Κ. ΚΑΠΟΣ: ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ

MΕΡΟΣ ΕΒΔΟΜΟΝ (ξέτε από που)

ΤΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΟΙ ΠΡΟΜΗΘΕΙΕΣ

Ο χώρος των Δημοσίων Έργων υπήρξε ανέκαθεν μια θλιβερή και αμαρτωλή ιστορία. Ως μηχανικός τον έζησα, τόσο σε μικρά έργα όπου μαζεύονταν έξω από τον κάθε Διαγωνισμό 30-40 υποψήφιοι εργολάβοι και προσπαθούσαν να «κανονίσουν» τις εκπτώσεις προσφέροντας «κωλόκουρα» (μέρος της αξίας του έργου, περίπου 5-10%) σε επιλεγμένους αβανταδόρους, όσο και σε μεγάλα, όπου γίνονταν απευθείας αναθέσεις με αντίτιμο ένα 20% του προϋπολογισμού που μέσα από πολυδαίδαλες διαδρομές κατέληγε σε κάποια πολιτικά γραφεία.

Ενώ η Ελλάδα είχε 7 χρόνια για να προετοιμαστεί για την Ολυμπιάδα του 2004, δεν έγινε απολύτως τίποτα για τα πρώτα 4-5 χρόνια, έτσι ώστε τα ολυμπιακά έργα να χαρακτηριστούν «κατεπείγοντα» και να ανατεθούν απευθείας σε μια ομάδα μεγάλων κατασκευαστών με συμβολικές εκπτώσεις της τάξης του 3 ή 5%. Στο μεταξύ είχε στηθεί ένας εντυπωσιακός εισπρακτικός μηχανισμός που φρόντιζε να αναδιανέμει τις μίζες σε ΟΛΑ τα κόμματα, με τη μερίδα του λέοντος να καταλήγει σε αυτό που είχε την Εξουσία. Μάλιστα, όταν το 2004 άλλαξε η Κυβέρνηση, ο μηχανισμός αυτός δεν διαλύθηκε, γιατί κρίθηκε ασύμφορο και πολιτικά επικίνδυνο να γίνουν τέτοιες ανακατατάξεις, απλά τα ποσοστά διαφοροποιήθηκαν.

Είναι βέβαιο ότι χάριν των Ολυμπιακών Αγώνων ολοκληρώθηκαν έργα απολύτως αναγκαία για την Αθήνα, όπως η Αττική Οδός, το Αεροδρόμιο, η Λεωφ. Κηφισού, το Παραλιακό Μέτωπο ή το Μετρό, διαφορετικά θα είχε καταντήσει μια απάνθρωπη πόλη μέχρι σήμερα. Όμως, οι φαραωνικές ονειρώξεις των διοργανωτών, μας φόρτωσαν ένα σωρό αθλητικές εγκαταστάσεις που απαξιώθηκαν, λεηλατήθηκαν και καταστράφηκαν ασυντήρητες μετά από λίγα χρόνια.

Εκείνη την εποχή εργαζόμουν ως διευθύνων της ομάδας των μηχανικών που επέβλεπε το περίφημο C4I, το έργο δηλαδή της Ασφάλειας των Ολυμπιακών Αγώνων και είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω απίστευτες σπατάλες που γίνονταν και κουκουλώνονταν, στο ιερό όνομα της Επιτυχίας των Ολυμπιακών Αγώνων, ενώ η τεχνική έκθεση που παρέδωσα στα Ολυμπιακά Ακίνητα ΑΕ το 2005, για τη συντήρηση και φύλαξη των κενών ολυμπιακών εγκαταστάσεων, έγινε προφανώς προσάναμμα στο τζάκι κάποιου μεγαλοπαράγοντα.

Όμως, όσα χρήματα και αν χάθηκαν εκείνη την εποχή από μίζες ή σπατάλες, δεν είναι τίποτα μπροστά στα 300 δισεκατομμύρια ευρώ που βρεθήκαμε να χρωστάμε το 2010 και προσωπικά υπολογίζω όλες αυτές τις «απώλειες» από τα Δημόσια Έργα να μην ξεπέρασαν τα 7-8 δισεκατομμύρια στο σύνολό τους, ποσό τεράστιο βέβαια (άλλα 4 αεροδρόμια θα είχαμε φτιάξει), αλλά όχι ικανό να μας ρίξει στα βράχια. Όμως, αν ακούσεις τον μέσο ταξιτζή να σου περιγράφει την κρίση, θα νομίσεις ότι βαρέσαμε κανόνι εξαιτίας αυτών των «μικροποσών».

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΥΠΟΥΣΕ ΤΟΥΣ ΝΤΑΒΑΤΖΗΔΕΣ

Μετά τη νίκη του Κώστα Σημίτη στις εκλογές του 1996, ο τότε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, Μιλτιάδης Έβερτ, ακολουθώντας την έντιμη παράδοση των προκατόχων του, παραιτήθηκε και ξεκίνησε τις διαδικασίες για την εκλογή νέου Αρχηγού.

