Οι ποινές και ο νομικός πολιτισμός

   Διαφωνώ κάθετα και οριζόντια με την άποψη, ότι οι αυστηρές ποινές δεν αναμορφώνουν. Δεν με απασχολεί καν, αν θα αναμορφωθούν οι εγκληματίες. Αυτό που με ενδιαφέρει, είναι να απαλλαχτεί η κοινωνία με οποιοδήποτε κόστος για εκείνους, όχι για την ίδια. Η Δικαιοσύνη δεν υπάρχει για εκπαιδευτικούς σκοπούς, αλλά για να προστατεύει τα θύματα από τους θύτες· όχι τους θύτες από τις ποινές που τους αξίζουν. Δεν είναι «εκδίκηση» η προστασία της κοινωνίας.

   Ο κάθε νομικός, νομοθέτης, δικαστής, δικηγόρος, θα έπρεπε να λέει: Πως είναι δυνατόν να εμπιστευτώ την οποιανδήποτε «αναμόρφωση» ειδεχθών εγκληματιών και να ρισκάρω νέα εγκλήματα σε βάρος αυτών που κλήθηκα να προστατεύω; Όχι να γίνεται αυτόκλητος συνήγορος των «ανθρωπίνων δικαιωμάτων» των εχθρών της κοινωνίας.

   Λέμε και είναι σωστό «καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω, παρά ένας αθώος μέσα». Αυτό όμως αφορά την αμφιβολία, όχι την σίγουρη ενοχή. Και αυτό πρέπει να συμπληρωθεί με το «καλύτερα χίλιοι ένοχοι μέσα, παρά ένα ακόμα θύμα». Αλλιώς δεν έχουμε νομικό πολιτισμό, αλλά νομική διαστροφή. Οι νομικοί μας, δηλαδή οι καθ ύλην αρμόδιοι, αντί να προσθέσουν αυτήν την απαραίτητη προσθήκη, που θα αποδείκνυε, ότι όντως είναι πολιτισμένοι άνθρωποι, κράτησαν μόνο το «καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω». Δεν κράτησαν ούτε καν το «παρά ένας αθώος μέσα», γιατί κι αυτό συμβαίνει (ευτυχώς όχι συχνά) τόσο από λαθεμένες αποφάσεις, όσο και από άδικη νομοθεσία. Και τώρα φτάσανε να μας λένε «καλύτερα χίλιοι ένοχοι έξω, γιατί η φυλακή δεν αναμορφώνει»!!!!!!!!!!!!!!!!!

   Σκοτίστηκα, αν αναμορφώνει, ή όχι. Δεν είναι υποχρέωση και μέλημα της κοινωνίας η αναμόρφωση ειδεχθών εγκληματιών. Ολοι την ίδια παιδεία λάβαμε, αλλά δεν γίναμε όλοι ειδεχθείς εγκληματίες. Ούτε στερήθηκε παιδείας ο Λιγνάδης για να ρισκάρουμε την όποια «αναμόρφωση» του στην καμπούρα του φακίρ φουκαρά. Ούτε θα εμπιστευτώ την οποιαδήποτε γνωμάτευση ψυχικής αποθεραπείας, ακόμα και από ειδικούς που εμπιστεύομαι την εντιμότητα τους, γιατί δεν εμπιστεύομαι το αλάθητο τους. Αλλωστε ο ειδικός που το παίζει απόλυτος γνώστης του αντικειμένου του, για μένα είναι απόλυτος απατεώνας. Αν είναι απόλυτοι γνώστες, να αναλάβουν και την ποινική ευθύνη για τις πράξεις αυτών που επιστρέφουν στην κοινωνία.

