Κ. ΚΑΠΟΣ: Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (Κεφ.4) - ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΡΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»

ΜΕΡΟΣ ΔΕΚΑΤΟΝ ΕΧΤΟΝ

Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥ ΤΣΙΡΚΟΥ (Κεφ.4)

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ «ΑΡΜΟΥΣ ΤΗΣ ΕΞΟΥΣΙΑΣ»

Δυστυχώς, ο μέσος Έλληνας ψηφοφόρος, είναι τόσο αδαής σχετικά με το τι σημαίνουν «δημοκρατικοί θεσμοί» και «ελεγχόμενη άσκηση της Εξουσίας», που δεν θα μπορούσαν να καταλάβουν μια αυταρχική νοοτροπία, ακόμα κι αν αυτή ερχόταν να τους χτυπήσει με σκουπόξυλο στο κεφάλι, χορεύοντας ταυτόχρονα τσάμικο και ρίχνοντας φωτοβολίδες.

Κι όμως, σε κάθε ευκαιρία, πολύ πριν τις εκλογές, τα συντρόφια της ΠΦΑ το είχαν δηλώσει πολύ καθαρά, όπως αποδεικνύονται και από βίντεο (όπως αυτό της κας Θεανώς Φωτίου σε ομιλία της στη Ν. Σμύρνη) που μπορείτε να βρείτε στο διαδίκτυο.

Η ίδια η κυρία Περιστέρα Μπαζιάνα είχε δηλώσει σε συνέντευξή της ότι κατέκτησαν μεν την Κυβέρνηση αλλά δεν έχουν κατακτήσει ακόμα την Εξουσία, ενώ ακούσαμε πολλές φορές για «έλεγχο των αρμών της Εξουσίας» από τα πιο επίσημα χείλη. Δηλαδή, πώς εννοεί ο μέσος Συριζαίος αριστερός την πραγματική κατάκτηση της Εξουσίας;

Πολύ απλά, αλώνοντας και ελέγχοντας κάποιους βασικούς θεσμούς για τη λειτουργία της Δημοκρατίας, ώστε να διασφαλίσει την παραμονή του στην Εξουσία, στο διηνεκές: Τη Δικαιοσύνη, τον Τύπο, την Τοπική Αυτοδιοίκηση, τη Δημόσια Τάξη και την Παιδεία/Πολιτισμό.

ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ

Όπως όλοι γνωρίζουμε, η προσπάθεια για την άλωση της Δικαιοσύνης είχε ως αιχμή του δόρατός της το ρόλο που έπαιξαν η κα Βασιλική Θάνου, πρώην συνδικαλίστρια των Δικαστικών Λειτουργών που μετά τη θητεία της ως Πρόεδρος του Αρείου Πάγου, «βολεύτηκε» στη θέση της άμισθης Προϊσταμένης του Νομικού Γραφείου της Γεν. Γραμματείας του Πρωθυπουργού και ο Δημήτρης Παπαγγελόπουλος, διορισμένος Αναπληρωτής Υπουργός Δικαιοσύνης, ο οποίος ήδη ελέγχεται από τη Βουλή και τη Δικαιοσύνη για βαρύτατα αδικήματα κατάχρησης εξουσίας, που φέρεται ότι διέπραξε στην κακόγουστη φάρσα του σκανδάλου Novartis, όπου ο ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε να εμπλέξει σημαντικά στελέχη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ με τις καταθέσεις κουκουλοφόρων μαρτύρων.

Οι πιέσεις και παρεμβάσεις που ασκούνταν σε πολλά θέματα δικονομικής φύσης, όπως έχουν καταθέσει πολλοί μάρτυρες στην αρμόδια Επιτροπή, εξευτέλισαν κάθε έννοια Δικαιοσύνης κατά την περίοδο διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ και σύντομα θα βγουν πολλά περισσότερα στη φόρα.

