Κ. ΚΑΠΟΣ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (κεφ.3) - ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

ΜΕΡΟΣ ΝΤΕΚΑΤΟΝ ΠΕΦΤΟΝ

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (κεφ.3)

ΔΕΥΤΕΡΗ ΦΟΡΑ ΑΡΙΣΤΕΡΑ

Α. ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ

Οι δεύτερες εκλογές του 2015 απέδειξαν ότι ο Λαός είχε εκλάβει την καταστροφική αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ ως «καλόπιστη προσπάθεια» να αναμετρηθεί με «τα θεριά» της Ευρώπης και έδωσαν ακόμα μια φορά πλειοψηφία (έστω και ισχνή) στη σύμπραξη των αριστεριστών του ΣΥΡΙΖΑ με τους εθνολαϊκούς δεξιούς του Καμμένου (δεν τους αποκαλώ καν Αν.Ελ. γιατί αποτέλεσαν μια μονοπρόσωπη ΕΠΕ που διαλύθηκε άμα τη αποχωρήσει του διαχειριστή της, με τους βουλευτές της να προσχωρούν, μαζικά και πειθήνια στον ΣΥΡΙΖΑ).

Οι φανατικά προσκολλημένοι στο αρχικό καταστροφικό πρόγραμμα του κόμματος, δεν άντεξαν την επικράτηση της (όποιας) Λογικής και απεχώρησαν, ιδρύοντας δικά τους (απο)κόμματα και ελπίζοντας ότι θα έπειθαν το Λαό ότι η μόνη λύση είναι αντίσταση και πάλη, ενάντια στα κερδοσκοπικά συμφέροντα του Ξένου Κεφαλαίου και των ντόπιων κολαούζων του.

Επιτέλους, ο δρόμος ήταν στρωμένος και έτοιμος να τον διαβεί αυτό το περίεργο Υβρίδιο και να εφαρμόσει την πολιτική του, ή έστω τις πολιτικές που του επέβαλλαν οι Ευρωπαίοι εταίροι μας, που ο Θεός να μας κόβει μέρες και να τους τις δίνει σε ψηφαλάκια, γιατί είμαι πλέον πεπεισμένος ότι εάν ο κ. Τσίπρας είχε το ελεύθερο να εφαρμόσει αυτό που είχε στο κεφάλι του και το ονόμαζε «πολιτική», οι νεαροί σήμερα θα έβγαζαν τις εκλεκτές της καρδιάς τους στον πλησιέστερο σκουπιδοτενεκέ για δείπνο και η Βενεζουέλα ή η Κούβα θα φάνταζαν παραδεισένια μέρη.

Για άλλη μια φορά γίναμε μάρτυρες περίεργων «επαφών» του ντόπιου επιχειρηματικού κόσμου και του Τύπου με τους νέους άρχοντες του Μαξίμου, ενώ οι Ευρωπαίοι ξεχείλιζαν από κολακευτικά σχόλια για τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος στην ουσία αποτέλεσε μια μαριονέτα για την εφαρμογή όλων αυτών που επέτασσαν οι ίδιοι.

Όμως, ο Λαός έπρεπε να πάει για ύπνο χορτάτος από τα αφηγήματα που τον τάιζαν, κι έτσι η Τρόϊκα αναβαπτίσθηκε σε «Θεσμούς» και οι συναντήσεις δεν γίνονταν σε κάποιο Υπουργείο αλλά στο Χίλτον, λες και με αυτό τον τρόπο αποκτούσαμε κάποιου είδους ανεξαρτησία και κύρος, απέναντι σε αυτούς τους «δυνάστες» που μας κρατούσαν ζωντανούς.

Ίσως αξίζει να αναφέρουμε κάποιες δηλώσεις των εκπροσώπων της «Ανάλγητης Ευρώπης», σχετικά με την οικονομική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και τις επιπτώσεις που αυτή είχε στον Ελληνικό Λαό:

• Βόλφγκανγκ Σόιμπλε (Υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας): «Η Ελλάδα δεν βγήκε από το Μνημόνιο το 2014 εξαιτίας του ΣΥΡΙΖΑ»

• Τόμας Βίζερ (πρόεδρος της Οικονομικής και Δημοσιονομικής Επιτροπής της ΕΕ): «Το εξάμηνο Βαρουφάκη δεν κόστισε στην Ελλάδα 100 δις αλλά τα διπλά»

