Ούτε ψύλλος στον κόρφο του

     Αυτό είπε για τον Ζελένσκι ένας συμπαθής νηφάλιος καθηγητής, που έκρινε αποστασιοποιημένα την κατάσταση. Πράγματι· ο άνθρωπος αυτός κινδυνεύει και μάλιστα όχι από τον Πούτιν, ούτε από τους Ρωσόφωνους, αλλά από τους βέρους Ουκρανούς. Η πρόταση του να συναντηθεί με τον Πούτιν, γιατί, όπως είπε, πιστεύει, ότι θα τα βρούν, είναι αυτοκτονική. Μάλιστα ο ίδιος διέρρευσε, ότι είναι διατεθειμένος για υποχωρήσεις στην Κριμαία, στο Ντονμπάς και στο θέμα της ουδετερότητας (της υπόλοιπης Ουκρανίας) και ο Πούτιν άφησε να εννοηθεί, ότι είναι διατεθειμένος να τον ανεχτεί ως πρόεδρο.

     Αν θέλει πράγματι να τον εξοντώσει, χωρίς να μπορέσει να τον κατηγορήσει κανείς, δεν έχει παρά να δεχτεί την πρόταση του για συνάντηση, να δεχτεί τα παραπάνω και να του φερθεί φιλικά. Θα γυρίσει μετά από αυτό στην Ουκρανία ο Ζελένσκι και θα μείνει ζωντανός; Θα του πουν «Γιατί δεν τα έδινες αυτά πριν τον πόλεμο; Επρεπε να χύσουμε το αίμα μας πρώτα, μόνο και μόνο για να μείνεις εσύ πρόεδρος;»

     Στην ουσία ο Ζελένσκι ζητάει την νομιμοποίηση του από τον Πούτιν, επιμένοντας να συναντηθούν και προλέγοντας, ότι θα τα βρούν. Δεν έχει την στοιχειώδη εξυπνάδα να αφήσει άλλον να υπογράψει μία τέτοια ρεαλιστική μεν, αλλά επονείδιστη συμφωνία. Από όσο κατάλαβα την ψυχοσύνθεση των Ουκρανών, μάλλον θα τον κάνουν μικρά μικρά κομματάκια, αφού πρώτα τον σιγοψήσουν στην σούβλα.