Ένας ακόμα επαίσχυντος Νόμος που πέρασε επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός του Νέου Ποινικού Κώδικα, που στην ουσία μετέτρεψε διάφορα σοβαρά εγκλήματα σε πλημμελήματα ή πταίσματα, έδωσε το δικαίωμα σε βαρυποινίτες καταδίκους να αποφυλακιστούν, μείωσε δραματικά τις ποινές και έριξε στα μαλακά τους καταδικασμένους για τρομοκρατία. Και εφόσον ακόμα και εάν αλλάξει ο ΠΚ εξακολουθούν να ισχύουν οι διατάξεις του προηγούμενου, χιλιάδες εγκληματίες ήδη ωφελήθηκαν ανεπιστρεπτί από αυτό το Νόμο. Δεν είναι λοιπόν τυχαίο το γεγονός ότι στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ συγκέντρωσε ποσοστά άνω του 80% μεταξύ των ποινικών κρατουμένων, στις διάφορες φυλακές της χώρας.

ΤΥΠΟΣ

Όλοι έχουμε γίνει μάρτυρες της τριτοκοσμικής οπερέτας που μεθόδευσε ο Νίκος Παππάς, για την αδειοδότηση μόνο 4 τηλεοπτικών σταθμών Εθνικής εμβέλειας, μια και το απίθανο και παντελώς άγνωστο «Ινστιτούτο της Φλωρεντίας» που ανακάλυψε ο ίδιος και έχρισε ως «αυθεντία» στο αντικείμενο, προσδιόρισε αυτό τον αριθμό ως τον μέγιστο που μπορούσαν να εξυπηρετήσουν οι διαθέσιμες τηλεοπτικές συχνότητες. Τώρα όμως που ανοίγουν τα στόματα, όπως αυτό του πρωταγωνιστή κ. Καλογρίτσα, ανακαλύπτουμε τις δαιδαλώδεις διαδρομές του χρήματος που διατέθηκαν για να αποκτήσει η Κυβέρνηση το «Syriza Channel» , ενώ ταυτόχρονα εξαπέλυε και άλλους «λαγούς» όπως κάποιον εκ Βορά ορμώμενο επιχειρηματία, που του είχε προηγουμένως χαρίσει πάνω από 30 εκατομμύρια σε πρόστιμα που είχαν επιβληθεί σε εταιρεία του.

Όλοι θυμόμαστε τις χαρές και τους πανηγυρισμούς που προκάλεσε ανάμεσα στα κομματικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ το κλείσιμο του MEGA και της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, ακόμα κι αν έμειναν στο δρόμο κάποιες χιλιάδες εργαζομένων. Αυτό που ποτέ δεν μάθαμε, βέβαια, ήταν τι συμφωνήθηκε σε μια συνάντηση που συμμετείχε και κάποια γάτα Ιμαλαϊων, όπως συζητιόταν εκείνη την εποχή, αλλά αισιοδοξώ ότι όλα θα γίνουν γνωστά εν ευθέτω χρόνω.

Όμως, στην εποχή μας η επιστήμη του «perception management», δηλαδή της διαχείρισης της Κοινής Γνώμης, δεν γίνεται μόνο από τις εφημερίδες, που η κυκλοφορία τους έχει πέσει στα Τάρταρα, ούτε από τα κανάλια (ακόμα κι αν η ΕΡΤ έκανε ό,τι μπορούσε), αλλά και από τα Κοινωνικά Δίκτυα και όλοι εμείς που ασχοληθήκαμε με αυτά, τα τελευταία 6 χρόνια, γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο επιδέξια τα χειρίστηκαν τα «τρολ των 60 λεπτών», προκειμένου να διαστρεβλώσουν κάθε γεγονός και να περάσουν σε ελάχιστο χρόνο την κομματική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, στους χρήστες των κοινωνικών δικτύων.

Μόλις κάποιος δημοσίευε ένα κείμενο που εκλαμβανόταν ως βλαπτικό ή επικριτικό για την Κυβέρνηση, δεχόταν ομαδικές διαδικτυακές επιθέσεις, με ύβρεις, αήθεις χαρακτηρισμούς, κατάρες και ειρωνείες από πλήθος τέτοιων «τρολ» με εκατοντάδες πλαστούς λογαριασμούς, ενώ οι καταγγελίες στους διαχειριστές της κάθε Πλατφόρμας, έπεφταν βροχή για να αποκλειστεί το προφίλ του ή να αφαιρεθεί η ανάρτησή του. Έτσι, το επίσημο κόμμα προσπαθούσε να κρατήσει ένα «πολιτισμένο» προφίλ (ή εν πάση περιπτώσει, ό,τι θεωρούσαν αυτοί ως πολιτισμένο, έχοντας τον Παύλο Πολάκη ανάμεσά τους), την ίδια στιγμή που οι κομματικοί του αρουραίοι πετούσαν λάσπη με τον κουβά, οργανωμένα, ανώνυμα και φαρμακερά.

