Επικίνδυνες αποτυχίες

     Ξεκίνησαν τις δικαιολογίες λέγοντας «δεν είπε κανείς, ότι θα πάρουμε το Κίεβο σε τρείς ημέρες». Μετά «δεν είπαμε, ότι θα κερδίσουμε σε δύο εβδομάδες». Μετά «η επίθεση στο Κίεβο ήταν αντιπερισπασμός, για να επιτεθούμε και να καταλάβουμε εύκολα στο Ντονμπάς». Μετά «η ναυαρχίδα μας βυθίστηκε μόνη της από αναμμένο αποτσίγαρο». Μετά «τι να το κάνουμε το Χάρκοβο μωρέ; Ας το πάρουν πίσω». Μετά ήθελαν πάνω από ένα μήνα για να επιστρατεύσουν 300.000 άτομα!! Μετά την «επιτυχημένη επιστράτευση» έφυγαν άρον άρον από την «προσαρτηθείσα» Χερσώνα και πάνε, λέει, να πάρουν φόρα για να επιστρέψουν!!!!!!!!!!  Τώρα μας λένε, ότι είχαν μόνο 130.000 εκστρατευτικό σώμα, λες και αποφασίσαμε εμείς και όχι οι ίδιοι, πόσους θα στείλουν…

     Εξ αρχής το μόνο που ευχήθηκα, ήταν να τελειώσει γρήγορα ο πόλεμος, γιατί κανείς από τους αντιμαχόμενους δεν μου γεμίζει το μάτι για δίκαιος. Απλά θεώρησα (και εξακολουθώ να πιστεύω) ότι ο Πούτιν έχει περισσότερες πιθανότητες (και άρα έπρεπε να υποχωρήσει κάπως ο Ζελένσκι και το ΝΑΤΟ). Πώς να δικαιολογήσω όμως τα αδικαιολόγητα; Και πώς να επιμείνω, στο ότι οι Δυτικοί δεν πρέπει να στέλνουν όπλα και μισθοφόρους, αφού βλέπουν μόνοι τους, ότι δεν πάνε στράφι;

     Βεβαίως υπάρχει κι άλλος λόγος για την κάπως «φιλορωσική» στάση μου. Με την διάλυση της ΕΣΣΔ πάνω από 20 εκατομμύρια Ρώσοι βρέθηκαν έξω από την πατρίδα τους, ενώ συνέχισαν να ζουν εκεί που ζούσαν πάντα!!!! Χωρίς να χάσουν πόλεμο, χωρίς να μεταναστεύσουν, βρέθηκαν ως πολίτες βήτα κατηγορίας σε κράτη, που μέρα με την μέρα γίνονταν πιο εχθρικά απέναντι στην Ρωσία.

     Ποιος ο λόγος της επέκτασης του ΝΑΤΟ ανατολικά, αφού και το Σύμφωνο της Βαρσοβίας κατέρρευσε και η ίδια η ΕΣΣΔ διαλύθηκε; Και (αφού επεκτάθηκε ανατολικά) γιατί δεν συμπεριέλαβε και την Ρωσία, όπως είχαν ζητήσει και ο Γέλτσιν και ο Πούτιν; Απάντηση: Γιατί δεν θα ήσαν οι ΗΠΑ πλέον το μοναδικό αφεντικό. Αυτός ήταν ο λόγος που ξεκίνησαν όλα και ο λόγος που φτάσαμε σε αυτόν τον πόλεμο.

     Άλλος λόγος της στάσης μου ήταν τα ψέματα των Ουκρανών από την πρώτη ημέρα (με τον δήθεν βομβαρδισμό νηπιαγωγείου στην Μαριούπολη) που κλιμακώθηκαν με απάνθρωπες προβοκάτσιες στην Μαριούπολη, Μπούτσα, Κραματόρσκ κ.λ.π.)

