονται και τα διεκδικούν μέχρι τελευταίας δεκάρας. Πήρε αναδρομικά έστω ένας αγρότης, ένας οικοδόμος; Όχι βέβαια· όλα τα πήραν τα ευγενή επαγγέλματα (στρατιωτικοί, αστυνομικοί, δικαστές) και μετά διαμαρτύρονται για την «τσιγγουνιά» του κράτους, που δεν αγοράζει τις Γαλλικές φρεγάτες, αλλά έδωσε τα λεφτά σε αυτούς!!!!!!!!!!! [Γιατί δεν μας έγδαραν κι άλλο δηλαδή…] Αν αυτό κάποιοι το λένε «πατριωτισμό», εγώ το λέω θράσος απύθμενο.

Μήπως τις βρωμοδουλειές τις κάνουν μόνοι τους οι Τζοχατζόπουλοι; Ποιος εισηγείται τις αγορές υποβρυχίων που γέρνουν; Αφήνει πολλά λεφτά ο «πατριωτισμός». Αλλοι κονομάνε και άλλοι στήνουν καριέρες στο σβέρκο του λαού και στις στάχτες της πατρίδας. [Προφανώς επειδή η Ελλάδα αναγεννιέται από τις στάχτες της, φροντίζουν να την κάνουν τώρα στάχτη, για να αναγεννηθεί σε μερικούς αιώνες.]

Το να τα ρίχνουμε όλα στους προδότες πολιτικούς είναι η βολική διέξοδος. Οι πολιτικοί μας είναι ο καθρέφτης του κράτους και της κοινωνίας μας και πάνω απ όλα είναι οι επιλογές του λαού. Ότι είναι εκείνοι, είναι και όλη η υπόλοιπη ελίτ. Οσο προδότες είναι εκείνοι, τόσο προδότες είμαστε όλοι· και η ελίτ και ο λαός, γιατί αδιαφορούμε για την ίδια την άμυνα της χώρας, την οποία εμπιστευόμαστε στους «στρατηγούς» των δημοσίων σχέσεων. Οι άλλοι (οι ρεαλιστές) διάλεξαν αυτόν τον δρόμο, γιατί δεν εμπιστεύονται τον στρατό, τον οποίο οι ίδιοι παράτησαν στα χέρια κάποιων ανίκανων καραβανάδων, αγνοώντας και υποβαθμίζοντας ουσιαστικά τους ικανούς μάχιμους αξιωματικούς.

Για παράδειγμα, ο προαναφερθείς Λυμπέρης έφτασε στο ύπατο στρατιωτικό αξίωμα, επειδή πήρε μέρος στο (αντιδικτατορικό) κίνημα του Ναυτικού και το ΠΑΣΟΚ (όπως όλα τα κυβερνητικά κόμματα) ήθελε δικούς του στην ηγεσία των ΕΔ. Αυτό βέβαια δεν τον εμπόδισε να στραφεί εναντίον του Σημίτη, για να δικαιολογηθεί ο ίδιος. Ο Σημίτης είναι ένας εξαιρετικά αντιπαθής πολιτικός, που προσωπικά τον έχω δυό φορές άχτι, γιατί γελάστηκα και τον ψήφισα. Όμως είναι ανανδρία να ξυλεύεις πεσμένη δρύ και δεν ταιριάζει σε μένα.

Οντας λίγων ημερών πρωθυπουργός, που δεν προέκυψε από εκλογές και αμφισβητούμενος από το ίδιο του το κόμμα, κλήθηκε να αντιμετωπίσει μία πολεμική κρίση και ενώ ήταν εντελώς άσχετος σε στρατιωτικά θέματα. Ποια ήταν η διαταγή του προς την στρατιωτική ηγεσία; «Διατάξτε τις δυνάμεις μας, ώστε να μην φανεί, ότι εμείς κλιμακώνουμε την κρίση». Ηταν παράλογο; Αρα έπρεπε να βάλουμε αγήματα στα τρία νησιά, ώστε να αναγκαστούν να ρίξουν πρώτοι οι Τούρκοι. Μετά θα είχαμε κάθε δικαίωμα να κάνουμε οτιδήποτε και κανείς δεν θα μπορούσε να μας κατηγορήσει, ότι ξεκινήσαμε εμείς τον πόλεμο. Λιγότερο σωστό (κατά την γνώμη μου) θα ήταν να μην βάλουμε άγημα σε κανένα, αλλά ούτε κι αυτό θα ήταν λάθος.