ΤΟΠΙΚΗ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗ

Όσοι από εμάς συναλλασσόμαστε με οποιονδήποτε τρόπο με αυτοδιοικητικές Υπηρεσίες ανά την Επικράτεια, έχουμε γίνει μάρτυρες των αποτελεσμάτων του τραγικού εκλογικού Νόμου για την Αυτοδιοίκηση, που πέρασε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Στην ουσία, δεν έχει σημασία πλέον το ποσοστό που θα συγκεντρώσει ο εκλεγείς Δήμαρχος στον β’ γύρο, εφόσον η σύνθεση του Δημοτικού Συμβουλίου καθορίζεται από τα ποσοστά που συγκέντρωσε στον α’ γύρο των εκλογών.

Με αυτό τον τρόπο, η πόλη που ζω κατάφερε να έχει Δήμαρχο που ελέγχει μόνο το 16% του Δημοτικού Συμβουλίου, επιτυγχάνοντας με αυτό τον τρόπο πλήρη ακυβερνησία των τοπικών Αρχών και εξάρτηση του Δημάρχου από διάφορα κομματικά συμφέροντα, στην προσπάθειά του να περάσει την πιο απλή απόφαση.

Μόλις πρόσφατα ψηφίστηκε ο νέος Εκλογικός Νόμος για την ΤΑ που εξορθολογίζει τη διαδικασία των εκλογών και θα επαναφέρει κάποιας μορφής κανονικότητα, στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές.

ΔΗΜΟΣΙΑ ΤΑΞΗ

Τα «νταβαντούρια» μέσα στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη άρχισαν από νωρίς, με τις ακραίες συνιστώσες του κυβερνώντος κόμματος να επιτίθενται στον Αναπληρωτή Υπουργό Γιάννη Πανούση επειδή απλά προσπάθησε να κάνει τη δουλειά του. Οι Θανάσης Διαμαντόπουλος και Πέτρος Λάμπρου, καθώς και πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ καταγγέλθηκαν ευθέως από τον καθηγητή και αναπλ. Υπουργό για παρεμβάσεις τους στη δουλειά του στο Υπουργείο. Στο τέλος του 2015 οι καταγγελίες του ετέθησαν βολικά στο αρχείο από τον αρμόδιο Εισαγγελέα, αλλά η πολιτική, η ρητορική και οι ενέργειες της Κυβέρνησης όλα αυτά τα χρόνια δεν αφήνουν πολύ χώρο για αμφισβήτηση των καταγγελιών αυτών, από κάθε λογικό άνθρωπο.

Στη θέση του Γ. Πανούση τοποθετήθηκε ο «κόκκινος στρατηγός» Νίκος Τόσκας, ξέρετε, αυτός που μας συμβούλευε να κάνουμε ότι κοιμόμαστε εάν μπουν διαρρήκτες στο σπίτι μας. Κατά την περίοδο της θητείας του, οι αστυνομικές δυνάμεις κυριολεκτικά ευνουχίστηκαν και γινόμασταν μάρτυρες της απραξίας τους σε κάθε φασαρία που προκαλούσαν τα «μπαχαλάκια» των Εξαρχείων, ενώ η ίδια περιοχή είχε γίνει αυτόνομο κράτος που δεν πατούσε ούτε ένας αστυφύλακας. Το αποκορύφωμα της ανικανότητάς του υπήρξε η τραγική κατάληξη της φονικής πυρκαγιάς στο Μάτι, όπου 100 συνάνθρωποί μας κάηκαν ζωντανοί, την ίδια στιγμή που ο κ. Παππάς μας έδειχνε «δορυφορικές λήψεις» φωτοσοπαρισμένες από το Google Earth.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ

Όλα ξεκίνησαν με τους «καλύτερους» οιωνούς, όταν ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Μπαλτάς δήλωνε ότι «η Αριστεία είναι Ρετσινιά» και τα ελεγχόμενα από τον ΑΝΤΑΡΣΥΑ κομματικά όργανα των αρχαιολόγων έκαναν λυσσαλέες επιθέσεις στον Έφορο Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης, επειδή δήλωσε ότι επί 800 χρόνια η Ροτόντα ήταν Χριστιανικός ναός και ως τέτοιο επιχείρησε να τον αναπαραστήσει, κοσμώντας το προς τούτο διασκευασμένο ιερό με τον Εσταυρωμένο.