Ενώ στην αρένα του 4ου Συνεδρίου (Μάρτιος 1997) κατέβηκαν κάποιοι υποψήφιοι για την αρχηγία του κόμματος (Έβερτ, Σουφλιάς, Πολύδωρας), ξαφνικά και σχεδόν δια βοής εκλέγεται ο Κώστας Καραμανλής, ένας σχετικά νέος βουλευτής με μηδενική κυβερνητική εμπειρία, μόνο και μόνο επειδή έφερε το βαρύ όνομα του θείου του, ιδρυτή του κόμματος.

Αν και το 2000 λίγο έλειψε να κερδίσει τις εκλογές, εκμεταλλευόμενος το στραπάτσο του Χρηματιστηρίου που είχαν φάει πρόσφατα οι «επενδυτές» με ευθύνη της Κυβέρνησης Σημίτη, τελικά τις έχασε, αλλά «νέος είναι ακόμα, έχει μέλλον μπροστά του» κι έτσι παρέμεινε στην αρχηγία του κόμματος και κατάφερε να κερδίσει τον Μάρτιο του 2004, υποσχόμενος «επανίδρυση του Κράτους» και εκδίωξη των νταβατζήδων της Εξουσίας.

Απέναντί του δεν είχε πια τον Κώστα Σημίτη, ο οποίος αποχώρησε πριν τις εκλογές από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ, αλλά τον Γιώργο Παπανδρέου που πήρε το δαχτυλίδι της διαδοχής και φρόντισε να το επιχρυσώσει με μια ακατανόητη εσωκομματική εκλογική διαδικασία όπου συμμετείχαν όλοι και η θειά μου η Βασίλω. Σε θυμάμαι Θανάση μου να πηγαίνεις περιχαρής να ψηφίσεις «το Παιδί της Αλλαγής», περιμένοντας τον ήλιο του ΠΑΣΟΚ να ανατείλει για άλλη μια φορά.

Έτσι, στην αναμέτρηση μεταξύ των δύο «θείων βρεφών», νικητής αναδείχθηκε ο Κώστας Καραμανλής συγκεντρώνοντας το 45,36% των ψήφων του εκλογικού σώματος.

(εδώ παρεμβάλλονται το Πρωτο μέρος αυτων των αναρτησεων, περί ξεβλαχέματος των Ελλήνων))

ΤΣΙΤΣΟΟΟΟ, ΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΦΕΥΓΕΙ!!

Ομολογώ ότι δεν έχω ιδιαίτερη εκτίμηση στον Λάκη Λαζόπουλο, τόσο για λόγους αισθητικής των εκπομπών του, όσο και από τη λαϊκίστικη στάση που κράτησε τα τελευταία 10 χρόνια, πουλώντας φτηνή επαναστατικότητα με το αζημίωτο και με κάποια ανοϊκή γραία να κακαρίζει από τα γέλια, σαν αβανταδόρος στις παραστάσεις του. Όμως, θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί του στην εκτίμηση που είχε για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, σχετικά με τις ευκαιρίες που έδιναν στον κόσμο τους.

Είχε πει λοιπόν, ότι το ΠΑΣΟΚ ήταν σαν μπουφές, όλοι πήγαιναν και τσιμπούσαν το κάτι τις τους, άλλοι ένα μεζεδάκι και άλλοι γέμιζαν τίγκα το πιάτο τους. Η ΝΔ από την άλλη ήταν πάντα «ροτόντα διά προσκλήσεως», όπου μόνο λίγοι συγκεκριμένοι άνθρωποι με ιδιαίτερες σχέσεις με τα μεγαλοστελέχη του κόμματος (κουμπάροι, ανιψιοί, παιδιά, σύζυγοι κλπ) ευνοούνταν συστηματικά, ενώ οι ανώνυμοι που έβαζαν πλάτη για να κερδίσει το κόμμα έπεφταν στην αφάνεια και τους θυμούνταν στις επόμενες εκλογές.

Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με τη διακυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή. Το χρήμα έμενε στην κορυφή μόνο, της πυραμίδας. Παντού άκουγες για συμβάσεις, deals, εργολαβίες, στις οποίες είχαν χωμένο το χέρι τους πάντα τα ίδια πρόσωπα, άνθρωποι με πολύ στενές σχέσεις με κάποια μεγάλα ονόματα της ιεραρχίας. Και ακριβώς επειδή θεωρούσαν και οι ίδιοι ότι η ευνοϊκή οικονομική συγκυρία θα κρατούσε τη ΝΔ στην Εξουσία για πολλά ακόμα χρόνια, άρχισαν να ξεπετάγονται «κουνέλια», με σκάνδαλα όπως της Μονής Βατοπεδίου, των Δομημένων Ομολόγων, των τηλεφωνικών υποκλοπών ακόμα και στον ίδιο τον Πρωθυπουργό, αλλά και της περίφημης ρήσης Βουλγαράκη περί «ηθικού και νόμιμου».

