Η Στυμφαλία πνέει τα λοίσθια: Χώμα ή νερό; ένα νέο «Στυμφαλιακό Ζήτημα»

Διαβάσαμε όλοι τελευταία με ανησυχία τους τίτλους άρθρων που μας πληροφορούν ότι στέρεψε η Στυμφαλία, όπου μιλάνε για το πώς πόλεις όπως η Κόρινθος που αντλούν την ύδρευσή τους από την Στυμφαλία, τώρα πίνουν μείγμα με νερό γεωτρήσεων. Μάλιστα και η ιστοσελίδα του Ψαρίου ανέβασε πρόσφατα ένα σημαντικό κείμενο για το θέμα με την ιστορία αυτού του πρωταρχικού ζητήματος για το χωριό μας και ολόκληρη την περιοχή. 

Γράφει η Έλσα Σταματοπούλου*

Στα διαβάσματα αυτά, με όλη την βαρύτητα, το αίσθημα αδικίας και την οδύνη που αποπνέουν, μου έλειψε η αναφορά στα εργοστάσια εμφιάλωσης νερού, τον Βίκο και το Ζαγόρι (πρώην Ζήρεια), που τώρα εγκαθίσταται και αυτό στην Στυμφαλία.

Με πνεύμα δημόσιας ευθύνης για τον καθένα μας σαν πολίτη, μπαίνει το εξής άμεσο και επείγον ερώτημα: πως γίνεται, μέσα στην λειψυδρία που μας μαστίζει τώρα, την κλιματική αλλαγή που πια ‘είναι εδώ’, να δίνονται η να εξακολουθούν άδειες σε μεγάλα εργοστάσια για την εμφιάλωση νερού; Δεν πρέπει να ληφθεί υπόψιν η δραματική αυτή κατάσταση; Δηλαδή, ενώ δεν μας φτάνει το νερό για να πιούμε, τόσο οι πόλεις όσο και τα χωριά της περιοχής, ενόσω δεν μας φτάνει να ποτίσουμε ζώα και γεωργικές καλλιέργειες, ενόσω έχουμε επικές ανομβρίες, όπου η Πελοπόννησος είναι πια γνωστό ότι απειλείται με ερημοποίηση, δημόσιοι φορείς επιτρέπουν την έντονη εξαγωγή του νερού, και στο εξωτερικό μάλιστα, προς χάριν κέρδους ιδιωτικού από μεγάλα εργοστάσια.; Πώς σκοπεύουν να χειριστούν αυτήν την τεράστια κρίση νερού τώρα;

Το νερό είναι όχι μόνο ιερό δημόσιο αγαθό γιατί δεν υπάρχει ζωή χωρίς αυτό, αλλά και διεθνώς διακηρυγμένο ανθρώπινο δικαίωμα. Η ιδιωτικοποίηση του νερού είναι μάλιστα φέτος ένα από τα θέματα του Συμβουλίου του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Είναι επομένως καίρια η ευθύνη του Κράτους, μέσα από τους αρμόδιους φορείς, δημοτικούς, περιφερειακούς και εθνικούς, για πράξεις και παραλείψεις που μπορούν να στερούν από τους ανθρώπους το νερό. Και είναι θέμα πολιτικό, νομικό και ηθικό να μάθουν οι κάτοικοι της περιοχής πως θα αντιμετωπιστεί το ζήτημα αυτό τώρα, τι μέτρα θα παρθούν.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια ανισότητα. Το νέο αυτό «Στυμφαλιακό Ζήτημα» είναι και θέμα δημοκρατίας. Διότι εδώ πρόκειται για τεράστια ανισορροπία δυνάμεων. Διότι τα μικρά χωριά της Στυμφαλίας είναι ευάλωτα, γιατί οι οικογένειες των γεωργών και κτηνοτρόφων ‘δεν μετράνε’ όπως θα 'πρεπε στην πολιτική ζυγαριά, γιατί η φωνή τους και η δύναμή τους είναι πολλές φορές πνιγμένη στην σκληρότητα της επιβίωσης και του μόχθου της γης. Πόσοι άραγε από τους έχοντες και κατέχοντες νοιάζονται αν ερημώσουν τα χωριά μας επειδή θα στερέψει η Λίμνα, όπως την αποκαλούσαν οι πρόγονοί μας; Η, και αν νοιάζονται, πόσοι έχουν την προνοητικότητα, την δυναμικότητα και το θάρρος να δράσουν για να προλάβουμε το κακό, να προστατέψουμε τα χωριά της Στυμφαλίας, που οι άνθρωποί της, με τον τρόπο ζωής τους εδώ και αιώνες, έχουν συμβάλει σε ένα μοναδικό τοπίο πολιτισμού και βιοποικιλότητας;

Υπάρχει βέβαια ελπίδα. Χρειαζόμαστε μια πραγματική, ανθρώπινη και ειλικρινή συνεργασία με τους δημόσιους φορείς-να δούμε και να δούνε την ανισότητα- να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, με ευθύνη και διαφάνεια, όχι τυπικά λόγια ξύλινα. Θέλουμε να ζήσουν τα χωριά της Στυμφαλίας και στις επόμενες γενιές!

Να ακουστεί η αγωνία των κατοίκων που ήταν πραγματικά διάχυτη απ’την αρχή του καλοκαιριού, με την μία ιστορία γεωργών και κτηνοτρόφων να διαδέχεται την άλλη, σε διάφορα χωριά. ΄Ωσπου πια είδαμε όλοι τον Σεπτέμβριο στην Λίμνη ακόμα και τις λίγες βούλες νερού να έχουν γίνει καφετιές, χώμα.
Δεν οφελούν δάκρυα σε ξερό χώμα.

* Η κ.Έλσα Σταματοπούλου, είναι Νομικός, καθηγήτρια και διευθύντρια στο Πρόγραμμα για τους Αυτόχθονες Λαούς στο Ινστιτούτο Μελέτης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Πανεπιστημίου Κολούμπια. Πρώην στέλεχος του ΟΗΕ

ΠΗΓΗ

Δημοσίευση: Οκτωβρίου 03, 2021