Τα άτομα που χειρίστηκαν τα κρίσιμα θέματα του πολιτισμού υπήρξαν είτε εντελώς ανίκανα, είτε εντελώς πειθήνια όργανα του κόμματος, είτε καιροσκόποι που εκμεταλλεύτηκαν την ημιμάθεια των κρατούντων.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, με πρόσχημα «την προστασία των μνημείων και αρχαιολογικών χώρων» επιχείρησε να χρησιμοποιήσει τα αρμόδια όργανα του Υπουργείου Πολιτισμού ως τροχοπέδη σε κάθε αναπτυξιακό σχέδιο είχε γίνει πριν από τη δική του επικράτηση, όπως η επένδυση του Ελληνικού. Ένα σωρό προφάσεις, επιστημονικές αοριστολογίες και κομματικές ιδεοληψίες επιστρατεύθηκαν για να ακυρώσουν την επένδυση, φθάνοντας να μειώνουν το ύψος των σχεδιαζόμενων κτιρίων από σημεία που η Ακρόπολη των Αθηνών δεν φαίνεται καν και να θεωρούν ως αρχαιολογικής αξίας αντικείμενα τα σαραβαλιασμένα αεροσκάφη της Ολυμπιακής που είχαν μείνει παρατημένα στο πρώην αεροδρόμιο, με αποκλειστικό στόχο να κηρύξουν ως αρχαιολογικό χώρο το μεγαλύτερο μέρος του αεροδρομίου και να καταστήσουν την επένδυση ασύμφορη.

Η κομματική τους ιδεοληψία, βλέπετε, ήθελε το Ελληνικό να λειτουργήσει ως «Μητροπολιτικό Πάρκο», αδιαφορώντας για την άθλια κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει τα υπάρχοντα πάρκα του αστικού ιστού της Αθήνας, όπως το Πάρκο Τρίτση, ο Εθνικός Κήπος, το Πεδίο του Άρεως ή ακόμα και ο Λυκαβηττός. Για τα δύο τελευταία είμαι άμεσος γνώστης, μια και είχα εκπονήσει τις μελέτες για το φωτισμό τους, κατά τις τελευταίες τους αναπλάσεις, που καταστράφηκαν αμέσως μόλις παραδόθηκαν προς χρήση από «τον Λαό».

Τα μνημεία της Ακροπόλεως, το φωτισμό των οποίων είχα σχεδιάσει και επιβλέψει το 2004, βάσει της προμελέτης του Pierre Bideau και με πρωτοβουλία του αείμνηστου Μιχάλη Κακογιάννη, αφέθηκαν στη μοίρα τους, με το φωτισμό να ρημάζει σε βαθμό που δεν άντεχα πια κατά τις νυχτερινές μου επισκέψεις στην περιοχή, να τα αντικρίζω. Και όλα αυτά, για μια συντήρηση συνολικού κόστους 60 χιλιάδων ευρώ, μετά από 11 χρόνια, για ένα έργο που κόστισε στον Ελληνικό λαό 1,2 εκατομμυρια.

Ενώ κόπτονταν για τα αρχαία που βρέθηκαν στη θέση του «σταθμού Βενιζέλου» στην Εγνατία και δεν θέλουν να μετακινηθούν, κατά παράβαση κάθε διεθνώς αποδεκτής πρακτικής, έσπευσαν την ίδια περίοδο να εξαφανίσουν άρον-άρον τα ευρήματα στο σταθμό Αγίας Σοφίας, που εικάζεται ότι θα καταδείκνυαν παλαιότερα λάθη στα επιστημονικά συμπεράσματα κάποιου καθηγητή, η σύζυγος του οποίου τύχαινε να είναι αρμόδια για τις διαδικασίες της ανασκαφής.

Ενώ ξοδεύονταν χρήματα αλύπητα για παραστάσεις και πολιτιστικά «δρώμενα» ημετέρων καλλιτεχνών, σημαντικές αρχαιολογικές ανασκαφές, όπως αυτή της Αμφίπολης είχαν εγκαταλειφθεί, γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ τους είχε προσδώσει κομματικό πρόσημο.