   Όταν αυτός που πέρασε τον Ρουβίκωνα, ξέρει, ότι δεν θα επανέλθει ποτέ στην κοινωνία, θα είναι πολύ λιγότεροι εκείνοι, που θα το τολμήσουν και μην ακούω αηδίες για «μελέτες», στατιστικές και κουραφέξαλα. ΑΚΟΜΗ ΚΙ ΑΝ ΑΥΤΟ ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ ΜΟΝΟΝ ΕΝΑΝ, ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΧΙΛΙΟΙ ΕΝΟΧΟΙ ΜΕΣΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ, ΠΑΡΑ ΕΣΤΩ ΤΟ ΕΝΑ ΘΥΜΑ ΠΟΥ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΓΛΙΤΩΣΟΥΜΕ. Αυτό λέει ο δικός μου πολιτισμός κι ας μην ξέρω κανέναν από τους «μεγάλους σοφούς» και τις βαθυστόχαστες μπούρδες τους.

   Μήπως όμως θα σωζόταν μόνο ένα θύμα με τέτοια νομοθεσία; Εγώ έζησα την εποχή που δεν κλειδώναμε ποτέ και το κλειδί ήταν στην γλάστρα και το ήξερε όλη η γειτονιά, ακριβώς για να μπορούν να μπουν εύκολα. Που αφήναμε την μαζεμένη σοδειά στον ελαιώνα, χωρίς περιφράξεις, χωρίς τίποτα. Που δεκατετράχρονο μου έδινε στο χέρι ο έμπορος πατέρας μου ολόκληρη περιουσία, για να πάω να πληρώσω σε τράπεζες, ακόμη και σε γειτονική πόλη (που είχε περισσότερες υπηρεσίες και τράπεζες) χωρίς να μας περνάει καν από το μυαλό κάποιος κίνδυνος. Δεν ήσαν καθόλου καλύτεροι οι άνθρωποι. Ισα ίσα που ήσαν πολύ πιο σκληροί και άγαρμποι. Ηταν ο φόβος των συνεπειών και όχι μόνο του νόμου. Κανείς δεν μπορούσε να μείνει στην τοπική κοινωνία ακόμα και μετά από απλές κλεψιές· όχι να περνάνε οι χειρότεροι εγκληματίες την κολυμπήθρα του «επιστημονικού» Σιλωάμ και μετά να τους ξαναζαλωνόμαστε.

   Αυτά που λέω, δεν μου τα είπαν, ούτε τα διάβασα. Τα έζησα και καμία «επιστημονική» παρλαπίπα δεν θα με πείσει περί του αντιθέτου. Δεν γνωρίζω την Αμερικάνικη κοινωνία και τι φταίει, που οι αυστηρές ποινές δεν αποτρέπουν την εκτεταμένη εγκληματικότητα. Θα μπορούσα να πω, ότι χωρίς αυτές μπορεί να ήταν ακόμη μεγαλύτερη, αλλά δεν μου χρειάζεται να κάνω υποθέσεις. Γνωρίζω δύο πράγματα. Πρώτον· όσο αυστηρές κι αν είναι οι ποινές, υπάρχει κι εκεί «επάνοδος στην κοινωνία» και τεράστιος αριθμός εγκλημάτων από «αναμορφωθέντες». Δεύτερον· Οι φυλακές τόσο στην Αμερική, όσο και στα περισσότερα μέρη του κόσμου είναι κολαστήρια, που φυσικά μόνο κολασμένους παράγουν. Γιατί όμως αυτό είναι θέσφατο; Γιατί τάχα δεν μπορούν να ελεγχθούν χώροι μερικών στρεμμάτων από δεκάδες, ή και εκατοντάδες υπάλληλους και μάλιστα με τα μέσα που μπορούμε να διαθέτουμε σήμερα; Γιατί στις Σκανδιναβικές χώρες μπορούσαν ακόμη και με πιο παλιές τεχνολογίες και εδώ ως μόνη «λύση» βρίσκουμε μία σύντομη «αναμόρφωση»;