• Βάλντις Ντομπρόβσκις (Αντίπρόεδρος Κομισιόν): «Το Άουσβιτς των φόρων ήταν επιλογή της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, η οποία με τίποτα δεν ήθελε να κάνει περικοπές στο Ελληνικό Δημόσιο»

Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Συριζα δεν επιθυμούσε να νοικοκυρέψει τα οικονομικά του ξεχαρβαλωμένου μας Κράτους, ούτε να περιορίσει τις απολαβές των Δημοσίων Υπαλλήλων, οι οποίοι αποτελούσαν το κύριο εκλογικό Κοινό του κόμματος. Προτίμησαν λοιπόν να επιτεθούν στα μεσαία οικονομικά στρώματα με πρωτόγνωρο μένος.

Οι προαιώνιοι αντίπαλοι της Αριστεράς, δηλαδή το μεγάλο Κεφάλαιο, αποτέλεσαν μία πηγή πλουτισμού για ορισμένα στελέχη του και τη στιγμή που γράφω αυτές τις αράδες δεν έχει διερευνηθεί το πόσο ψηλά έφταναν αυτές οι μεθοδεύσεις. Η τακτική ήταν απλή: Η οικονομική κρίση είχε πλήξει αλύπητα πολλές μεγάλες εταιρείες, με αποτέλεσμα να χρωστούν στο Δημόσιο, σε διάφορες ΔΕΚΟ και της Μιχαλούς, ένα σκασμό λεφτά. Εκείνη τη στιγμή βρίσκονταν κάποιοι κολαούζοι του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο γνωστός και εξαφανισμένος στο εξωτερικό κύριος Πετσίτης, που παρείχαν εκδουλεύσεις για την τακτοποίηση αυτών των χρεών, έναντι (προφανώς) κάποιου αξιοσέβαστου οικονομικού ανταλλάγματος, όπως έδειξε και η αλματώδης αύξηση των εισοδημάτων του εν λόγω πρώην σερβιτόρου, μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα.

Έτσι, ήταν γνωστό σε όλους τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ ότι μια επίσκεψη στα γραφεία που είχαν ανοίξει από κοινού, δύο μεγαλοστελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να επιλύσει πολλά προβλήματα, εάν το «κίνητρο» κρινόταν ικανοποιητικό.

Αυτό ήταν και το μοναδικό «χτύπημα» στο Μεγάλο Κεφάλαιο που κατάφερε ο ΣΥΡΙΖΑ, σε αντίθεση με τη λυσσώδη επίθεση στα μεσαία οικονομικά στρώματα.

Από την εποχή του Λένιν, οι κομμουνιστές γνώριζαν ότι δεν είναι η ανώτερη οικονομική Τάξη αυτή που αποτελούσε το μεγαλύτερο εμπόδιο στους σχεδιασμούς τους (μια που ιστορικά έχει καταφέρει να επιβιώνει από κάθε είδους αυταρχισμό), αλλά μια υγιής, ικανοποιημένη, ασφαλής και ενημερωμένη Μεσαία Τάξη επαγγελματιών, εμπόρων και επιστημόνων, η οποία λειτουργούσε όπως το έρμα στο κύτος ενός καραβιού, που το εμποδίζει να «μπατάρει» προς τα δεξιά ή αριστερά στη διάρκεια μιας καταιγίδας. Αυτή η Μεσαία Τάξη δηλαδή, αποτελεί τη ραχοκοκαλιά ενός Έθνους και εμποδίζει την εμφάνιση ακραίων συμπεριφορών στην άσκηση της Εξουσίας. Επιπλέον, αυτή η Μεσαία Τάξη, σε αντίθεση με το Μεγάλο Κεφάλαιο, έχει την περιουσία της μέσα στην Επικράτεια και είναι πιο εύκολο να την «αρμέξει» κανείς.

Συνεπώς, το πρώτο μέλημα κάθε καλού «επαναστάτη», ακόμα κι αν αυτός προέρχεται από τις ταβέρνες των Εξαρχείων, είναι η εξαθλίωση της Μεσαίας Τάξης, σε βαθμό που οι «νοικοκυραίοι» (όπως μας αποκαλούσαν περιφρονητικά) να βγουν στο δρόμο, υποκινημένοι εναντίον ενός «εχθρού» που θα στοχοποιήσουν οι Ηγέτες. Και αυτός ο «εχθρός», σε δεύτερη φάση, μπορεί να είναι το «μεγάλο Κεφάλαιο».