ΠΑΙΔΕΙΑ

Δυστυχώς, τα ΑΕΙ υπήρξαν πάντοτε άτυχα, ως προς τον τρόπο που αντιμετωπίζονταν από τις εκάστοτε Κυβερνήσεις, εδώ και πάρα πολλά χρόνια.

Τα παλιότερα χρόνια, όπως ίσως θυμούνται οι πιο «σιτεμένοι» αναγνώστες, με το θεσμό της Έδρας, ο καθηγητής υπήρξε ο απόλυτος Άρχων της Έδρας, σε βαθμό που την προικοδοτούσε σε γαμπρούς και γιούς, μετά από τη συνταξιοδότησή του. Αλίμονό σου εάν σε είχε βάλει στο μάτι, ως φοιτητή, γιατί θα περνούσαν πολλά χρόνια μέχρι να πάρεις το πτυχίο σου.

Σαφώς, το σύστημα αυτό έπρεπε να αλλάξει, αλλά οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ της πρώτης περιόδου του δημιούργησαν το εντελώς αντίθετο πρόβλημα, αυτό της φοιτητικής αυθαιρεσίας. Το δικαίωμα ψήφου των φοιτητών στις Πρυτανικές εκλογές ή για την εκλογή ενός καθηγητή σε μια σχολή, δημιούργησε ένα κλίμα δοσοληψίας και κομματικών περγαμηνών, μια και ο κάθε Πρύτανης ή καθηγητής εκλεγόταν από την κομματική νεολαία που είχε τη μεγαλύτερη δύναμη μέσα στη συγκεκριμένη σχολή. Έτσι, έχω γίνει προσωπικά μάρτυρας απίστευτων αυθαιρεσιών και τραμπουκισμών, εκ μέρους των φοιτητών, που θεωρούσαν ότι είχαν το ακαταδίωκτο για κάθε είδους αυταρχική, αντιδημοκρατική και πολλές φορές καθαρά τρομοκρατική συμπεριφορά.

Η τελευταία προσπάθεια που είχε γίνει για να μπει κάποια τάξη στα ΑΕΙ, υπήρξε ο Νόμος Διαμαντοπούλου, που είχε ψηφιστεί από 288 βουλευτές. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατήργησε το νόμο αυτό με την ισχνή πλειοψηφία που είχε ως Κυβέρνηση, επαναφέροντας τα ΑΕΙ στο χάος της δεκαετίας του 1980. Ο Κώστας Γαβρόγλου δήλωνε ως Υπουργός Παιδείας ότι οι ακραίες συμπεριφορές που επιδείκνυαν κάποιοι κομματικοί ή αναρχικοί φοιτητές οφειλόταν στην απουσία ενός «ρωμαλέου φοιτητικού κινήματος», σα να ζούσε σε άλλο πλανήτη και δεν είχε ακούσει ποτέ τι συνέβαινε μέσα στις Σχολές και τα Αμφιθέατρα.

Η Κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε ανέκαθεν εχθρική απέναντι στο ενδεχόμενο ίδρυσης Ιδιωτικών Πανεπιστημίων, αλλά και κάθετα αντίθετη στο να δημιουργηθούν ξενόγλωσσα προγράμματα με δίδακτρα για αλλοδαπούς φοιτητές, που θα εξασφάλιζαν σημαντικούς πόρους για τα δημόσια πανεπιστήμια.

Το τελειωτικό πλήγμα στην Ανώτατη Εκπαίδευση δόθηκε με τη δημιουργία ενός πολτού αλληλεπικαλυπτόμενων επαγγελματικών δικαιωμάτων, μεταξύ ανωτάτων πανεπιστημιακών σχολών και Τεχνολογικών Ιδρυμάτων, προκειμένου όλοι να λένε ότι είναι «ανώτατης εκπαίδευσης» και να εξισώνονται τα επαγγελματικά διπλώματα προς τα κάτω, ως ισότιμα σχολών με πολύ ελαφρύτερο ακαδημαϊκό πρόγραμμα και χρόνο ολοκλήρωσης των σπουδών.

