Κ. ΚΑΠΟΣ: ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

ΜΕΡΟΣ ΕΝΔΕΚΑΤΟΝ (τελειωμό δεν έχει το ρημάδι)

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ

«Η πλατεία ήταν γεμάτη

με το νόημα που’ χε κάτι

απ’ τις φωτιές»

τραγουδούσε ο Νιόνιος το 1975, αλλά όπως πάντα, η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα. Κι επειδή «στην αναμπουμπούλα χαίρεται ο λύκος», όπως έλεγε η γιαγιά μου, οι Πλατείες των Αγαναχτισμένων πρώτα γέμισαν από διάφορα κομματικά σκύβαλα, έτοιμα να υποδεχτούν το ευήκοο Κοινό τους και έπειτα από πολίτες που υποκινήθηκαν να συμμετάσχουν στα λαϊκά αυτά πανηγύρια, έμπλεοι αγνοίας, φανατισμού και «αγανάχτησης».

Μέχρι και ένας ψυχικά επιβαρυμένος συμπολίτης μας, πήγε να αυτοκτονήσει στην Πλατεία Συντάγματος, πυροδοτώντας ακόμα περισσότερες εικασίες, φήμες και «ιερή αγανάχτηση», ενώ όλοι θυμόμαστε τον «τοξοβόλο του Συντάγματος» που ήρθε να διαδηλώσει με δολοφονικές προθέσεις.

Όσοι ένιωθαν «αδικημένοι» από τα ανάλγητα Μνημόνια, έδωσαν το «παρών». Δημόσιοι Υπάλληλοι που έβλεπαν τα επιδόματα «έγκαιρης προσέλευσης», «μεταφοράς φακέλου» και «ρύθμισης τρολέ» να ακυρώνονται. Υπάλληλοι ΔΕΚΟ που ήθελαν να προστατεύσουν τις αποδοχές τους που έφταναν σε ύψη που δεν μπορούσε να ονειρευτεί ένας ιδιωτικός υπάλληλος. Συνδικαλιστές και εργαζόμενοι που δεν ήθελαν να αλλάξει απολύτως τίποτα από τα «κεκτημένα» τους, κι όμως, ήθελαν ταυτόχρονα η Κρίση να εξαφανιστεί ως δια μαγείας. Συνταξιούχοι του Δημοσίου που επί δεκαετίες απολάμβαναν ανήκουστα προνόμια χωρίς να έχουν καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές. Άνθρωποι που έσκουζαν ότι ως ΔΥ «πλήρωναν φόρους», χωρίς να καταλαβαίνουν ότι οι φόροι των ΔΥ είναι χρήματα που το Κράτος βγάζει από τη μία τσέπη και τα βάζει στην άλλη, μη παράγοντας κανένα πλούτο στην πορεία. Άνθρωποι που ως δικαιολογία έλεγαν «εγώ έχω κάνει τα κουμάντα μου με το μισθό που έπαιρνα και δεν μπορείτε να μου τον μειώσετε τώρα».

Τι θαυμάσιο υλικό για ένα λαϊκιστή πολιτικό, οπαδό της ρήσης «στην αναμπουμπούλα, χαίρεται ο λύκος»! Μέσα σε λίγες ώρες, κατηχητές από το ΣΥΡΙΖΑ και τη Χρυσή Αυγή, αλλά και από κάποιες μικρότερες περιθωριακές κομματικές οντότητες ξεχύθηκαν ανάμεσα στα πλήθη για να πείσουν τον κόσμο για δύο πράγματα:

1. Ότι η Ελλάδα είχε φτάσει σε σημείο εξαθλίωσης και η μόνη λύση ήταν οι μαζικές κινητοποιήσεις, η πολιτική ανυπακοή και αναταραχή και η επανάσταση ενάντια στις τάξεις αυτές που οδήγησαν τη χώρα στο γκρεμό.

2. Ότι το δικό τους κόμμα θα έδινε καίριες και αποφασιστικές λύσεις, σχίζοντας τα Μνημόνια, τιμωρώντας τους «ενόχους» (αόριστη έννοια) και κερδίζοντας πίσω τη χαμένη αξιοπρέπειά μας, χωρίς να χρειαστεί να γίνει ούτε μία δραχμή περικοπών, νοικοκυρέματος και λιτότητας.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα, τέτοιου είδους υποσχέσεις και ειδικά από κάποιες πολιτικές οντότητες με μηδενική κυβερνητική εμπειρία, θα αντιμετωπίζονταν, αν όχι με θυμηδία και ειρωνικά σχόλια, τουλάχιστον με ένα βαθμό δυσπιστίας που θα απαιτούσε περαιτέρω επεξηγήσεις από τους υποσχόμενους. Όχι όμως για τον «αγαναχτισμένο» Έλληνα που μέσα του είχε ριζώσει ακλόνητη η πεποίθηση ότι κάποιοι, για δικούς τους λόγους, του είχαν κλείσει την πόρτα του κήπου με τα λεφτόδεντρα, χωρίς λόγο.