Αυτό ακριβώς υπήρξε η πολιτική στόχευση του Κυβερνώντος Συνασπισμού. Με αύξηση των φορολογικών συντελεστών στο 28% (κλιμακούμενο μέχρι 80%) και της προκαταβολής φόρου στο 100%, με εισφορά αλληλεγγύης που έφτανε το 7,5%, με τέλη επιτηδεύματος, αλλά και με τον ΕΝΦΙΑ (που ορκίζονταν προεκλογικά ότι θα καταργήσουν), με μη υπολογισμό των ασφαλιστικών εισφορών στις δαπάνες, που είχε ως αποτέλεσμα τη διπλή φορολόγηση των ελεύθερων επαγγελματιών, αλλά και με κατακόρυφη αύξηση των εισφορών αυτών, γονάτισαν κυριολεκτικά μια χειμαζόμενη οικονομική τάξη, αυτή των μικροεπιχειρηματιών και εργαζόμενων του Ιδιωτικού Τομέα, την ίδια στιγμή που θεσμοθετούσαν ακόμα και δωρεάν κολατσιό για τους εργαζόμενους της ΔΕΗ.

Οποιοσδήποτε κατάφερνε να βγάλει πάνω από €20.000 σε ένα χρόνο, καταγραφόταν στα κατάστιχα ως «έχων και κατέχων» και τιμωρούταν αλύπητα, ενώ ένας νέος επιστήμονας που έβγαζε με κόπο 10 χιλιάρικα κέρδος σε ένα χρόνο, καλείτο να καταβάλλει συνολικά 10.700 ευρώ στα διάφορα κρατικά Ταμεία, δηλαδή να πληρώνει από την τσέπη του το προνόμιο να εργάζεται σαν άμισθος σκλάβος.

Την ίδια στιγμή, ο μέσος Έλληνας πολίτης έβλεπε πακτωλούς επιδομάτων να κατευθύνονται προς ομάδες αλλοδαπών οικονομικών μεταναστών, οι οποίοι δεν πλήρωναν ούτε ένα ευρώ στο Κράτος, καθώς και στη συμπαθή τάξη των «επαγγελματιών ανακύκλωσης» που όπως φαίνεται αποτελούσαν μια σταθερή πηγή ψήφων για το κυβερνόν κόμμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας αποδείχθηκε «βασιλικότερος του βασιλέως», εξασφαλίζοντας Πρωτογενές Πλεόνασμα πολλαπλάσιο αυτού που του ζητούσαν οι εταίροι μας, σε μια μεγαλειώδη καταλήστευση των οικονομικών πόρων της Μεσαίας Τάξης, που οδήγησε εκατοντάδες χιλιάδες νέους επιστήμονες στο εξωτερικό, σε αναζήτηση ενός σταθερού και λογικού τρόπου ζωής και εργασίας. Για όλα αυτά εξασφάλισε τα διθυραμβικά σχόλια των Ευρωπαίων, μια και είχε επιτέλους βρεθεί ένας «ηγέτης» στην Ελλάδα που «έκανε αυτό που έπρεπε», εξασφαλίζοντας επιπλέον μια στρατιά εκπαιδευμένων με τα χρήματα του Ελληνικού Λαού, νεαρούς και παραγωγικούς Gastarbeiters για τις δικές τους οικονομίες.

Εάν υπολογίσουμε ότι ένα παιδί από το νηπιαγωγείο, μέχρι τη λήψη ενός πανεπιστημιακού ή επαγγελματικού πτυχίου, κοστίζει στον Έλληνα φορολογούμενο κατά μέσο όρο 150 χιλιάδες ευρώ, τότε η Ελλάδα απώλεσε έμψυχο υλικό επενδεδυμένης αξίας 75 δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς κανείς να πράξει απολύτως τίποτα! Αντίθετα, κάποιοι Αριστεροί σύντροφοι επέχαιραν για το γεγονός ότι όλοι αυτοί που αποτελούσαν παραδοσιακούς ψηφοφόρους φιλο-Ευρωπαϊκών κομμάτων, αποχωρούσαν από τις μελλοντικές εκλογικές διαδικασίες της χώρας, αφήνοντας το πεδίο ελεύθερο για τις κρυφές και φανερές επαναστατικές τους ονειρώξεις.

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 23, 2022