Η ιδεοληψία αυτή των κυβερνώντων επεκτάθηκε και στη διδακτέα ύλη της Μέσης και Κατώτερης βαθμίδας, με αποτέλεσμα τα όσα διδάσκονταν ως «ιστορία» στα παιδιά του Δημοτικού, Γυμνασίου και Λυκείου να έχουν τεράστια κενά, στο όνομα κάποιας αόριστης «ιστορικής αλήθειας». Όταν δηλαδή κάθε χώρα διδάσκει στα παιδιά της να αγαπούν την Πατρίδα τους, ακόμα και με ιστορικά αφηγήματα που άπτονται του μύθου, στην Ελλάδα οι φωστήρες της ΠΦΑ ήθελαν να δημιουργούν αμφισβητίες των ιδανικών της Πατρίδας και των αγώνων της.

Δυστυχώς, εκτός από μια μικρή μερίδα συνειδητοποιημένων εκπαιδευτικών που κάνουν περισσότερα απ’ όσα επιτάσσει η περιγραφή του επαγγέλματός τους, τα παιδιά μας πλέον διδάσκονται από εκπαιδευτικούς που οι ίδιοι «μορφώθηκαν» μέσα σε ένα περιβάλλον μετριότητας και τραγικών ελλείψεων.

Φυσικά, ένα κόμμα που κηρύσσει την «ισότητα» (βλ. μετριότητα) και αφορίζει την Αριστεία, είναι φυσικό να είναι εντελώς αντίθετο σε κάθε είδους αξιολόγηση των ικανοτήτων και της ψυχολογικής κατάστασης των εκπαιδευτικών, στους οποίους εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας. Έφτασαν μάλιστα στο σημείο να ελέγξουν ακόμα και τα Ιδιωτικά Σχολεία, ώστε να μην παρέχουν πρόσθετη εκπαίδευση στους μαθητές τους, από φόβο να μη δημιουργηθεί «ανισότητα».

ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ

Ανέκαθεν, γνωρίζοντας τα παρόντα ποιοτικά χαρακτηριστικά του μέσου Έλληνα ψηφοφόρου, υπήρξα εξαιρετικά δύσπιστος σε αυτό που ονομάζουμε «Δημοψήφισμα», κάθε ένα από τα οποία πρέπει να γίνεται για πολύ σοβαρούς λόγους, με απολύτως συγκεκριμένο ερώτημα και με τουλάχιστον 2 μήνες ισότιμης εκπροσώπησης των απόψεων στα ΜΜΕ, για να ενημερωθεί ο λαός για το διακύβευμα του δημοψηφίσματος. Το είδαμε άλλωστε στο τραγικό δημοψήφισμα που οργάνωσε ο ΣΥΡΙΖΑ για ένα κείμενο που είχε ήδη αποσυρθεί, όπου η ψήφος του λαού κόντεψε να καταστρέψει τη χώρα.

Για τον ίδιο λόγο είμαι κάθετα αντίθετος με αυτό που ονομάζουν κάποιοι «άμεση δημοκρατία», δηλαδή τη δυνατότητα οποιουδήποτε πολίτη να καθίσει εμπρός από ένα υπολογιστή και να αποφασίσει τις τύχες της χώρας με τις δικές του, συνήθως θολές και ανενημέρωτες πολιτικές απόψεις.

Σε όσους μου πουν για την ποιότητα των εκπροσώπων μας, θα τους απαντήσω ότι αυτή αντανακλά ευθέως τη δική τους ποιότητα, οπότε ας μην γκρινιάζουν κοιτάζοντας τα μούτρα τους στον καθρέφτη. Κανένας δεν τους φταίει όταν στέλνουν ηθοποιούς, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, Γκόρτσους ή απολιθώματα στη Βουλή. Στην εκλογική μου περιφέρεια, η ΝΔ πρότεινε το 2019 ένα ψηφοδέλτιο με μεγάλη ανανέωση στις επιλογές που είχαν, κι όμως, οι ψηφοφόροι εξέλεξαν τους ίδιους πολιτικούς με τους μηχανισμούς τους, τις συναλλαγές τους και τις πελατειακές τους σχέσεις. Ας σκεφτούν λοιπόν ότι το εκάστοτε κόμμα είναι απλά μια κοινωνία ανθρώπων και είναι τόσο καλό, όσο οι άνθρωποι που το απαρτίζουν. Το να αποφασίζει κανείς να καταψηφίσει το ΠΑΣΟΚ και να πηγαίνει να ψηφίσει τα απορρίμματα του ΠΑΣΟΚ που πήδησαν σε άλλη βάρκα, είναι, κατά τη γνώμη μου, εντελώς ηλίθιο.