   Εγώ ως αγροίκος δεν είμαι τόσο ευαίσθητος, όσο οι υπηρέτες του νομικού «πολιτισμού», που αφήνουν τις φυλακές να είναι κολαστήρια, για να «δικαιολογήσουν» την απαράδεκτη επιείκεια στο έγκλημα. [Και αλί στους αθώους που έχωσαν μέσα.] Εγώ θέλω φυλακές κολέγια, όχι όμως σε βάρος ξανά των θυμάτων. Αλλά ο νομικός «πολιτισμός» μας επιβάλει να ταΐζουμε εμείς τους εγκληματίες, λες και φταίμε εμείς για όσα έκαναν. Είναι λέει «παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων» η υποχρεωτική εργασία. Ποιος μιλάει για υποχρεωτική; Ο μη εργαζόμενος, μηδέ εσθιέτω. Αυτό δεν ισχύει για όλους εμάς; Ας περιοριστούν τα προνόμια τους, στο να μην εκμεταλλευόμαστε την εργασία τους, προνόμιο που δεν έχουν πολλοί από εμάς εδώ έξω. Από τον μισθό τους θα αφαιρούνται μόνο τα έξοδα φύλαξης και διαβίωσης τους. Με τα υπόλοιπα ας κάνουν τις φυλακές τους «παλατάκια» και την ζωή τους καλύτερη. Δεν θέλουμε τίποτα από αυτούς· μόνο να μην μας είναι βάρος. Υπάρχει καλύτερη αναμόρφωση από το να βελτιώνουν την ζωή τους σιγά σιγά με την δουλειά τους; Είμαι τάχα εγώ ο εκδικητικός, που ζητάω να αναμορφωθούν τα κολαστήρια και φιλάνθρωποι εκείνοι, που ρίχνουν τους λύκους στην κοινωνία με «επιστημονικά» πιστοποιητικά «σωφρονισμού»; [Και δεν εννοώ μόνο τα εξατομικευμένα πιστοποιητικά από ψυχίατρους και άλλους «ειδικούς», αλλά πρωτίστως τα καθορισμένα όρια ποινών, εντός των οποίων, υποτίθεται ότι, αντικειμενικά σωφρονίζεται ο εγκληματίας!!!!!!!!!!!!!!!]   

   Μακάρι να μπορέσει να υπάρξει αναμόρφωση για την ψυχή τους, όχι για να επιστρέψουν στην κοινωνία. Δεν μπορεί να υπάρχει τέτοια προοπτική για όσους διαπράττουν ειδεχθή εγκλήματα. Μετά την ειρκτή, ή θα φεύγουν από την Ελλάδα, αν υπάρχει κράτος που τους δέχεται, ή θα διάγουν το υπόλοιπο του βίου τους σε ειδικά για αυτό νησιά. [Ας χρησιμεύσουν και σε κάτι ουσιώδες αυτά τα νησιά, εκτός από το να παίζουν θέατρο οι Κασελάκηδες. Θα είναι μία δικαίωση για όσους μαρτύρησαν εκεί, γιατί οι περισσότεροι παρά τα λάθη τους αγωνίστηκαν για μία καλύτερη κοινωνία· όχι για να τρέμει το φυλλοκάρδι μας, ούτε καν πιά για να βγούμε από το σπίτι, αλλά ακόμα και για να παραμείνουμε σε αυτό.]

   Δεν μπορώ να αποκλείσω, ότι κάποιοι μεταμελούνται ειλικρινά, αλλά δεν θα παίξω κορώνα γράμματα ούτε μία τρίχα του κεφαλιού έστω και ενός μόνο αθώου.  Απορώ, πως διάφοροι διανοούμενοι με τόσο μεγάλη ευκολία θέλουν να βάλλουν ολόκληρη την κοινωνία σε διαρκή κίνδυνο κι από πάνω μοστράρουν ως ανθρωπιστές!!!!!!!! Να σημειώσω δε, ότι ο δραστικός περιορισμός αυτών των υποθέσεων λόγω του φόβου των συνεπειών (σε συνδυασμό με την άρση των αδικιών από την νομοθεσία) θα καθιστούσε εφικτή την σωστή απόδοση δικαιοσύνης και δεν θα είχαμε την κατάντια του «και χίλιοι ένοχοι έξω και ένας αθώος μέσα».

Π. Ρέππας

Δημοσίευση: Ιανουαρίου 19, 2024