     Ωστόσο πώς να δικαιολογήσω και τον Πούτιν; Επικαλείται εμπόδια των Βρετανών και άλλων στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ. Ωραία· να δεχτώ, ότι η Ρωσία, η Κίνα κ.λ.π. δεν μπορούν ούτε να μιλήσουν στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Είπε καθαρά και ξάστερα στην ανθρωπότητα, ότι αφού δεν τον αφήνουν ούτε να μιλήσει και αφού απειλούνται οι Ρώσοι πολίτες της Ουκρανίας, θα εισβάλει; Μόλις την προηγούμενη ημέρα δεν ειρωνεύτηκε «Να μας πουν πότε θα κάνουμε την εισβολή, για να κανονίσουμε τις διακοπές μας»; Τι νόημα έχουν όσα ειπώθηκαν εκ των υστέρων; Είναι αυτή η ανατολίτικη κουτοπονηριά, η στάση που αρμόζει στον ηγέτη μίας χώρας, που αξίζει να είναι υπερδύναμη; Από την αφετηρία παρέβησαν τους κανόνες του πολέμου και παίζουν με τις λέξεις, ονομάζοντας τον πόλεμο «ειδική επιχείρηση». Αφού δεν εισακούστηκαν στον ΟΗΕ, έπρεπε να το πουν δημόσια στα ΜΜΕ και ακολούθως να κηρύξουν επίσημα τον πόλεμο, όχι να μας λένε, ότι κάνουν γυμνάσια εντός Ρωσίας.

     Και επειδή το δίκιο πολλές φορές κρίνεται εκ του αποτελέσματος, δηλαδή αν νικούσαν σε λίγες μέρες, ένα μήνα, θα υπήρχε μεγάλη οικονομία αίματος και άρα θα δικαιωνόταν η επιλογή της παρασπονδίας. Δεν έγινε έτσι όμως και έτσι δικαιώνονται αυτοί που τον χαρακτηρίζουν τριτοκοσμικό τυχοδιώκτη (παρά το ότι εκείνοι είναι πολύ χειρότεροι).

     Το μεγάλο πρόβλημα είναι, ότι το βαθύ κράτος της Δύσης αποδεικνύεται πολύ μεγάλη αλεπού και εκμεταλλεύεται στο έπακρο την χοντροκοπιά των Ρώσων. Εχουν καταφέρει να τους φορτώσουν τον Ερντογάν, ενώ είναι δικός τους σύμμαχος. Αυτό οφείλεται στον Πούτιν, που ψάχνει απεγνωσμένα για συμμάχους και φορτώνεται τα κρίματα τους. [Το ίδιο ακριβώς κάνουν και οι ΝΑΤΟϊκοί βέβαια, αλλά έχουν αποδεδειγμένα πιο επιδέξιους κώλους.]

     Πόσο θα κόστιζε στην Ρωσία να χάσει εντελώς την Τουρκία, προκειμένου να ξεμπροστιαστούν εντελώς οι Δυτικοί; Αντ αυτού σκέφτεται να φτάσει στην ξεφτίλα της αναγνώρισης του ψευδοκράτους στην βόρεια Κύπρο, χωρίς καν οι Τούρκοι να του αναγνωρίσουν τις προσαρτήσεις στην Ουκρανία. Ή μήπως τον συμφέρει να χάσει τα φιλορωσικά αισθήματα στον Ελληνικό λαό; Οι Ελληνες φιλορώσοι δεν είναι πρώτα απ όλα φιλορώσοι, αλλά Ελληνες πατριώτες και πλην ίσως ολίγων ηλιθίων (και αυτών για μικρό χρονικό διάστημα) δεν θα δεχτούν για τον εαυτό τους τον τίτλο και την θέση του προδότη, γιατί προδότης θα είναι όποιος αναγνωρίσει ως δίκαιη την αναγνώριση του ψευδοκράτους από την Ρωσία.

     Και πως ζητάει ο Πούτιν από εμάς τους Ελληνες να πάρουμε ρηξικέλευθες αποφάσεις απέναντι στο ΝΑΤΟ, όταν ο ίδιος δεν έπαψε ποτέ να παίζει με την Τουρκία; Κι αν δεχτούμε, ότι αυτή η επιλογή είναι υποχρεωτική, η ανθελληνική στάση της Ρωσίας στο Μακεδονικό, από ποια αναγκαιότητα υπαγορεύεται; [Για να είμαστε ακριβείς, αυτήν την στάση παρέλαβε ο Πούτιν από τον Γέλτσιν, αλλά δεν την άλλαξε.] Τι κακό του κάναμε όλα αυτά τα χρόνια, που μας υπονόμευε και στο Μακεδονικό και στα Ελληνοτουρκικά; Ο Μητσοτάκης μόλις πριν 9 μήνες άρχισε να τον ενοχλεί. Ή μήπως τα δικά μας όπλα στην Ουκρανία του έκαναν την ζημιά; Ή δεν καταλαβαίνει, ότι όλα αυτά δεν είναι επιλογές μας, αλλά μας επιβλήθηκαν;