Αυτό που έγινε, αυτή η πρωτοφανής βλακεία, που ανέτρεπε την πολύ λογική διαταγή του Σημίτη και μας ανάγκαζε, ή να ξεκινήσουμε εμείς τον πόλεμο, ή να πάμε άμεσα σε επονείδιστο συμβιβασμό, δεν του άφηνε κανένα περιθώριο να κάνει το πρώτο. Μία απλή διαταγή έδωσε και ο ναύαρχος τα έκανε θάλασσα. Με τι εμπιστοσύνη στους ανώτατους αξιωματικούς να ξεκινήσει τον πόλεμο;

Στην συνέχεια ο «σεμνός στρατιώτης» διακήρυσσε, ότι «δεν θέλει να μιλήσει» και δεν άφησε δημοσιογράφο για δημοσιογράφο, που να μην του «εκμυστηρευτεί» την «απολογία» του, ότι δηλαδή τα έκανε όλα τέλεια και έφταιγε μόνο ο Σημίτης…

Μας έλεγε, ότι «μπορούσε να βυθίσει τον Τουρκικό στόλο», αλλά δεν τον άφησαν και τον έκαναν «ήρωα» όλοι οι πατριδοκάπηλοι, που ακόμα και σήμερα προτείνουν να βυθίσουμε τον Τουρκικό στόλο, χωρίς κήρυξη πολέμου!!!!!!!!! Να κάνουμε δηλαδή, ότι έκαναν οι Ιάπωνες στο Πέρλ Χάμπορ και οι Ιταλοί στην Τήνο!!!!!!!!!!!!!! Αυτή είναι η «αξιοπρέπεια» τους, αλλά και τα μυαλά που κουβαλάνε. Να μπούμε εμείς στην θέση του Ερντογάν ως διεθνείς ταραξίες. Δεν διδάχτηκαν τίποτα από την ιστορία και ποιο ήταν το τέλος όσων δεν έχουν τιμή και αξιοπρέπεια.

…

Γιατί είναι τόσο επικίνδυνοι, ενώ δεν κυβερνούν; Γιατί επηρεάζουν τον άδολο πατριωτισμό των απλών ανθρώπων και μέσω αυτών και τις κυβερνητικές αποφάσεις. Είδατε ποτέ κανέναν από αυτούς τους κρετίνους να προβληματιστεί για την ετοιμότητα μας; Οχι· όλα στον στρατό είναι «τέλεια», άρα δεν χρειάζεται να αλλάξουμε τίποτα. Μόνο να ελευθερώσουν οι πολιτικοί τα λιοντάρια μας και να τα αφήσουν να φάνε τους κωλότουρκους…

Μια και μιλάμε για λιοντάρια, θυμήθηκα μία άσκηση λήψης θέσεων μάχης στην Ρόδο. Η θέση μου ήταν στην αμμουδιά μπροστά από το πολιτικό αεροδρόμιο. Που λέτε, ότι ήταν η θέση του υπολοχαγού μας; Σε ένα φυλάκιο ενάμισι χιλιόμετρο πίσω από εμάς. Δεν μιλάω για τον διοικητή του τάγματος, ούτε για τον συνταγματάρχη, ούτε για τον στρατηγό, οι οποίοι φαντάζομαι θα φορέσουν τις στολές παραλλαγής και θα τρέξουν στα καταφύγια… Στην θέση αυτή δεν υπήρχε ούτε ένας αμιγής λόχος, αλλά πολλά αποσπάσματα λόχων με επικεφαλής έφεδρους λοχίες και δόκιμους.

Δεν αμφιβάλλω βέβαια, ότι σε περίπτωση πολέμου πολλοί αξιωματικοί θα κάνουν πραγματικά το καθήκον τους, αλλά βλέπετε με ποια συντεχνιακή νοοτροπία σχεδιάζουν ακόμα και τις θέσεις μάχης. Δεν αμφιβάλλω, ότι σε περίπτωση πολέμου θα ξεχωρίσει η φύρα από το στάρι και θα προκύψουν νέοι Δαβάκηδες και Τσιγάντηδες, αλλά αυτό θα γίνει μόνον αν πολεμήσουμε πραγματικά κι όχι για το θεαθήναι, ίσα ίσα για να μην πούμε, ότι παραδοθήκαμε αμαχητί.

Η αλήθεια είναι ότι αυτόν τον στρατό έχουμε και δεν προλαβαίνουμε να τον αλλάξουμε. Οσα πρότεινα όμως, μπορούμε εύκολα να τα κάνουμε, καθώς και να αντικαταστήσουμε τους ένστολους διπλωμάτες με πραγματικά μάχιμους. Η περίπτωση του αντιπλοίαρχου Σαλιάρη έδειξε, ότι ευτυχώς υπάρχουν τέτοιοι αξιωματικοί (ελπίζω πολλοί).

…

Τελικά βέβαια και αυτό το κείμενο μου θα πάει στράφι, γιατί όχι μόνον η κυβέρνηση, αλλά ολόκληρη η ελίτ έχει πάρει τις αποφάσεις της και ο λαός δεν δείχνει καθόλου διατεθειμένος να αντιδράσει. Για το όνομα της Μακεδονίας νόμιζαν, ότι θα καθάριζαν με δύο τρεις διαδηλώσεις!!!!! Τώρα που δώσαμε και γή και ύδωρ (και μάλιστα πολλές χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα) οι δωσίλογοι θριαμβολογούν και δεν έχουν φάει ούτε μια ντομάτα. Τόσος ρεαλισμός πιά; Ούτε μία μικρή σπίθα «αφελούς ιδεαλισμού» σ αυτήν την χώρα; Τόσο γλυκούληδες, που όλοι θα μας τσιμπάνε το μάγουλο από εδώ και εμπρός και εμείς θα συνεχίσουμε να κοκορευόμαστε για τον πολιτισμό και την ιστορία μας, πασχίζοντας να πουλήσουμε κανένα σουβενίρ στους τουρίστες.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Αυγούστου 18, 2020