Γνώριζα τη Χρυσή Αυγή από τη δεκαετία του ’80, ως μια Ναζιστική, φιλοχιτλερική ομάδα τραμπούκων, που στήνονταν έξω από τα γραφεία τους, στην οδό Κεφαλληνίας, με λυμένο το ζωνάρι τους για καυγά. Και ομολογώ ότι ποτέ μου δεν περίμενα, ο Ελληνικός λαός να τη δει, κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες, σαν ένα πολιτικό κόμμα «έντιμων εθνικιστών χριστιανών» που ορκίζονταν ότι θα πατάξουν τη διαφθορά και θα τιμωρήσουν «τα λαμόγια του σάπιου Δημοκρατικού πολιτεύματος». Κι όμως, έφτασε η μέρα που εκατοντάδες χιλιάδες συμπολιτών μας, ακόμα και από τα μαρτυρικά Καλάβρυτα και Δίστομο, έδιναν επαρκή ποσοστά σε αυτό το ακραία φασιστικό μόρφωμα για να μπει στη Βουλή και να εξευτελίσει κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία με τα γρυλλίσματα, τις απειλές, τους τραμπουκισμούς και τα ουρλιαχτά τους.

Γνώριζα το ΣΥΡΙΖΑ σαν ένα αριστερίστικο κόμμα με εντελώς ανεδαφικές προτάσεις, υπέρμαχο κάθε περιθωριακού στοιχείου της Κοινωνίας μας, με μια πολιτική ατζέντα που προκαλούσε θυμηδία με αυτά που διακήρυσσε και το οποίο ακροβατούσε στα όρια της κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του 3%, καταφέρνοντας να πείσει τους πλέον φανατισμένους και μισαλλόδοξους συμπολίτες μας. Και ομολογώ ότι το 2010 δεν θα περίμενα ποτέ αυτό το κόμμα, μαζεύοντας τα απορρίμματα του ΠΑΣΟΚ και των διαφόρων εξωκοινοβουλευτικών συνιστωσών του, θα κατάφερνε να κατακτήσει την Εξουσία επί 4,5 χρόνια, υποσχόμενο εντελώς ανέφικτες πολιτικές και επιδιδόμενο σε καταστροφικές οικονομικές πρακτικές που ο Ελληνικός Λαός δεν μπορούσε να αξιολογήσει καν ως επικίνδυνες.

Γνώριζα τον Πάνο Καμμένο ως ένα αμετροεπή στον πολιτικό του λόγο και χαμηλής διανοητικής εμβέλειας πολιτικό, που σε όλη την πολιτική του καριέρα κατάφερε να εμπλακεί σε διάφορες σκιώδεις δοσοληψίες, εξέδωσε βιβλία για την τρομοκρατία που αποδείχθηκαν αποκυήματα φαντασίας και έκανε πολιτική καριέρα με ανοησίες και υπερβολές. Δεν θα φανταζόμουν πριν λίγα χρόνια ότι θα κατάφερνε να σχηματίσει μέσα από τα Κοινωνικά Δίκτυα, δεξιό κόμμα από τα απορρίμματα της ΝΔ και να συνεργαστεί με τους ακροαριστερούς συντρόφους του Άχαστου Ηγέτη, Αλέξη Τσίπρα.

Γνώριζα τον Βασίλη Λεβέντη ως ένα συμπαθή φωνακλά τηλεοπτικό φραπεδοκαταναλωτή, που μοίραζε καρκίνους στον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη και τον Ανδρέα Παπανδρέου και του έκαναν πλάκα κάποιοι άυπνοι τηλεθεατές. Και αυτός ο πολιτικός, γνήσιος απόγονος του μακαρίτη Αρμάνδου Δελαπατρίδη, κατάφερε να μπει στη Βουλή των Ελλήνων και μάλιστα ως μετριοπαθής πολιτικός, συγκρινόμενος με τους υπόλοιπους ακραίους λαϊκιστές που κατέλαβαν τα βουλευτικά έδρανα.

Επιτέλους, ο Ελληνικός Λαός είχε φέρει στο ναό της Δημοκρατίας τους εκπροσώπους που του άξιζαν, που η υπερβολή, ο λαϊκισμός και η ημιμάθειά τους ταίριαζε σε αυτή των ψηφοφόρων τους, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο τιμωρούσε το «Πολιτικό Κατεστημένο που μας κατέστρεψε». Ο Λαός ήθελε αίμα και αδιαφορούσε για τις συνέπειες των επιλογών του, αρκεί να έβλεπε αυτούς που θεωρούσε ως ενόχους, να κρέμονται από κάποιο δέντρο της Πλατείας Συντάγματος.

Το πώς έδρασαν όλοι αυτοί, θα το παρακολουθήσουμε στα επόμενα κεφάλαια. Θανάση μου, πάρε ποπ κορν, τυρογαριδάκια, δρακουλίνια, πίτσες, σουβλάκια, μπίρες and stay tuned.

Κώστας Κάπος

Δημοσίευση: Μαρτίου 19, 2022