     Από πού να παίρναμε κουράγιο να τα σπάσουμε με το ΝΑΤΟ για χάρη του; Από το παράδειγμα του Ασσαντ, που βρήκε τον μπελά του; Εκεί που ήταν το καλό παιδί της Δύσης, μόλις εμπιστεύτηκε τους Ρώσους και τους παραχώρησε την βάση της Λατάκειας, οι ΝΑΤΟϊκοί του διέλυσαν την χώρα και τον έβγαλαν αιμοσταγή τύραννο. [Η αλήθεια είναι, ότι εξαναγκάστηκε να γίνει και σκληρός, πράγμα που δίνει και αληθινά πατήματα στον μηχανισμό της Δυτικής προπαγάνδας.] Το θέμα είναι, ότι πληρώνει πανάκριβα και ο ίδιος και η Συρία αυτήν την επιλογή. Και ο Πούτιν δεν κατάφερε να τον βγάλει από αυτήν την δεινή θέση, ούτε όταν ο ίδιος είχε πολύ μικρότερα προβλήματα από τα σημερινά.

     Μήπως όμως και οι Κούρδοι, που τον εμπιστεύτηκαν, τι κέρδισαν; Μέχρι τότε είχαν κερδίσει αυτονομία στο Ιράκ και ανάλογες συνθήκες στην Συρία. Όταν (μαζί με τον Ασσαντ)  έβαλαν και τους Ρώσους στο παιχνίδι (νομίζοντας, ότι θα είχαν και τις δύο υπερδυνάμεις στο πλευρό τους) εγκαταλείφθηκαν από τους Αμερικάνους και τους επιτέθηκε η Τουρκία, που εξακολουθεί να κατέχει εδάφη του Ιρακινού και Συριακού Κουρδιστάν. Τώρα τους βομβαρδίζει ξανά με την άδεια του Πούτιν (και του Μπάιντεν). Τα ίδια έπαθαν και οι Αρμένιοι, που έχασαν το μεγαλύτερο μέρος του Αρτσάχ. Από πού κι ως που λοιπόν εγείρει ανάλογες αξιώσεις από εμάς;  Δεν δείχνει ούτε αρκετά δίκαιος, ούτε αρκετά ισχυρός, ούτε αρκετά αξιόπιστος και δεν του φταίει κανένας γι αυτά.

     Αν είχε μόλις 130.000 διαθέσιμο στρατό, θα έπρεπε να γνωρίζει, ότι δεν θα τα καταφέρει. Τα πλήγματα στο κύρος του Ρώσικου στρατού είναι πλέον ανεπανόρθωτα. Και μόνο, ότι έχει πιαστεί απ τα γένια του Καντίρωφ, θα έχει τεράστιες συνέπειες μακροπρόθεσμα (και ίσως όχι πολύ μακροπρόθεσμα). Αλλά και ότι μετά από 9 μήνες κατέχει λιγότερο από το 15% του Ουκρανικού εδάφους και σε αυτό αμύνεται, δεν επιτίθεται, είναι ισοδύναμο τεράστιας ήττας. Και ομολογία αυτής της ήττας είναι οι εκατοντάδες αντιφατικές ανακοινώσεις, όπου άλλοτε αποκλείεται η (πρώτη) χρήση πυρηνικών και άλλοτε δεν αποκλείεται…

     Οποιος όμως νομίζει, ότι τέτοιες αποτυχίες θα ανατρέψουν τον Πούτιν, είναι τρελός, πολύ επικίνδυνος τρελός. Αρχισε να το καταλαβαίνει αυτό ο Μπάιντεν, ή πάλι προσποιείται τον διαλλακτικό, για να βάλλει πάλι απαράδεκτους όρους; Οι ήττες των Ρώσων είναι μεγάλη ευκαιρία, ΜΟΝΟ αν οι Δυτικοί δείξουν έστω τώρα σύνεση. Δεν υπάρχει περίπτωση να χάσει τελικά η Ρωσία. Το περισσότερο που μπορούν να καταφέρουν είναι πυρηνική «ισοπαλία»...

Π. Ρέππας