Άλλο ένα μεγάλο παραμύθι της πολιτικής μας είναι η επιμονή των μικρών κομμάτων στο σύστημα της Απλής Αναλογικής. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι με την ποιότητα των πολιτικών σχηματισμών που έχουμε, το μόνο που θα πετύχουμε θα είναι η πλήρης ακυβερνησία. Και ναι μεν αυτό συμβαίνει και στην Ιταλία, το Βέλγιο ή το Ισραήλ, κάποιες φορές, αλλά εκεί το Κράτος λειτουργεί αυτοδύναμα και ανεξάρτητα από τους πολιτικούς, ενώ εδώ θα διαλύαμε τη χώρα. Πολύ απλά, η Απλή Αναλογική είναι για ώριμες Δημοκρατίες και η δική μας δεν έχει δείξει δείγματα τέτοιας ωριμότητας, οπότε θα μπαίναμε σε εκλογικές περιπέτειες κάθε 6 μήνες, με τίποτα να μην γίνεται.

Θα σου δώσω Θανάση μου, ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας για να το σκεφτείς, όσο χωνεύεις τα μεσημεριανά γεμιστά και τη μισή νταμιτζάνα κοκκινέλι που σας έστειλε ο μπατζανάκης σου από το χωριό:

Όπως γνωρίζεις, ο Αλέξης Τσίπρας και το κόμμα του, ψήφισαν τον Νόμο της Απλής Αναλογικής, αλλά κάτι τέτοιο για ένα κόμμα που είχε 35% στην καλύτερη περίπτωση θα ήταν καταστροφικό, μια και θα έβγαζε 105 βουλευτές συνολικά.

Από την άλλη, ο Τσίπρας δεν ήλπιζε ότι θα μάζευε ένα συνονθύλευμα μικρών κομμάτων, για να κυβερνήσει, μια και τέτοιου είδους κυβερνήσεις είναι ιδιαίτερα θνησιγενείς.

Ποιά ήταν λοιπόν η στόχευση του ΣΥΡΙΖΑ; Εάν βάλουμε στην εξίσωση τις δηλώσεις της Καραμανλικής πτέρυγας της ΝΔ πριν τις εκλογές, προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης ήταν υποψήφιος για αμφισβήτηση και όδευση προς την έξοδο από την ηγεσία του κόμματος, εάν δεν εξασφάλιζε παρά μόνο μια ισχνή πλειοψηφία της τάξης του 1-2% έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι λοιπόν, το κόμμα θα επέστρεφε στους κόλπους της Καραμανλικής λαϊκής δεξιάς, με κάποιον μεταβατικό Πρόεδρο, μέχρι να πάρει λίγα ακόμα κιλά πολιτικού βάρους ο Κωστάκης ο Γ’ και να είναι έτοιμος να κληρονομήσει το κόμμα.

Αυτό θα ήταν η ιδανική λύση, τόσο για το ΣΥΡΙΖΑ, όσο και για τους Καραμανλικούς. Δύο μεγάλα κόμματα που θα είχαν 65-70% της ψήφου του Ελληνικού λαού, δηλαδή 210 βουλευτές, να συγκυβερνούν με εναλλαγή πρωθυπουργών, κοινή Πασοκογενή πλατφόρμα με τα συνδικάτα ικανοποιημένα και όλα ωραία και καλά για τα επόμενα 10 χρόνια.

Και βέβαια, για Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Θανασάκο μου, θα είχαμε τον Κωστάκη τον Β’ τον Ραφηναρισμένο.

Σου θυμίζει μήπως, αυτή η λύση, μια παρόμοια που έχουν στη Γερμανία της Μέρκελ;

Α, γειά σου!!!

Αυτό όμως που δεν σκέφτηκαν οι εμπνευστές αυτής της λύσης, είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πολύ δύσκολα θα γίνει ένα μετριοπαθές κόμμα που θα βολευτεί σε μια εναλλαγή της διακυβέρνησης και ένας τέτοιος «γάμος» θα δημιουργούσε φυγόκεντρες δυνάμεις προς τα αντίστοιχα πολιτικά άκρα.

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 24, 2022