     Αν είναι πράγματι έξυπνος ο Πούτιν, πρέπει να αρπάξει αυτήν την ευκαιρία, γιατί δεν είναι πολύ απίθανο να βρεθεί και ο ίδιος σε παρόμοια θέση. Οι απώλειες του είναι ήδη μεγάλες και τίποτα δεν δείχνει, ότι η νίκη είναι κοντά. Εχει κάνει ήδη πολύ μεγάλα λάθη και δεν έχει περιθώρια και για άλλα. 1) Δεν κατάγγειλε (πριν την εισβολή) στον ΟΗΕ την αθέτηση της συμφωνίας του Μινσκ και την γενοκτονία, που ισχυρίζεται, ότι γινόταν. Ετσι από κατήγορος βρέθηκε κατηγορούμενος και οι νεοναζί από φονιάδες έγιναν «αδικημένοι πατριώτες». Τρείς περιπτώσεις υπάρχουν: ¨Η είναι πολύ ανεπαρκής, για να μην πω ανόητος (πράγμα που μάλλον πρέπει να αποκλείσουμε) ή δεν γινόταν γενοκτονία, ή την άφησε να γίνεται, για να βρει πρόσχημα. Το να μην γινόταν τίποτα κακό, επίσης πρέπει να το αποκλείσουμε. Ισως να ήταν μικρότερης έκτασης από αυτό που ισχυρίζεται, αλλά κάτι γινόταν από τους νεοναζί. Αρα τι μένει; Ότι άφηνε τόσα χρόνια τους Ρώσους της Ουκρανίας απροστάτευτους, για να βρει πρόσχημα εισβολής. Όταν στριμώχνεσαι από τα λάθη σου, ότι και να πεις μετά, γυρνάει εναντίον σου. Αν όντως έχουν σκοτωθεί 14.000 Ρώσοι της Ουκρανίας, η δική του ολιγωρία και η δική του ευθύνη είναι τρομακτική. Με τον πρώτο νεκρό έπρεπε να είχε καταφύγει στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ και (μετά από αυτό) με τον εκατοστό (αν όχι τον δέκατο) νεκρό να είχε επέμβει. Αφησε να πεθάνουν 14.000 και μας το λέει κιόλας;   2) Δεν εκτίμησε σωστά τις διαθέσεις της Ρώσικης μειονότητας πέραν του Ντονμπάς και επέκτεινε τις επιχειρήσεις σε όλη σχεδόν την Ουκρανία. Μάλιστα έδωσε την εικόνα του μπαμπέση, καθώς μόλις την προηγούμενη της εισβολής μίλησε μόνο για αναγνώριση της ανεξαρτησίας του Ντονμπάς. Ούτε καν για επέμβαση στο Ντονμπάς δεν είπε, ενώ όλες τις προηγούμενες ημέρες ειρωνευόταν τις προβλέψεις των Αμερικανών, που αποδείχτηκαν αληθείς. 3) Δεν προέβλεψε, ότι οι Ουκρανοί θα αμύνονταν μέσα στις πόλεις, όπου δεν μπορεί να βομβαρδίσει χωρίς εκατόμβες αμάχων. Αυτό που βλέπουμε, είναι ότι η «ζωντανή ασπίδα» είναι εν πολλοίς εθελοντική, καθώς οι περισσότεροι αρνούνται να εγκαταλείψουν τις εστίες τους. Επίσης είναι γνωστό, ότι όταν υπάρχει μεγάλη διαφορά δυναμικού μεταξύ δύο στρατών, ο ασθενέστερος πάντα μετέρχεται ασύμμετρων μεθόδων (ανταρτοπόλεμο). Οι Βιετναμέζοι χρησιμοποίησαν το δάσος, οι Αφγανοί τα βουνά. Οι Ουκρανοί μόνο τις πόλεις μπορούν να χρησιμοποιήσουν. Ακόμα κι αν γινόταν εκκένωση από τους άμαχους, πάλι τις πόλεις θα χρησιμοποιούσαν (και τα δάση βέβαια). 4) Η χρησιμοποίηση Τσετσένων, παρότι είναι Ρώσοι πολίτες, επέφερε πλήγμα στην αίγλη του Ρώσικου στρατού και η χρησιμοποίηση Σύρων θα επιφέρει την πλήρη καταρράκωση του κύρους του. Πρώτο αποτέλεσμα· συνωστίζονται οι μισθοφόροι από όλον τον κόσμο, που αδημονούν να τον αντιμετωπίσουν. Πριν από αυτόν τον πόλεμο ο Ρώσικος στρατός θεωρείτο ανίκητος, παρά τις αποτυχίες του σε Λιβύη και Συρία (και παλαιότερα στο Αφγανιστάν). Τώρα ο καθένας (άσχετος μέχρι χτες από πόλεμο) θεωρεί, ότι μπορεί να τον αντιμετωπίσει ακόμα και με μολότωφ. Ισως αυτό το πλήγμα να είναι και το μεγαλύτερο, καθώς ήδη άνοιξαν ορέξεις στον Καύκασο και πιθανόν να επεκταθούν και σε άλλα δυνητικά μέτωπα. 5) Αν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει την έκβαση του παγκόσμιου οικονομικού πολέμου, ήδη άρχισε να τον πονάει και πιθανόν να έκανε και εδώ μοιραίο λάθος. Ότι η Ρωσία δεν θα πεινάσει και δεν θα παγώσει είναι βέβαιο. Εχουν όλα όσα χρειάζονται και μπορούν να αναπροσαρμόσουν την οικονομία τους στα νέα δεδομένα. Όμως η Σοβιετική Ενωση δεν έπεσε γιατί τους έλειπε οτιδήποτε από τα αναγκαία. Τα περιττά τους «έλειπαν» και από αυτά έπεσε ο κομμουνισμός.

     Ο καπιταλισμός διαθέτει πολύ δυνατά όπλα αλλοτρίωσης, που εξουδετερώνουν και ιδεολογίες και εθνικά φρονήματα. Στην ουσία το μόνο που πουλάει σε όσους ξελογιάζει, είναι ελπίδα (συνήθως εντελώς μάταιη) ντυμένη με μία νεφελώδη «ελευθερία», που σχεδόν πάντα καταντάει ασυδοσία. Κι όμως τα καταφέρνει μια χαρά ο μπαγάσας. Πολύ φοβάμαι, ότι και η Ρώσικη κοινωνία έχει μπολιαστεί πολύ πλέον από το μικρόβιο, για να δεχτεί ξανά την αξιοπρεπή φτώχεια και μάλιστα για χάρη κάποιου, που τους έφερε σε αυτό το σημείο, είτε από λάθη, είτε από ματαιοδοξία.

     Σίγουρα εξακολουθεί να είναι παντοδύναμος ο Πούτιν και εξακολουθεί να έχει την εμπιστοσύνη των Ρώσων. Ωστόσο κάθε νέο λάθος μπορεί να αποβεί μοιραίο για τον ίδιο…

ΥΓ. Αυτήν την στιγμή ακούω καλά νέα στην τηλεόραση. Φαίνεται να τα βρίσκουν για Κριμαία, Ντονμπάς, ουδετερότητα και κολλάνε ακόμα στο θέμα αποστρατικοποιημένων ζωνών. Μάλλον «χρειάζεται» κι άλλο αίμα, για να καταλήξουν κάπου. Όπως παίζουν όμως με τις ζωές των αθώων, έτσι παίζουν και με τις δικές τους ζωές.

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Μαρτίου 16, 2022