Ο Κώστας Καραμανλής ενήργησε άριστα στο θέμα του βέτο της εισδοχής της FYROM στο ΝΑΤΟ, αλλά κατά πως φαίνεται ερωτοτρόπησε υπέρ του δέοντος με τον Βλαδίμηρο Πασών των Ρωσιών και βγήκε στον αέρα μια περίεργη ιστορία, μέσα από τα υπόγεια της FSB, περί δήθεν σχεδίου να δολοφονήσουν τον Κωστάκη, εκεί που κατασπάραζε τα μπριζολίκια του στη Ραφήνα, λες και η χοληστερίνη δεν θα μπορούσε να το καταφέρει, το ίδιο αποτελεσματικά.

Από την άλλη, οι προσπάθειες της ΝΔ να αποδώσουν τα ελλείμματα του προϋπολογισμού στο ΠΑΣΟΚ και το διαρκώς διογκούμενο χρέος του Δημοσίου από τον ακατάσχετο δανεισμό, για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις ενός υπερτροφικού Κράτους, στρίμωξαν την κυβέρνηση της ΝΔ στη γωνία.

Προσπαθώντας λοιπόν, από τη μία να αφήσει την καυτή πατάτα στα χέρια του Γιωργάκη, αφετέρου να απαλλάξει πολλά στελέχη του από διώξεις, βάσει του γελοίου Νόμου περί Ευθύνης Υπουργών, ο Κώστας Καραμανλής προκήρυξε εκλογές, δίνοντας εντολή στον ταβερνιάρη της Ραφήνας να έχει μπόλικη φρεσκαδούρα για τα επόμενα χρόνια, που θα ήταν συχνός θαμώνας.

Ο ΗΓΕΤΗΣ ΠΟΥ ΕΠΙΑΣΕ ΤΟ ΧΕΡΙ ΤΟΥ ΣΤΗΝ ΑΛΥΣΙΔΑ ΤΟΥ ΠΟΔΗΛΑΤΟΥ ΤΟΥ

Η πρωθυπουργία της Ελληνικής Δημοκρατίας πέρασε στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου, με το Πασοκικό πλήθος να αλαλάζει «σήκω Αντρέα για να δεις, το Παιδί της Αλλαγής» και τον ίδιο να υπόσχεται ότι «λεφτά υπάρχουν» που θα εξυπηρετούσαν το υπέρογκο χρέος της χώρας. Ταυτόχρονα στελέχωνε τα Υπουργεία με καλοχτενισμένους γόνους πλουσίων οικογενειών και με άτομα που είχε γνωρίσει στο γυμναστήριο που πήγαινε.

Ο ίδιος βασίστηκε στην υπόθεση ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δεν θα μπορούσαν ποτέ να αφήσουν ένα μέλος του σκληρού πυρήνα της Ευρωζώνης να χρεωκοπήσει. Σε συνέντευξή του είχε πει ότι «έχουμε ένα πιστόλι στο τραπέζι» στις διαπραγματεύσεις μας με τους πιστωτές. Επίσης θεώρησε ότι η πάταξη της φοροδιαφυγής θα απέδιδε μεγάλα ποσά στα Κρατικά ταμεία, που θα βοηθούσαν στην εξυπηρέτηση του χρέους, υποσχόμενος στο Πόπολο ότι «λεφτά υπάρχουν», δύο λέξεις που επανειλημμένα γύρισαν και τον δάγκωσαν στον πισινό σαν λυσσασμένα κανίς.

Κούνια που τον κούναγε, καλέ μου Θανάση....

Έτσι, με τις Αγορές να έχουν πια χάσει την εμπιστοσύνη τους στην ικανότητα της Ελληνικής Οικονομίας να επιβιώσει, ιδίως μετά τα νέα στοιχεία για το Χρέος και τα ελλείμματα που απέκρυπτε η προηγούμενη κυβέρνηση και τις κάνουλες της εξωτερικής χρηματοδότησης στερεμένες, υποχρεώθηκε να συνάψει την περίφημη Δανειακή Σύμβαση ύψους 80 δις ευρώ με τους «Θεσμούς» και να θέσει τη χώρα μας υπό καθεστώς αυστηρής επιτήρησης.

Πολλοί τον κατηγορούν ότι θα μπορούσε να κάνει μια πιο σκληρή διαπραγμάτευση και να αποφύγει την προσφυγή στο ΔΝΤ και τον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, αλλά όλα αυτά, όπως αποδείχθηκε, ήταν μάλλον ακαδημαϊκές υποθέσεις, παρά πραγματικές επιλογές. Οι «φλούφληδες» Ευρωπαίοι εταίροι μας, μας είχαν στριμώξει εκεί που ήθελαν και δεν θα μας άφηναν πια να κάνουμε τις «χαριτωμενιές» που είχαμε μάθει να κάνουμε στο παρελθόν.

Ο 10ετής δρόμος προς το Γολγοθά, άρχιζε για την Ελλάδα και οι πολιτικοί όλων των παρατάξεων είχαν αφήσει την επίλυση του προβλήματος στην Τρόικα και προτιμούσαν να εκτοξεύουν κατηγορίες ο ένας στον άλλο, συμπαρασύροντας το Λαό σε εντελώς παράλογα συμπεράσματα και συμπεριφορές.

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 16, 2022